Holbox

Isla Mujers is niet meer wat het was, volgens Simon. Isla Holbox is zoals Isla Mujeres ooit was... en daar het zo druk is op Isla Mujeres, sta ik s'morgens om 5u30 op om de ferry te pakken en weg te vluchten van al die drukte. Stilletjes sluip ik de kamer uit en dan loop ik daar in mijn eentje door de straten van het eiland. Als ik mijn ticket koop, begint het weer te regenen. Gelukkig, dan hier is een afdak. Jutta staat er al. Na de ferry nemen we een bus, weinig plaats met al die bagage. De chauffeur zegt 'Hier is het?' We staan aan het busstation en kopen een ticket richting Chiquila. Ik zet mij neer en val direct in slaap. Op de bus ben ik meer op mijn gemak als op dat eiland. Als ik wakker word, is het hele landschap weer verandert in fris groen. De weg lijkt eindeloos en dan stopt de bus in Chiquila en missen wij de ferry. Dat is goed, want nu delen we samen met een koppel een watertaxi. Het is natuurlijk weer een hele kunst om in zo'n kleine boot te geraken, ook al heb ik van de zomer goed geoefend. Die watertaxichauffeur laat zijn boot gaan. Zalig... De boot scheurt over het water. Pelikanen vliegen over het water. Holbox, ongerept, straten kennen ze hier niet en er rijden hier geen auto's maar golfkarretjes rond. Prachtig. Nu een slaapplaats vinden en de goden zijn ons goed gezind, want wij komen in het paradijs terecht. Een sjieke kamer met zicht op zee, een terras met hangmat,... wauw. Een sneeuwwit zandstrand en een zee als op de postkaarten... hier heb je geen mastodonten van hotels, alles is gebouwd in harmonie met het eiland. 1 nadeel: mosquitos, maar gelukkig tref ik het met mijne roommate en vinden die beestjes haar lekkerder... Oeps, een tweede nadeel, er zijn geen ATM's en ook geen banken op het eiland... en het cashgeld is bijna op... aiaiai.Cancun is 3 uren verwijderd van hier. Ping!!! Creditcards werken hier, dus wij gaan eten in een restaurantje waar ze de creditcard aanvaarden en of die restauranthouder het bedrag hoger kan zetten en ons kan uitbetalen. Aardige mensen, ook hier.... En weet je wat, ik heb dat allemaal geexpliceerd gekregen in het Spaans. Knap,he. Dus de veelgestelde vraag, hoe het daar mee zit... iedere dag wat beter... Ik kan mij behelpen en wat ik wil krijg ik, alleen als de andere een heel verhaal verteld. Dat lukt nog niet zo goed. Het zou in elk geval niet slecht zijn om de grammatica eens terug te bekijken, maar dat is voor een ander moment.
En dan is het relaxtijd, zalig op het parelwitte strand en die prachtige zee. Helaas, daar heb je de wolken weer en we trekken naar het dak. Hier hangen enkele hangmatten onder een afdak. Dat is ook lekker. Een brug verbindt het gastgedeelte met het woongedeelte van de familie. Is er een zwembad aan de overkant? Ik ga kijken en neem de reling van de brug vast. Potverdorie, wat is dat? Plekboel, pas geverfd. Jakkes.
En het waait en waait, de palmbomen zijn al ingepakt, zo hard waait het. Slecht weer in het paradijs. Het regent zo hard, het water valt met bakken uit de hemel. Je ziet bijna niks zo guur is het. De straten staan blank en het is een hele kunst om geen nate voeten te krijgen. Jutta zegt al 'Met zo'n weer, dan vaart de ferry niet'. Stel je dat voor en morgen moet ik hier van dat eiland af, want mijn kerstkado is onderweg naar Playa del Carmen.
