De rivier Kwai

In het station in Hua Hin ligt veel volk te slapen op de banken. Eindelijk is de trein daar. Slim om mijn matteke mee te nemen, ik zit al direct klem in de deuropening. Dat matteke ligt bovenop mijn rugzak en is nogal breed naar Thaisenormen met als gevolg dat ik in de deuropening en gangpaden van de trein blijf steken. Als ik dan eindelijk in de wagon geraakt ben, deinzen de mensen al achteruit. Een vrouw is zo aardig en geeft aan dat er naast haar een plekje vrij is. Nu die rugzak in de bagagerek krijgen. Een dametje kijkt mij allesbehalve gerust aan als ik een poging doe om die rugzak op het rek te gooien. Een paar pogingen later ligt hij er dan op en ademt iedereen weer gerust. En dan vertrekt de trein. Het landschap is prachtig, de limestone bergen aan de ene kant steken af tegen de horizon, groene palmbomen en runderen die langs het spoor lopen, in de sloten drijven knalroze waterlelies,... Prachtig. Ik heb veel oogcontact en mijn kaken beginnen ook al pijn te doen van het glimlachen. In tussen zit een ander vrouwtje naast mij en zij vertelt hele verhalen. Goed articulerend en steeds herhalend dat ik het zeker zou begrijpen. Keileuk, ik snap er geen snars van en daar begint ze weer. Het onderwerp is mijn wit velleke, dat is heel interessant. Effe voelen aan mijn vingers en mijn armen, oooh, bizar er staan ook nog haren op die armen. Laten we daar dan maar eens aantrekken. Mijn buurvrouw haar vriendin zit tegenover mij en komt nu ook uit haar schulp. Geinteresseerd bekijkt ook zij mijn vingers. Dan worden de mangostenen bovengehaald en krijg ik mangostenen aangeboden. Een mangosteen is fruit mest een harde bast, het vruchtvlees kan je vergelijken met dat van litchi's. Lekker, een ontbijtje op de trein. In de trein loopt iemand rond met een emmer ijsgekoelde drank, dus dorst moet je hier ook al niet lijden. En natuurlijk, heb je ook diegenen die eten verkopen. De twee oude dametjes kopen een pakje. Het lijkt wel of ze een 'altijd prijs tombala' steunen. De pakjes van kranten of tijdschriftenpapier zijn gevuld met noodles, groenten en wat tofu. 2 stokjes krijg je erbij. De vrouwtjes openen hun pakje en beginnen de noodles rond het stokje te draaien en dan ... komen die stokjes met noodles richting mijn mond. Mijn tetterbuurvrouw wil mij voeren. Neen, dank je wel. Dan vouwt ze haar pakje weer toe en stopt het weg. In tussen is het 9u00 voorbij en zit ik nog steeds op de trein. Op mijn ticket stond dat de aankomsttijd 8u58 is. Dus ik sta daar op scherp en ieder station dat nu voorbij komt, lijkt niet op Ban Pong. Een half uur later, hoor ik de mensen op de trein zeggen Ban Pong. En ik herhaal dat maar en een meneer die al naar de uitgang loopt, knikt. Dus ik neem mijn rugzak van het bagagerek. De wagon is intussen al redelijk leeg met als gevolg dat ik dat zonder gevaar kan doen. Ik doe hem aan en loop ook met veel gewring (want ik blijf weer in de deuropening steken) naar de uitgang. Verdorie, daar sta ik en het station is nog niet eens inzicht. Niet simpel om dan je evenwicht te bewaren. De mensen zijn heel aardig en willen mij helpen door een rugzak over te pakken. Dan stopt de trein en stap ik uit. Een drukke bedoening is het in het station van Ban Pong. Natuurlijk, heb ik geen kaart en geen idee waar het busstation is en bij het naar buitenkomen zie ik een megakaart. Voordat ik aan de kaart ben, spreekt een oude dikke man mij aan en vraagt of ik de bus naar Kanchanaburi wil nemen. Yip, en hij legt mij uit hoe ik daar geraak. Boffen.Het busstation is tegenover de 7 eleven (een winkelketen). Het is mij niet duidelijk waar de loketten zijn. Laat ik eerst maar iets te eten en te drinken halen in de 7 eleven. Ik ben nog niet binnen of de dame die aan het tafeltje onder een paraplu naast deze winkel zit, vraagt waar ik naar toe wil. Dit is het loket. Nou, dat loopt hier wel vlotjes. Ik koop mijn ticket en heb nog even tijd om de winkel in te gaan. Voordat ik goed en wel op het bankje zit, is de bus al daar en ben ik weer onderweg. En het blijft vlot lopen, als ik aankom in Kanchanaburi beland ik in een riskja (fietstaxi) die mij bij het guesthouse Sugar Cane 1 afzet. Uitzicht op de rivier Kwai met op de achtergrond de limestone bergen... Prachtig. Vanaf de houten veranda kan ik op mijn gemakske van dit uitzicht genieten. Dan boek ik een taxi om naar de tijgertempel te gaan. Een wagen met open laadbak pikt me op en achterin zit al volk. Hopa, op naar de tijgertempel. En dan, begint het onderweg te stortregenen. De wagen stopt en de chauffeur maakt de openingen dicht. Niet dat dat veel helpt, want het drupt langs alle kanten binnen. Je ziet geen hand voor ogen zo regent het. Als we bij de tempel aankomen, heeft het blijkbaar geen zin om naar binnen te gaan, want de tijgers laten zich met dit weer niet zien. Dus gaan we maar terug naar huis en ook daar regent het.
