Onderweg

Na mijn fietstocht door de velden en langs de bergen, klop ik aan bij Jakub en Daniel. Amai, die zijn weer blij om mij te zien. Vanochtend ben ik van de veronderstelling uit gegaan dat zij al op pad waren, toen ik vertrok. En na eerst hun Laos guidebook onder de deur geschoven te hebben en dan weer er onderuit gehaald te hebben, ben ik met hun guidebook vertrokken, auw. Op zoek naar hun trekking, zijn ze er achter gekomen dat Chang Rai hun niet te bieden had wat zij wilden, met als gevolg dat ze zo snel mogelijk Chang Rai wilden verlaten (met hun guidebook). Op mijn kamer liggen onder mijn deur wel honderden briefjes. De mop is dat ze al eens een Laosguidebook kwijt gespeeld zijn. Ach, dat is natuurlijk ook een manier om twee leuke kerels in de stad te houden, haha. Voordat we vertrekken om te eten, ziet Daniel (die ziet gewoonweg alles) hoe een gekko een kakkerlak aan het verorberen is. De kakkerlak is even groot als de kop van de gekko, waardoor het lijkt dat dat beest een kakkerlakkenkop heeft. De gekko is aan het smullen en pakt zijn tijd daarvoor. We wandelen tot aan de klokketoren van Chang Rai, deze is helemaal in het goud en heeft vele tierlantijntjes. De toren staat in het midden van een rotonde en is in tussen verlicht. We lopen verder en zetten ons aan een stalletje aan de straat. Het Thais is nog niet wat het zijn moet, dus pigeon thais. Als we ons eten hebben, lopen de kakkerlakken over en weer op de stoep, njammie. Dan zetten we een stapje in de wereld en belanden in de rosse buurt met hun Gogo-bars. Een tent met kerstboomverlichting in blauw en rood: daar zetten we ons op het terras en doen ons te goed aan een Thais biertje. In tussen zitten de thaise meisjes de hele tijd te lonken naar Jakub en Daniel, we stappen op en gaan op zoek naar de Teepee-bar. Die mannen hebben meer in mijn Thailandboek gelezen dan ik zelf en weten waar je moet zijn. Teepee is een thaise hippiebar en het personeel zit duidelijk in hogere sferen. Tegen het plafond hangen oude fietsen, een grote plastic sanseveria staat er triestig bij, de muur hangt vol met posters van popsterren uit een ver grijs verleden, spinnewebben alom en op een ton liggen 2 afgehakte neparmen. Een steile houten trap met treden van wel een halve meter gaat naar boven. Boven is het al even bizar. Een verhoog is gecreeerd op allemaal lege flesjes bier, er hangt een vogelkooi met speelkaarten, helmen van de Vietnamoorlog staan hier, en wij zitten op houten blokken aan een singernaaimachine. Schoppen 7 is de kaart van deze avond. Er komt nog iemand naar boven. Het is Melanie van Parijs, zij gaat vrijwilligerswerk doen. Weerlicht over Chang Rai en dan begint het te regenen en is het een hele klus om niet van die trap te vallen. De gezellige zever wordt verder gezet en de afgehakte armen, daar worden handen meegeschud. Een bizarre avond.
