Uitblazen

Mariëlle en ik gaan naar Playa om wat kadootjes voor thuis te kopen, terwijl Patrick studeert. Het is gezellig.
Als we terug komen gaan we uitgebreid eten, pffff... en dan het strand op. Lekker zonnen met een cocktail op het sneeuwwitte strand met d emooie blauwe zee en in de verte zie je de skyline van het eiland Cozumel. Vele vogels vliegen hier rond en worden door de toeristen gevoederd... Een van de stafleden is opzoek naar deelnemers voor de miss Bikini contest, haha... Dat is het. Wij blijven lekker op onze zetel met een cocktail, dromend over mister Zwembroek. Weer etenstijd, wij hebben gereserveerd in het mexicaanse restaurant en deze held heeft zich buitengesloten. Ik buiten en hotelkaartsleutel binnen, natuurlijk ligt het reservatieticket ook op mijn kamer. Gelukkig, loopt er bewaking rond en even later is er een technieker om mijn deur te openen. Dan zijn we maar te laat... niemand in het restaurant, wij zijn te vroeg... het verkeerde uur onthouden, haha... Aperitieven in de bar, dat is een goed tijdverdrijf. In het mexicaanse restaurant wordt het aperitief geserveerd in een glas dat lijkt op een omgekeerde sombrero. Een strawberry margarita is een aanrader... Wij zetten elk een sombrero op en dan is het tijd voor een fotoshoot, wachtend op de eerste gang. Het is alweer gezellig. Daarna gaan we naar de Greaseshow kijken, als afsluiter van de dag. De volgende dag check ik uit en plaats mijn spullen in de kamer van Patrick en Mariëlle. Zij trekken er met hun 2 opuit en ik neem de fiets om een hostal voor morgen te regelen. Deze nacht verblijk ik immmers weer illegaal in het hotel. De eigenaar van de hostal is niet aanwezig, maar voor morgen is mijn kamer in principe in orde. Dus schrijf ik snel mijn verhalen en zet ze op het net, zodat mijn dagboek mee naar huis kan. Maar door die haast en spoed, besef ik nu dat ik een leuk verhaal vergeten ben. Hup, terug de fiets op en als ik het stadje uitrijdt doet de wachter de slagboom al omhoog en ga ik bijna op mijn gezicht door die grote ijzeren punaisen in de weg. De wachter lacht. Ik fiets en fiets, voorbij het kleine winkelcentrum steek ik de straat over en rijd de parking van het hotel op... Daar fluit iemand mij terug... Oeps, verkeerde hotel,... het is er eentje verder dat ik moet zijn. Ik drop mijn fiets in het juiste hotel en ga naar de kamer. Patrick ligt met hoofdpijn op het bed, maar laat mij toch hun mooie aankopen zien. Dat vind ik heel leuk. Mariëlle ligt te genieten op het strand en ik zoek haar op om mij vervolgens in de bar te zetten en kaartjes te schrijven. Deze keer is mijn huid versierd met zonnebrand ipv met muggebeten. Ik heb precies een grote wijnvlek op mijn hand. Wat een gek gevoel, hier zit ik dan kerstkaarten te schrijven in een tropisch klimaat onder een helderblauwe hemel. In de lobby staat dan wel een grote kerstboom, en het strand is dan wel wit, maar het is echt vreemd. Vele kaarten later, verschijnt Patrick, die vervolgens terug op zoek gaat naar Mariëlle... en dan ... eten.Gelukkig,geeft mijn strandkledij mee, wat gaat dat geven als ik terug het binnenland intrek. Kaarten bijhalen en weer schrijven, zodat ik die mee naar België kan geven, waar mijn adressenlijst ergens ligt. Het is intussen donker, en ik laat mijn hotelbandje afknikken. Officieel uitgecheckt nu. Wij gaan nog een laatste keer naar Playa. De kerstman loopt hier zwetend rond in zijn rode pak. Wij drinken er ene in een schommelbar. Ipv krukken hangen hier schommels, blijf daar maar eens opzitten, als je te diep in het glas gekeken hebt. Terug naar het hotel, langs het terras naar binnen en door de deur naar buiten voor een laatste drink... een verrassing in mijn rugzak