Home sweet home

Daar zit ik terug in mijn uppie. Even rondlopen in Kuta en eventueel iets drinken, dat is een goed plan. De togen zitten barstensvol en om nu in mijn eentje aan een tafeltje te zitten daar pas ik voor. Trouwens ik ben hondsmoe. S’Ochtends loop ik nog wat rond, neem een douche. Check out en nestel mij in de zetels van de loungebar van het hotel met een goed boek. Mmmm. Vertrektijd, ongelofelijk, dat het moment van gaan nu al gekomen is. Een van de drivers van het hotel brengt me naar de luchthaven. Waar moet ik mij inchecken? Duidelijk is dat niet, gelukkig ben ik ruim op tijd. Alles komt goed en daar zit ik dan op het vliegtuig. Ene persoon is te laat en dat vliegtuig blijft wachten. In Singapore heeft de vlucht naar Heathrow vertraging ipv 23u vertrekt die pas om 2u30. En op het moment is het nog een 21u. Gelukkig zit ik vast op Singapore en niet in Denpasar. Vele shops, hoewel ik het shoppen wel gehad heb, en gratis internet, en mijn boek in nog niet uit. Genoeg dingen te doen op de luchthaven van Singapore. Het surfavontuur laat me niet los, dankzij de kwallenbeten die jeuken als hel. Het lijkt wel alsof ik de mazzelen heb. Eindelijk, zit ik in het vliegtuig naar Londen. De vlucht naar Brussel heb ik sowieso gemist. Ga naar een ticket service counter en vraag een nieuw ticket. De vraag is dan, waar vind ik die ticket service counter? Ook dat wijst zich weer uit. Om 11u vertrekt de vlucht en welke gate je nodig hebt, komt op één van die TV’s te staan. Tot 10u30 kan je inchecken, maar om 10u staat er nog altijd geen gate aangegeven. 10 minuten later, gate 1C. Ik geef mijn ticket af aan gate 1C en krijg te horen dat dat vliegtuig naar Zurich gaat. Daar moet ik niet zijn, wat is dat nu voor raars. Enkele minuten later klinkt het in de ruimte “Last call for Brussels”. Hoe kan dat nu? Inderdaad, staat de foute gate aangegeven 1C, neen, 1B moet het zijn en dan is dat personeel ook nog kwaad dat je er niet staat. Om 13u landen we in Brussel, dan is het nog een kwestie van mijn rugzak op te pikken. Murphy is ook hier weer van de partij, geen rugzak en alle koffers en spullen zijn al van de band gehaald. Voor alles is een eerste keer, en daar sta ik dan voor de eerste keer bij de klachtendienst voor de bagage terug te krijgen. Een formulier invullen, bagage beschrijven en ik krijg te horen dat British Airways niet te doen is de laatste tijd. Hier heb je een telefoonnummer, maar je kan beter kijken op het net om je frustraties te besparen. OK. Dan opzoek naar ma en pa, die zitten op het gemak iets te drinken. Na hun drankje gaan we naar de auto, dat is de bedoeling. Weten ze niet meer hoe ze gelopen zijn, ik weet dat ook niet. Hoe zijt ge gekomen? Neen, zo niet. Gezellige brompotsfeer, héhé. Welkom thuis, Sabine, sommige dingen veranderen nooit. Na even rondlopen komt de herinnering terug boven en staan we in de parkeergarage. Ticket kopen en dan naar huis. Even gedag zeggen bij Ingrid en de kindjes, met de gsm standby, want daar bellen die van de luchthaven eerst op. Terug bij mijn ouders, zeg ik ‘En dat die nu maar rap bellen’. ‘Die hebben al gebeld, naar hier (voor de safety had ik het telefoonnummer van mijn ouders opgegeven, want mijn gsm was mee op vakantie geweest en de vraag of hij nog werkt, die was nog niet opgelost op het moment dat ik dat formulier invulde). Om 20u30 komen ze uw spullen hier afleveren. Damn, dat is niet de bedoeling, maar ja, laat het nu maar zo.’ Ik ga naar huis, bad in en dan mijn bed in, want het was ne hele trip. s’Anderendaags telefoon van Murphy of beter mijne pa, om te zeggen dat ze een koffer geleverd hebben om 23u30. ‘Ik heb rondgetrokken met een rugzak pa, gene koffer, dat weet ge toch.’ Hup, mijn papieren bijeengepakt en dan koffer kijken. Een zwarte samsonite achtig iets, zie je mij al rondtrekken, dat staat nu bij mijn ouders in de zetel. De naam Clerckx staat op het ticket, de C is dan toch het enige wat overeenkomt. Nu kan ik naar de luchthaven bellen en dat is frustrerend. Gelukkig, staat er ne speaker op de telefoon, na 20 minuten zegt een stem dat het aangeraden is om later opnieuw te proberen. Het is duidelijk dat mijne rugzak nog niet naar huis wilt. Wat nu gedaan, wie weet geraak ik daar niet binnen, dus bel even bellen naar het reisagentschap om te vragen ‘Wat nu?’. Ik krijg een tweede telefoonummer want ze weten dat je bij British Airways bijna niet binnengeraakt. De aanhouder wint en ik probeer het tweede nummer. Niks ja, bel naar dit nummer ipv een aansluiting. Laat ik het eerste nummer dan maar in toetsen en niet meer afleggen tot ik verbinding heb. De speaker op en ongelooflijk,… de telefoon wordt onmiddellijk opgenomen. Ik ben verbouwereerd, dat lag niet in mijn verwachtingspatroon. De situatie uitleggen ‘Hier staat een koffer en die is niet van mij. Waar is mijn rugzak?’ Jouw rugzak staat hier, tussen 16u en 20u kan je de koerierdienst verwachten. In tussen ben ik zo wat onnozel van al dat wachten en ga thuis het kadootje voor mijn petekindje halen. Bel mij, maar als die type mijn rugzak brengt.Want ik heb geen zin meer om nog meer wijzigingen te doen, dat loopt toch de hele tijd mis. Natuurlijk, hoor ik mijn gsm niet afgaan als mijn pa mij belt. Hij doet een tweede poging en ik schiet weg en loop naar buiten naar mijn ouderlijk huis. Ik zie de koerierdienst wegrijden. Ge gelooft het nooit, zegt mijn pa, als ik niks gezegd had, had die knaap dat koffer hier gewoon laten staan. En nu is het tijd om uit te pakken en de was te doen. Wat een reis!