De volgende dag vertrekken Jakub en Daniel naar Laos en ga ik de tempel bezoeken die op hun een enorme indruk gemaakt heeft (en waar ze terecht gekomen zijn, dankzij het verdwenen Laosboek). Als ik aankom aan deze tempel, regent het dat het grijs ziet. Hierdoor lijkt het meer een winterlandschap. De witte tempel lijkt op een tempel uit een sneeuwsprookje waar ijspegels aanhangen en andere geijzelde figuurtjes. Groteske wezens staan in de tuin. Een betonnen witte brug die lijkt op een golf leidt naar de tempel, maar eerst gaat de brug over 2 vijvers. In deze vijvers reiken handen naar boven , sommige handen hebben een schedel vast en van een hand is de nagel van de pink roodgelakt. De kunstenaar heeft hier de hel uitgebeeld en je moet eerst door de hel vooraleer je in het nirvana (de hemel) kan komen. Ik loop over de brug onder mijn roze paraplu om in de gietende regen het nirvana te betreden. Het hele tempelcomplex is bezet met witte mozaikstenen en stukjes spiegel. In de tempel staat er een reuze grote gele muurschildering van Boedha op de muur, ook hangt er een wit boedhabeeld met daaronder een gouden Boedhabeeld en warempel, daar onder onder al die beelden zit een echte levende monnik (hij lijkt wel een wassen beeld). Ik zet mij in de tempel, en het voordeel van de regen is dat ik alles voor mezelf heb. Deze keer waak ik erover dat mijn voeten niet naar Boedha uitsteken, deze boedha-etiquette heb ik al eens met voeten betreden. Het water blijft met bakken uit de hemel vallen, dus ga ik er maar door. De trappen lijken mini-watervallen en het water gutst door mijn slippers heen. Het pad is blanken er vormen zich overal riviertjes. Na het tempelbezoek ga ik naar de bank en als ik uit de oude BMW stap, verdwijnt mijn voet helemaal in het water. Onderweg naar een Yao-dorp is er overal aquaplanning. Het water stroomt van de hellingen af en met momenten lijkt het alsof we door een rivier rijden. Ongelooflijk, in dit weer staan er nog mensen op het veld te werken. Hun knieen in het water, een hoed op,... drijfnat planten ze rijstplantjes. In het Yao-dorp heb je geen verharde weg, met als gevolg dat de weg weggespoeld lijkt en kleine stroompjes bevat. Het is wel duidelijk dat dit een toeristisch Yao-dorp is: overal staan marktkraampjes. De meeste kraampjes zijn leeg, want het is echt geen weer. Het voordeel is dat ik hier helemaal alleen ben. Na het marktje kom ik in het dorpje met zijn houten huisjes terecht. Een kippenhok van bij ons is pure luxe in vergelijking met deze huisjes. Onder een afdak zit een oud vrouwtje een pijp te roken. De pijp is een bamboebuis van wel een halve meter lang en een diameter van 7 cm. Mijn benen zien intussen rood van het slijk. Het Yao-volk is afkomstig uit China, net zoals de andere stammen die hier zitten.
In het volgende dorpje heb je een stam waarvan de vrouwen kokers van oorbellen dragen. Het lijkt wel alsof ze zilveren zandlopers door hun oorlellen geramd hebben. De langnekken zitten hier ook. Thailand heeft hen uit Birma gehaald om hen zogezegd in te zetten voor de agricultuur. Thailand gebruikt hen als toeristische trekpleister. De langnekken zijn heel fier en gratieus en poseren graag. Deze mensen zijn blij dat ze in deze dierentuin leven, want in Birma zouden ze het veel moeilijker hebben. De gouden halsband weegt wel 5 kg en bestaat uit 2 stukken. Door dit gewicht worden de schouders naar beneden gedrukt, waardoor de illusie van een langenek onstaat. Om de 2 jaar werden er ringen toegevoegd tot men een bepaalde leeftijd bereikt had. Dit gebruik van de halsband werd bedacht door een stamhoofd. Omdat zijn stam kleiner werd door de aanvallen van tijgers, heeft hij deze oplossing bedacht. De ringen aan knieen en armen dienen als versiering. Luchtijd en dan stoppen we aan The Golden Triangle. Het drielandenpunt: Thailand, Myammar en Laos. Vroeger had je hier de opiumvelden met papavers in talrijke kleuren. En om de opium werd gestreden. Een stalen constructie van een schip met daarop een reuze boedha ligt op de Mekong. De Mekong is enorm breed en ontspringt in de Himalaya, gaat door verschillende landen en is gewoonweg indrukwekkend. In het opiummuseum worden de zaadjes getoond, net als de gewichten waarmee de opium gewogen werd, ook is hier en tabaksafdeling met tabak en pijpen. In Chang Saen word ik gedropt en daar trakteer ik mezelf op een heerlijke voetmassage.