De volgende dag schijnt de zon al weer een beetje en is het windstil, gelukkig. De hoteleigenaar bestelt een taxi tegen 12u40. Tijd genoeg, zegt hij, de haven is 5 minuten rijden. OK, Jutta en ik lopen nog effe rond door de overstroomde straten van Holbox. Kerstmuziek pingelt op de achtergrond. Het lijkt wel of er een kerstkaart open staat en die de hele tijd afspeelt. Lampjes flikkeren rond Mariaafbeeldingen. Intussen is het middag en eten we een hapje. Dan terug naar huis. Ik neem mijn spullen en zet alles al aan de receptie neer. Nu is het nog even wachten op de taxi. 12u40 en er is geen taxi. 'Tranquillo, tranquillo...' zegt Josefe. Dit is Mexico, de boot vertrekt altijd wat later. De minuten tikken verder... de tijd verstrijkt... en geen taxi... alleen 'Tranquillo, tranquillo'... Ineens springt mister Tranquillo op zijn fiets en weg is hij en dan kom er een taxi aan. Het is 13u03.' Ga ik hier vastzitten of niet. Er is maar 1 bus naar Cancun. Spannend. 'Haal ik de boot?' vraag ik aan de taxichauffeur en die haalt zijn schouders op. De aanlegsteiger met boot en mister Tranquillo op zijn fiets. Ik spring uit de taxi. Dat is niet moeilijk, want dat is ook zo'n golfkarretje. Koop een ticket, Jutta en de taxichauffeur hebben mijn spullen. Dan valt mijn muskietennet van mijn rugzak, en blijft liggen op de rand van de steiger. Voor hetzelfde geld was hem in de getotterd. Dan was dat weer iets minder om te dragen, he. De boot wacht en ik stap erop. Propvol mensen, 20 minuten later sta ik weer op het vaste land. Nu de bus, waar is die? Helemaal op het einde, de steiger loopt door in een straat en daar staat de bus. Dan begin ik te lopen, want er is maar 1 bus. Stel dat die nu vertrekt, en ik sta hier. De rugzak de kofferruimte in en ik debus op. Oeeeef, opgelucht zet ik mij neer. In Cancun sta ik aan te schuiven voor een ticket naar Playa del Carmen. Het duurt eindeloos, eindelijk ben ik aan de beurt en krijg ik te horen dat ik aan het verkeerde loket sta... Aan het juiste loket gaat het in ieder geval sneller. Een uurtje later sta ik in Playa del Carmen... waar heb ik mijn reisgids gelaten. Ik heb mijn zaken weer logisch weggestopt, zodat ze niet te vinden zijn. Gelukkig, heb ik de naam en de straat van de hostel in mijn roze boekje geschreven. In de hostel duw ik mijn spullen in de locker, ga nog even naar het internet en dan op wandel naar Viva Wyndham Maya. Lang lopen, opblaasbare, verlichte sneeuwpoppen, kei sjieke hotels, ik passeer het allemaal... en daar is dan eindelijke Viva Wyndham Maya... nu is het nog een kwestie van geduld... Aan de receptie vraag ik of Marielle en Patrick (mijn kerstkado) al aangekomen zijn. Neen, maar dat kan ieder moment. Aardig zijn ze wel, ik krijg een welkomdrankje aangeboden... en het academsich kwartier is al verschillende keren gepasseer...Ongelooflijk, daar zijn ze weer met een welkomdrankje. 22u30. Er stopt een bus, ik meen een glimp van Patrick op gevangen te hebben. JAAAA, ze zijn erbij. Ik spring uit mijn stoel en loop richting bus, daar is Marielle. Mannekes, wat fijn om die te zien hier. Ongeloofelijk, wat een gevoel...onbeschrijfelijk gewoonweg... wat ben ik een gelukkige mens!!! Net als in de film.... Zij checken in en ik krijg mijn derde welkomdrankje. De koffers wegbrengen en dan lekker bij kletsen. Wat een prachtige kaartjes, verrassend en ontroerend en bovenal heel onverwacht. Prachtig, Dandy en Dina hebben elk een echt kunstwerkje voor mij gemaakt, dat is zo wauw. Ik heb kaartjes gekregen, zo overwacht, warm en mooi, dat ik er niet overuitgesproken geraak. Het is ongelooflijk,hoe mijn reis mensen in beweging zet. En niet te vergeten, het prachtige Eva-peertje. Vanavond is het een echt feest voor mij. Hartelijk bedankt allemaal voor de moeite. Ik vind het super!!!