Mazunte

Op het gemak ontbijten en dan vertrekken Sigal en ik naar het busstation. Waar we even later de bende van Rene weer tegenkomen die naar de bergen gaan voor de paddestoelen. We rijden door het drogen Mexicaanse landschap en stappen uit op een godverlaten kruispunt. Hier is het de bedoeling om een collectivo te nemen. Drie meiden in een taxi zitten te zwaaien naar ons en dat is dan de collectivo. De achterbank is gevuld. Het is de bedoeling dat Sigal en ik samen de voorste zetel delen. Auw. Hoe ga ik daar in geraken? Sigal zit al in de taxi, maar ik geraak ik er niet in owv een protesterend lijf. Hup, Sigal er weer uit en ik zet mij dan zo goed en zo kwaad als het gaat op dat ding tussen de twee zetels. Gelukkig, is het een korte rit en dan bezoeken wij een schildpaddenkwekerij. Amai, kleine schildpadden en grote... heel sjiek. Binnen is een grote aquarium waar je de beesten kan zien zwemmen. Helaas voor de schildpadden is het niet een grote ruimte. In elk geval is het prachtig om te zien hoe zo'n beest elegant door het water zweeft. Na ons bezoek aan de schildpadden gaan we richting beach... wauw, een verlaten strand (afhankelijk van waar je staat), aan de kant heb je verschillende zaken met strandstoelen. We lopen langs de zee. De golven zijn verraderlijk en hup, alles nat. Op de kliffen maken we leuke foto's. Het is plezant foto's maken met Sigal. Genietend in een strandstoel van een liquado, kijken we naar de zee. Het is hier zalig. Dan lopen we terug. Ik ben benieuwd hoe wij terug gaan geraken, want hier moet je een collectivo aanhouden en dan de bus. En hoe laat komt die? We staan wat te draaien in de straat en besluiten dan om de eerste de beste aan te houden om te vragen waar we een collectivo kunnen vinden. Een volkswagenbusje stopt en we vragen aan de bestuurder of hij weet hoe we op het kruispunt geraken voor de bus. En de bestuurder zegt 'Ik ga naar Puerto Escondido. Als jullie willen, kunnen jullie mee.' Even later, zit Sigal lekker lui achterin op de bank van het volkswagenbusje. Het lijkt alsof ze in de cinema zit. Ik zet me voor naast Michael. Hij is een Canadees en trekt rond met zijn blauw volkswagenbusje. Hij toont me een kaart met de weg die hij reeds afgelegd heeft met zijn van. Verschillende fluortinten fleuren de kaart op. Man, dit is geweldig in die bus en die kerel is echt super. De weg is eenzaam en eindeloos. Heuvelig, zachte glooiingen en af en toe een bult (auw) in de weg,... Dit is een droom. Michael zet dan ook nog eens gepaste muziek op en het is perfect. Met een brede glimlach op onze snoet zitten Sigal en ik te genieten van deze heerlijke tocht. Michael kan zijn van aan de hostal zetten en we spreken af om de volgende dag met zijn drietjes de stranden van Puerto Escondido te verkennen.