van playa naar montagne

Na een luie ochtend en namiddag vertrekken we met ons drietjes (SIgal, Michael en ik) naar het kleine rustige strand van Puerto Escondido. Een kleine baai en weinig volk. Hier zijn de golven goed om te leren surfen. Dan wandelen we naar Playa Marinero, waar verschillende boten op het strand liggen. Deze baai is in twee verdeeld, eentje met boten en het andere stuk met strandstoelen. Rotsen liggen in het water, het is hier ook weer prachtig. We gaan terug omhoog en het is warm, op naar het grote strand. Veel volk hier, de golven zijn enorm groot 'pipelines' zegt mijn reisgids. We zetten ons aan een van de vele zaken en eten hier toekijkend hoe de zon ondergaat. Gezellig. De volgende ochtend staan Sigal en ik vroeg op. Een pickup pikt ons op en weer zitten we samen geperst op de passagierszit naast de chauffeur. HIj dropt ons aan het grote strand, waar wij en nog enkele anderen op een boot wachten. Er komt een boot en iedereen stapt in. Alleen SIgal en ik moeten nog effe blijven wachten. Dan draait de boot en pikt ons ook op. Terwijl Puerto Escondido kleiner wordt terwijl de zon langzaam opkomt, varen wij de zee op. Onze kapitein zegt tegen de lui voor in de boot dat ze plaats moeten maken voor ons en zo landden we vooraan. En dan begint het schouwspel. HOnderden dolfijnen.... er zijn er die onder de boot zwemmen en dan ineens boven water komen en springen zoals een dolfijn. In de verte zijn er dolfijnen die salto's maken. Hup, de lucht in en dan terug het water in... NOoit gezien. Prachtig. En die beesten weten van geen ophouden. Overal waar je kijkt, springen er wel een paar uit het water. We varen verder... Oeps, en rammen bijna een megaschildpad... De schildpadwateren zijn nu aan de beurt. Inderdaad, reuzewaterschildpadden drijven op het water. Ineens springt onze kapitein van de boot en vangt ereen. Hij heeft pech, want er zit hier ook veel jellyfish (kwallen) en die hebben hem goed tussengehad. De idee was om de schildpad aan boord te krijgen, maar Houdini wist te ontsnappen. We varen verder en dan vangt onze kapitein zo een reuze beest. ZIjn mond lijkt op de bek van een papegaai en je steekt je vinger hier beter niet in, want dan ben je hem gegarandeerd kwijt. Na onze tour, ontbijten SIgal en ik aan het strand, daarna internetten en terug strand. Michael voegt zich bij ons en dan gaan we met zijn van naar een ander strand. Het is nodig om met de van te rijden, want de batterij gaat anders plat en dat is niet zo gezond voor zijne frigo of beter voor het eten dat in zijne frigo steekt. En zo zitten we weer te genieten van een mexicaanse plat met zicht op zee met zijn enorme golven.
De volgende dag vertrek ik naar Oaxaca en neem de kortste en snelste weg door de bergen. Op de bus maak ik kennis met Ashley van de UK. De weg is kronkelig en niet gewoon kronkelig. Het is de ene S-bocht tegen de andere,... Gelukkig, dat ik geen nachtbus genomen heb, want slapen is onmogelijk met zo veel bochten. En dan zegt Ashley 'Mijn reisgids raadt deze weg af omdat hij veel te gevaarlijk is'. We rijden weer rakelings langs een afgrond, het zicht is enorm. En de snelheid ook. Na uren heen en weergeslingerd te zijn, stoppen we om te eten. Daarna vervolgen we onze weg en ... al de kindjes op de bus die net gegeten hebben kunnen door al die bochten hun eten niet binnen houden. Ole. Dat is echt niet aan mij besteed. Mijn ogen en mijn neus houdt ik dicht, anders loopt het ook mis met den deze. Heelhuids komen we aan in Oaxaca, waar we eerst naar een hostal gaan en dan neem ik afscheid van Ashley. Haar volgende bus wacht op haar: een nachtbus naar DF. Stikkepot, kruip ik in mijn bed.