Ayuthaya

Wat heb ik toch allemaal mee, dat het wel een uur duurt voordat alles in mijn rugzak past. Ik heb minder kleren mee als in Mexico en toch,... Straf, he. Een laatste ontbijt op de houten veranda met zijn bamboetafeltjes en stoelen kijkend naar de bergen en de waterlelies die op het water drijven. Floep, er valt nu een gekko achter mijn scherm op het bureau op zijn vier poten. Nou, dit beestje is nog geen 5 cm groot, maar wel snel. Hij is al weg, net als mijne draad voor mijn verhaal. Waar was ik gebleven?
Ontbeten, rugzak klaar, dus de volgende stap is uitchecken en mijn spullen naar het reisagent brengen. Om 13u30 vertrekt de bus naar Ayuthaya, in tussen typ ik mijn belevenissen maar neer en ga eten bji Apple's (aangeraden door het guidebook van mijn canadeese guesthousegenote). Een kleine soepterrine van blauwwit chinees porcelein is gevuld met tofu, aardappelen in een papje van cashnoten. Speciaal, maar wel lekker. Tijd om te vertrekken met de minibus, dat gaat al sneller als de gewone bus, want dan moest ik eerst terug naar Bangkok. De bus is goed gevuld met Nederlanders. 'It]s unbelieveble, such a small country, but they are everywhere', zei gisteren nog iemand tegen me. En weg zijn wij, we verlaten het stadje, wegenwerkers die lijken op mummies zijn aan het werk. Hun hele hoofd is ingedraaid op een kleine spleet na, maisvelden, rijstvelden,... het is een vlakke streek. Dan plots, gooit de chauffeur alle remmen dicht, een hond die niet weet of hij naar links of rechts zal gaan, staat verstijfd op de weg en wij zitten schrap in de bus. Gouden torens in de verte, we naderen Ayuthaya, de oude hoofdstad. De bus rijdt van guesthouse naar guesthouse, dus ik kan kijken of het me bevalt en anders rijd ik weer verder mee. Guesthouse gevonden en dan ga ik op onderzoek, hoe ik makkelijk in Uthai Tani kan geraken. Het reisagentschap is even gesloten, dus wandel ik verder langs de drukke kraampjes, steek met een benauwd hart de straat over en wissel nog even geld. Als dat gebeurt is, en ik me draai, staat daar een blond meisje te kijken. Aan haar manier van doen te zien kent ze mij. Ik heb geen idee, waar ik haar van zou kennen. Ik loop er naartoe, soms wordt het dan duidelijk. Vandaag niet. De eerste tigertemple poging zat ik met hen in de pick-up. Even later, komt haar vriend er ook aan en krijg ik een stadsplanneke van hen, lief. Intussen heb ik ook uitgevogeld hoe ik hier morgen weggeraak. Een trip van 6uren, pfff. Maar ik ben veel te nieuwsgierig naar het waterleliehuis, dus kan ik maar beter gaan, want mijn gedachten zijn daar toch al. s'Avonds zit ik in een tentje langs de weg, houten banken, parasols en grote planten die een barriere vormen met de weg en waardoor je de illusie hebt dat je in het groen zit in plaats van in een stad. Een kerel met gitaar zit te zingen. Het is er supergezellig, echt zalig. Aan een staander heeft hij een speelgoedgitaar zonder snaren hangen. Het lijkt wel een vogelnestje. Ik duw er een fooi in, maar dat was niet te bedoeling 'It's a funbox'. En wat dat is, daar heb ik geen idee van. In elk geval, de hele zaak wist na mijn goede daad, dat dat niet de bedoeling was. Dan wil ne mens maar een ding en dat is dat de grond onder zijn voeten splijt. Helaas, dat gebeurt niet.