Batopilas

Busje komt zo. Mexican tiempo, ipv om 9u00 is er eindelijk om 10u30 een klein busje. Iedereen stapt in en het busje zit vol. EN dan is er nog een stop en het is de bedoeling dat er nog 5 mensen bij instappen... en dat lukt. Een gordel is nu niet meer nodig, met 5 op een rij. Ik zit goed geklemd tussen een moemoe en iemand met een bordeau pantalon. De sporen, hiervan draag ik nog. Mijn broek is in een vlag verandert, de ene kant blauw en de andere pijp rood. Nadat al deze lui bij in het busje gestapt zijn, draait de chauffeur een bosweg in. De weg is in aanleg. Zanderige stukken, dus het wordt een stofboel in de bus, kuch, kuch... Bulldozers en vrachtwagen zijn bezig met het aanleggen van de weg, en het busje rijdt door. Slinger, slinger door de canyons, prachtig,... en hoog, manneke, als die bus hier kantelt, nou dat zou nog eens een vrije val zijn. Nou, deze rit kriebelt. Prachtig en spannend, de chauffeur kent de weg van buiten of elke bocht, maar ik vraag me af 'welke kant gaan we nu uit?'
En na uren stopt het busje aan 'La Bufa'. Dit is een goudgeel fenomeen dat gevormd is door erosie, denk ik. Een WC staat eenzaam op een stuk rots en het is een uitdaging om hier op te gaan, want er ontbreekt een plank. Gelukkig, is het er een aan de zijkant. Dan rijden we verder en komen aan in Batopilas. Monse van het guesthouse Monse wacht ons al op en de kamers zijn ok, dus dat is ook al weer gepiept. Een wandelingetje door het kleine stadje en dan eten en een cerverza, njammie. Hoe kan dat nu? Er komt alleen maar schuim uit dat blikje... Het bier is bevroren.
s'Anderendaags is het 'viva la republica', feestdag en een parade verzorgt door de scholen. Kinderen als bruidjes die de fransen uitbeelden, kinderen met mexicaanse snorretjes, turners,...
Na de parade wacht de verloren kathedraal. De wandeling is warm en lang, en dat komt omdat we meer dan 1 km gedaald zijn. Creel ligt op meer dan 2000 m hoogte en Batipular ligt in het dal. De bergwanden zijn bedekt met el candelaros (cactussen als candelaars). Ook hier lopen koeien en ezels rond, een dode kikker ligt zo plat als een vijg op de weg en een slang. Gelukkig, ook zo dood als een pier. Rood gekleurde bergdelen, holen en iemand die de stenen voor zijn nieuwe huis aan het maken is. Na deze wandeling en even uitgeblazen te hebben, lopen Guy en ik naar de Hacienda. Ipv tot aan de brug te lopen, die nu nog een stipje is, klauteren we over een hoop puin dat ooit naar beneden gevallen is van de bergwand naar onder. Over de rivier ligt een brug van planken... en die steken we over. Tof. De hacienda is gesloten en vanaf die plek zie ik dat er een trap was en dat onze klautertocht niet nodig was, haha.
Vroeg slapen,want om 4u00 is het al weer opstaan om de bus terug te nemen naar Creel. En het is snel 4u00.Deze keer is de bus groter: een amerikaanse schoolbus. En koud, als de bus omhoog rijdt, dan gaan de vensters open, megaspleten aan de deur,...brrrr. De chauffeur kijkt meer achter dan voor zich. Pogingen om foto's te maken, mislukken grandioos, slinger, slinger, slinger... Geiten springen aan de kant, voor een ezel is dat blijkbaar moeilijker. De ene duwt de andere aan de kant doordat de bus hem een duw geeft. Het uitzicht is weer fabelachtig.