Verrassend

s'Ochtends stopt de bus in het busstation El Norte in Mexico City kan ik direct overstappen op de bus naar Morelia. In Morelia neem ik direct een taxi. Een onvriendelijke chauffeur dropt mij aan een internetcafé, waar ik dan maar op zoek waar ik ga verblijven hier. Een andere taxi brengt me naar een hostal dat 10minuten uit het centrum ligt. In het centrum van Morelia, ga ik de artisanale winkeltjes bekijken en zet mij achter een PC.
s'Ochtends neem ik een collectivo, een overstap en dan de bus naar Uruapan... Nou maat, heb ik mij laten vangen. 3 uur later kom ik aan in Paracho... ipv 1,5u later. Helemaal murw van die lange busrit, stap ik uit en sta voor de zoveelste keer in de brandende zon. Ik wandel naar het centrum van dit gitarendorp. Het is hier heel gezellig. Al snel word ik aangespoken door meneer de flik. Zijne maat maakt gitaren en als ik een goede wil, zal hij daar wel voor zorgen. Ik loop door en wandel door de straten van Paracho die voornamelijk bestaan uit gitarenwinkels. De idee dat ik nog 3u op een bus mot zitten om terug te geraken, vind ik niet bepaald een leuk vooruitzicht. En dan loop ik meneer de flik terug tegen het lijf. Samen met hem loop ik naar het politiekantoor, zodat bossman (zijn baas) kan goedkeuren dat hij met mij op pad gaat. Bossman vind het prima en ik schrijf mijn naam in een register. Samen met mijne persoonlijke bodyguard loop ik de straat uit, de weg wordt onverhard en mijne begeleider vertelt dat hij 6 jaar in Amerika gewerkt heeft en daar 3 maand in de bak gezeten heeft voor vechten en drinken. Onbegrijpelijk, he. Als dat nog niet meer mag,... Amerika, heel wat anders dan hier in Mexcio,... Heb je in Mexico problemen met een agent dan geef je die gewoon wat geld, maar dat is niet waar in Amerika... Daar zijn ze zo strict. Ik vind het zalig om dit verhaal te aanhoren en dan staan we voor een bouwval. Hier woont zijne maat (waarvan hij de naam niet eens weet) de beste gitaarbouwer in town. Helaas, heeft hij geen gitaar. Manana, he. Maar manana heeft den deze wel andere plannen. Dan maar een minder goede gitaar en we gaan naar een andere gitaarbouwer. Effe later, stap ik met mijn gitaar de bus op terug naar Morelia. Weer iets bij om mee te zeulen. De volgende ochtend neem ik de bus richting Mexico City en in de namiddag loop ik nog eens over de Zocalo, waar nu een grote tentoonstelling gehouden wordt. Dat plein is telkens ik daar was, gene ene keer leeg geweest, jammer... Het is er ongelooflijk druk en ik zet mij in de hostal. Time flies en het duurt niet lang voor het weer ochtend is en ik in de taxi zit, richting luchthaven. Inchecken en wegwezen,... een overstap in Washington,... in tussen is mijn manneke pis beeldje gekidnapt,... Washington dat is niet min daar. Die bagage moet weeringecheckt worden, nadat er eerst vingerafdrukken en foto's van mij zijn gemaakt. Mijn pottekes salsa duw ik dan maar snel bij in mijn flightbag en ik hoop dat mijne rugzak niet een salsabag wordt. En natuurlijk, doordat die chinese madam zo onvriendelijk is en mij enorm commandeert, vergeet den deze haar gitaar. Aanschuivend om mijn bagage terug in te checken, komt madam van china ineens met mijn gitaar aan gelopen en vraagt voor de zoveelste keren of mijn salsapottekes in mijne flightbag zitten. Jaaaaaaaaaaa. Hup, eindelijk het vliegtuig op en dan uren later sta ik in Zaventem. Niemand te zien om mij op te pikken. Dat is natuurlijk de ideale moment om te controleren of mijn salsapottekes het overleeft hebben. Verdorie, werkt dat nummerslot niet meer. Friemel, friemel,... en dan ... enthousiaste geluiden ... daar staan mijn vriendinnen. Wauw,... ene met vlechtjes bij een gitaar,... Dat is ze. Mariëlle, Sonja met de brace en Lut,... te gek. Iets drinken en dan naar huis, ... het weer is grauw en grijs,... 7 maanden, elke dag zon en heel af en toe even regen,... Dat gaat wennen zijn. In elk geval, ga ik toch op het communiefeest van mijn petekindje zijn. En nu wordt het leuk om iedereen te verrassen.