afscheid

Het is bloedheet. Met een fleece naar het buffet gaan zou wel wat opvallen nu. Patrick is handig en heeft het al allemaal overdacht. Hij heeft zijn bandje uitgekregen en gaat eerst ontbijten, een echte gentleman. Daarna krijg ik zijn bandje en gaan Mariëlle en ik ontbijten, ... binnengaand langs de achterdeur. Dan pakken we ieder ons spillen en brengen we mijn spullen naar de hostal. Patrick en ik, langs het terras (een kamer op het gelijkvloers is toch geweldig) en Mariëlle langs de deur. We nemen een fiets en daar gaan we weer. Murphy, die van de hostal hebben mijn boeking niet opgeschreven. en natuurlijk, volgeboekt. wat nu? Hier word ik nerverus van, want nu heeft deze globetrotter het gevoel dat ze zich moet bewijzen. Stress, waar vind je nu nog een kamer. Lang leve het internet... alles is volgeboekt voor zaterdagavond... Wat nu? Laat ik eens zoeken op zondagavond, want als er zondag plek is, is de kans op zaterdag groot. De Hostal bij het busstation heeft zondag plek en laat ik voor de volgende dagen toch voor de zekerheid maar iets reserveren.Daarna hup de fiets op en daar rijden we weer. Patrick wacht buiten en wij gaan vragen. Bingo, plek. Ik drop mijn spullen in de locker en dan fietsen we terug... Ik ben niet de enige die aan het verkeerde hotel afdraait, haha. En het was geen grap.
De fietsen afleveren en dan weer langs de achterdeur naar binnen. ALs Patrick en Mariëlle uitchecken, loop ik met de handdoeken naar het strand. Dan nog een paar kaartjes kopen en kadootjes... Nog effe zonnen, en dan is het tijd. Neef ligt zalig in de hangmat te maffen. Nog een laatste drankje, en mijn hartje wordt al week van binnen. Het is ongelooflijk dat die 2 speciaal voor mij naar Mexico gekomen zijn, en wij hebben zo'n fantastische tijd samen beleefd... en nu zit het erop...snik. De bus is er, de koffers worden ingeladen... het zit erop... en mijn ogen worden vochtig, want ik ben zo blij, ontroerd, dankbaar voor wat geweest is... bedankt! Dan zwaai ik hen uit, terwijl de tranen over mijn wangen bingelen... en zij zwaaien enthousiast terug. Wat een ongelooflijk gevoel, en ik word overspoeld door vele mooie herinningen. Het is goed om het hele stuk terug te lopen, want ik ben nu echt wel effe overspoeld door emoties. Niet alleen over hun, maar iedereen die voor mij iets bijzonders gedaan heeft, komen voor in mijn gedachten... en ik ben blij dat ik zoveel bijzondere mensen ken, al loop ik daar snotterend in het maanlicht.Wauw, zoetzuur. In Playa word ik al snel aangesproken door een travelagent en dan springen de tranen alweer in mijn ogen. Ach ja, c'est la vie. In de hostal maak ik kennis met moeder en dochter die samen op reis zijn en mijn gedachten worden verzet. Het is leuk. Ik ga nog effe naar het internet. morgen verlaat ik Playa en ga naar Tulum. Bericht van Victoria in haar hostal is nog plek. Ook al heb ik gereseveerd, ik weet waar naar toe morgen. On the road again