Zingende kamelen

Amai, naast mij staat een mat metaalkleurige kan met deuken gevuld met geitenmelk. De hele nacht heb ik plezier van deze scherpe, indringende geur. Een deksel is hier niet nodig, dat is zeker nodig voor het proces van gefermenteerde (zure) melk. Ik heb me gisterenavond in dat bed gewrongen en paste er net niet in. Dat voel ik nu aan mijn stramme lichaam. De frisse geur doet deugd bij het naar buiten stappen. De was hangt al te drogen. De familie is al naar haar kudde. Wij vertrekken en zien in de verte een brommer aankomen. De familie (vader, moeder en kindje) zitten samen op de brommer, ze stoppen en dan kunnen wij meteen afrekenen. We rijden over een ondergrond van sprieten gras en stenen terug naar de aardenweg. Een stop bij het passeren van rotsformaties die mooi afsteken tegen de groene achtergrond. En dan rijden we weer van het pad af en blijven doorrijden dwars over andere wegen, er wordt precies een nieuwe weg gecreëerd. Boldo’ rijdt zover mogelijk en stopt tussen de rotsformaties. Gerd en ik stappen uit en beginnen aan een wandeling. We stappen over de stenen en komen terecht op een enorme weidse groene vlakte tussen twee rotsformaties. Welke berg gaat het worden? We lopen door de groene vlakte en genieten van de schoonheid en het alleen zijn. Er is hier geen levende ziel te bespeuren. We lopen nog maar even over de vlakte en ik vraag me al af ‘Waar kwamen we nu vandaan?’. We wandelen verder en verder en beginnen dan aan de klim omhoog. Voor mij stopt de klim snel, ik zet me neer op een rots en geniet van het uitzicht. Ik voel dat ik nog niet aangekomen ben in mijn lijf en dat ik het best het rustig aan doe. De vliegen zoemen rond mijn hoofd, de vogels fluiten en de wind ruist, terwijl ik op de rots zit. Genieten! Ik speel intussen met mijn camera en amuseer me kostelijk. Dan stap ik terug naar beneden en even later zie ik in de verte een stipje dat groter wordt. We wandelen terug en dan is de vraag er weer ‘Waar kwamen we vandaan?’. En het wordt al snel duidelijk dat het niet de inham is die we nu gekozen hebben. We lopen door tot achter de rotsformatie en gaan dan naar links. Het is prachtig om in het groene gras te lopen. Boldo’ en zijn bus zijn nog altijd niet te zien. Er blinkt iets in de verte: onze bus. Opluchting, Boldo’ in zijn blauwe outfit steken af tegen de natuurtinten. Instappen en wegwezen, off road, we rijden dwars door het landschap over het gras, over stenen en rotsen en stoppen. Boldo’ loopt voor ons op en toont ons enkele rotstekeningen. Er bloeien hier prachtige fuchsia bloemetjes in de vorm van Vergeet-mij-nietjes. Mongolië is het land van de Vergeet-mij-nietjes want die staan hier ook overal te schitteren. Zo mooi. Hup, move on, we rijden en rijden, niks of niemand komen we tegen. Indrukwekkend is het om in zo een desolaat landschap te rijden. Na een eeuwigheid verschijnt in de verte precies een nederzetting. Het is een klooster, waar er gers zijn voor pelgrims. En ook hier weten ze een blauwe container van P&O te gebruiken. Hier is het echter geen toilet. Honderden meters verder ligt een eenzaam huisje: het huiske. Het is het klooster van de Gouden Draak, of dat maak ik ervan, dat hier gebouwd wordt. Voor het klooster staat een gebedsruimte in de vorm van een huis. In dit huis hangen thanka’s met de afbeelding van een blauwe god en beelden van Boeddha. Op de deur staat een Gouden Draak geschilderd. Er is ook een ger die dient als gebedsruimte. Hier liggen twee knuffelbeertijgers op een soortaltaar. We vertrekken en komen uiteindelijk