De volgende dag is het weer droog en ik loop naar de bridge over the river Kwai. Veel volk hier. De brug is een stalen constructie met verschillende bogen. Je kan erover lopen en op verschillende plaatsen heeft men aan de zijkanten platforms gemaakt waar je moet gaan staan als de trein aankomt. Bizar. Ik loop in het midden van het spoor over de brug en ga aan de kant als ik een tegenligger heb. Spannend, ik vraag me af of er al iemand van die brug gedonderd is, want het is enkel het spoor waar je op kan lopen en dan heb je links en rechts nog balken liggen (die me doen denken aan de evenwichtsbalk van de turnles). Veel ruimte? Het is maar hoe je het bekijkt. Dan onderneem ik een tweede poging voor de tiger temple. Het is nog altijd droog als ik het park in ga. We komen eerst aan in een canyon, waar er verschillende tijgers vastgebonden liggen aan een stropketting van 1,5 m. Veel bewegingsruimte hebben die beesten niet. Echt zielig. De mensen die hier werken hebben allemaal een knalroze shirtje aan. Risky? Oranje, rood,... vermijden want dat stimuleert een tijger. Er staan verschillende parasols tegen de zon en ... tegen de regen. Bingo, daar begint het te stortregenen. Iedereen zet zich onder een parasol om te schuilen, maar je ontkomt er niet aan. Doorweekt, word je. En al die tijgers liggen daar in die gutsende regen in de modder. Wees dan maar een bedreigd diersoort, als je op zo'n manier gered moet worden... hm. Het klaart op en dan is er het fotomoment. Verdorie, wat is dit hier. Nooit ben ik het eerste, ... De reisbegeleidster heeft mijn rugzak genomen, iemand neemt mij stevig beet en voor ik weet ben ik de eerste gelukkige die op de foto mag met de tijgers. Are you scared?, klinkt het. Ja, hier had ik mij helemaal niet aan verwacht en met een klein hartje word ik meegezeuld tussen al die beesten. Natuurlijk, gromt dan zo'n beest, brrr. Vele fotomomenten later, is het voorbij. Sjieke foto's van deze angsthaas. We lopen verder en een paar tijgers hebben het geluk dat ze op hun eiland zitten met heel wat meer bewegingsruimte. 2 babytijgers worden uitgelaten aan de ketting. Dan komt er een kudde runderen met flaporen aangelopen en enkele van hen beginnen te vreten aan de berg pompoenen die daar ligt. Tijd om terug te gaan,...
Vervolgens loop ik naar het busstation, onderweg vraag ik de weg aan 2 politiemannen die aan een kruispunt zitten onder een grote politiehoed of helm die hen beschermt tegen zon en regen. Een idioot zicht. Er is geen bus naar waar ik heen wil of ik moet over Bangkok gaan. Het is al donker als ik langs het chinees kerkhof loop en het andere kerkhof, spannend. In de straat ruikt het naar benzine en klinkt het "Thai massage, oil massage, foot massage,....". Na mijn eten, ga ik voor ...de Thai massage. Mijn voeten worden gewassen en dan moet ik een speciale broek aan. Ik leg mij neer en dan begint het. Mijn tenen worden uitgerokken. Alles wordt losgemaakt met handen en voeten. Als het maar deugd doet, he. Ik word in allerlei bochten gewrongen, waardoor ik mij niet zo goed kan ontspannen. Oei, oei,... als ik morgen nog maar kan bewegen.