op verharde weg terecht. Langs deze weg is er een stadje in opbouw, werkmannen bouwen een sokkel voor een standbeeld van een paard. Plots slaat Boldo’ af, je ziet bijna niet dat er hier een aardeweg is, of beter een zandpad en ook dat zandpad verlaten we om de oneindigheid in te rijden richting stipje van een ger. Dichter en dichter komen de gers. En ook verschijnen de silhouetten van kamelen. We overnachten op een kamelenboerderij. De kamelen zien er zeer gehavend uit; ze zijn met een franse slag geschoren waardoor er nog plukken vacht hangen rond te fladderen. Het zijn zeer lelijke grijsbruine kamelen en ze lachen hun tanden bloot. Hier staan enkel de moeders met hun jongen; de mannetjes staan elders. Deze familie heeft een kudde van 300 kamelen. Een jongetje staat een kameel te knuffelen en die kameel laat zijn tanden zien. Ik heb het er niet op. Ik laat mijn tanden ook eens zien. Man, man de kamelengeur is niet te harden. We worden uitgenodigd in de ger en krijgen Yak-thee aangeboden en het is ook echt yak. De familie is zeer gastvrij en geeft ons ook nog een kommetje vodka en koekjes van geharde yoghurt. Die koekjes smaken al even zurig als de yak-thee. Terwijl we in de ger zitten te ‘genieten’ van al het Mongoolse lekkers, klinkt op de achtergrond de monotone toon van jankende kamelen. Na de thee rijdt Boldo’ met ons naar Tsagaan Suvraga. Hij rijdt en rijdt en ineens stopt precies de wereld en op deze plek staat een ovoo. Een heiligdom van een bergje op elkaar gestapelde stenen met in het midden een stok met een blauwe vaandel. De blauwe vaandel is een symbool voor de hemel. Als goed boeddhist, loopt je hier driemaal rond met de klok mee. Langs de weg zie je ook vaak ovoo’s staan en dan toetert onze chauffeur drie keer. Dat mag ook, in plaats van er drie keer rond te gaan. We stappen uit en als je links kijkt, lijkt het als of je naar in een ijswinkel bent waar in de bakken vers onaangeroerd zelfgemaakt ijs ligt met toefjes. Tsagaan Suvraga doet me denken aan Capadocië. We wandelen naar beneden en genieten van deze bijzondere paarse, rode en geelgekleurde krijtsteenrotsen. Het is een bewolkte avond, het is een bijzondere plek. Terug bij de kamelenfamilie wordt het vuur aangemaakt met de stront van kamelen. Voor de kachel staat een enorme blikken mand boordevol droge kamelenstront. Mevrouw maakt het eten voor ons klaar: noedels afgekruid met … . Goed voor de weerstand, als het vuur aangemaakt is, veegt de mevrouw deze gers, haar handen af aan haar schoot en begint met het eten. Als het eten klaar is, wordt de pot met eten op de bak (waar geen deksel op ligt) gezet, njammie. Ook hier staat buiten de ger een plank met kraantje en een klein bakje waar je water in kan doen, om zo spaarzaam mogelijk met water te zijn. Als je de kraan opendraait, druppelt het water er uit. Een kattenwas met zicht op de kamelen . Het zoontje staat al ongeduldig toe te kijken of ik nog niet klaar ben. Fris gewassen ga ik terug de ger binnen. Gerd ligt al op de grond in zijn slaapzak met zijn hoofd naar de deur. Een van de kinderen is de vrouw des gers halen. Ze stapt de ger binnen en is helemaal , maar echt helemaal in schok door wat ze nu ziet. Man, man wat is er aan de hand? Gerd ligt in zijn slaapzak met zijn voeten naar Boeddha en dat is de reinste heiligschennis. Ik krijg prompt de slappe lach. Gerd draait zich rap om, hopelijk vergeeft Boeddha deze hoofdzonde. Grappig was het wel . In een tempel ga je ook niet zitten met de voeten naar Boeddha gericht en datzelfde geldt voor een huisaltaar.e