Trinidad

Dag 1
Deze middag vertrekt de bus naar Trinidad. De voormiddag besteden we aan ons verhaal en ordenen van foto’s. Dan is het tijd om te vertrekken, Facundo en Natalie wuiven ons uit als we hun casa verlaten. Het busstation ligt op 400 meter van de casa af. Pfff, bergop en aangekomen, kunnen we niet via de achterdeur naar binnen, maar moeten we eerst de trappen op, om ze daarna weer af te dalen. Het hokje van de ticketverkoop is leeg, waardoor het moeilijk wordt om een ticket te kopen. ‘No problema’ zegt de verantwoordelijke van de bagage terwijl hij intussen onze rugzakken labelt. Het lijkt alsof iedereen een ticket heeft, behalve wij. Als de bus er dan eindelijk is, en ieders ticket gecontroleerd is, kunnen wij er nog net bij. Het is de eerste keer dat een bus helemaal vol zit. De airco staat aan en zoals de airco-ervaring leert, is het ook in deze bus ofwel te koud, ofwel te warm. De rit naar Trinidad duurt iets langer dan één uur. Zeepanorama’s aan de ene kant, suikerrietzichten aan de andere kant, en dan… hobbel, hobbel,… weet ik dat we in Trinidad zijn met zijn wegen van kleine ronde keien. Aan het busstation staan vele inwoners om een toerist op te pikken of om een kamer te verhuren. Een klein mager kromgebogen ventje heeft een bordje vast met onze namen op. Het is Otto, onze nieuwe huisbaas. Lopend over de kleine kasseien met een rugzak op je rug, is niet zo simpel. Het risico om je voet te verzwikken is groot. Dan een grote trede en een grote deur in een lichtblauw koloniaals huis, hier is het. De binnenkoer is vrolijk geel, de kamer is ruim en lichtgeel. We zetten onze spullen neer. Nuemi biedt ons een mangovruchtensapje aan, lekker. Als het papierwerk verricht is, trekken Myriam en ik het stadje in. In de tabakswinkel bevragen we ons naar de prijs van de sigaren, wanneer we uit de winkel stappen worden we direct aangeklampt door enkele Cubanen die ook sigaren verkopen. Nieuwsgierig als we zijn, gaan we mee naar het huis van de straatverkoper en belanden zo voor even in het zwarte sigarencircuit. De deur wordt achter ons gesloten, een tas wordt bovengehaald met verschillende sigarenkisten: Cohiba’s, Romeo & Juliette,… en verschillende andere merken. Onze nieuwsgierigheid is bevredigd en wanneer we terug op straat staan, klampt de rest van de illegale verkopers zich aan ons vast. Gaat dit zo zijn voor de rest van ons verblijf in Trinidad?
Het straatbeeld is telkens schitterend: een fietstaxi, paard en kar, een oude Chevrolet, Coco-taxis die lijken op knalgele gemotoriseerde helmen die je overal naar toe brengen,… Winkeltjes gevuld met halskettingen gemaakt van rode, witte, bruine bonen of meloenpitten, het bestek (lepels en vorken) is ook veranderd in een armband of hanger met één of andere steen, papiermaché auto’s, beeldjes, gehaakte jurken, handgemaakte hoeden van stro,…het is hier goed rond snuisteren.
In een restaurantje dichtbij onze casa bestellen we een maaltijd: rijst, kip, tomaten en komkommer. Het is een rare zaak; als het eten geserveerd wordt, krijgen we gezelschap van wel honderd vliegen. De ventilator wordt niet opgezet waardoor we een extra bezigheid hebben met het wegkloppen van de vliegen.
Het is vloeibaar en 40°? Wat hebben we gekocht? Als we terug zijn in onze casa, maken we onze selfmade mojito en krijgen limoenen en ijs van het huis. Dan zetten we terug een stapje in Trinidad en gaan naar de Casa de la Musica. Hier treedt een live band op en is het salsa al wat de klok slaat. Wij nippen van onze mojito, terwijl we kijken hoe anderen zich uitleven op de dansvloer. Na een overdosis salsamuziek kruipen we in ons bed.

Dag 2
Een deel van ons ontbijt verandert in onze picknick. Na wat dingetjes geregeld te hebben, nemen we een coco-taxi naar het strand Playa Ancon. De rit duurt even, dus dit is genieten, want de wind zorgt voor verkoeling. In de afdalingen, zet de chauffeur de motor uit om zo benzine te besparen en bollen we geruisloos verder. Zon, zee, zand, meer moet dat niet zijn. Alhoewel, de zwartbruine krab die zich ingegraven heeft onder Myriam’s rugzak daar anders over denkt. Uren later nemen we de coco-taxi terug. In een inheems internetcafé met een roze onscherp scherm kunnen we foto’s op het net zetten. Op de andere internetlocaties is het niet mogelijk om foto’s op het net te zetten, alleen deze supertrage voorhistorische pc staat ter onze beschikking, de verbinding is niet veel beter en het duurt eeuwen vooraleer de klus geklaard is. En eigenlijk, is de klus nog altijd niet geklaard. Geduld, stap voor stap, en wie weet, komt het einde in zicht. Zoveel geduld dat verdient een beloning van 40°, dan een douche, om daarna op zoek te gaan naar eten. De ronselaars staan ons al op te wachten en we belanden in een paladares met een overdekte binnenkoer. Een prachtig pand, om jaloers op te zijn, hoge muren, grote klapdeuren, grote ruimtes en hier doen we ons groot voor en eten kreeft voor een prikje. Dan schuimen we nog enkele winkeltjes af, gaan naar huis en enkele primitieve boemboem cars (fietstaxi’s) willen ons naar onze bestemming brengen . Onder de zit van deze fietstaxi’s zijn twee grote muziekboxen gemonteerd. Wij lopen wel naar onze casa in plaats van te gaan zitten op al die decibels.
Dag 3
Om 7u30 zijn we al uit de veren en na ons ontbijt, vertrekken we naar het station om de stoomtrein te nemen naar de vallei van de suikermolens die op de lijst van het werelderfgoed staat. Gisteren hebben we de boel verkend, dus de weg naar het station is geen probleem. Als we ons geld bovenhalen om een kaartje te kopen, blijkt dat de trein vandaag niet rijdt en morgen ook niet,… Hij is weer defect . De stationschef stelt voor om een taxi te nemen. In tussen zijn er nog 2 andere toeristen in het station aangekomen. Een Deens koppeltje en samen met hen lopen we terug de stad in om daar een taxi te nemen. Even later rijden we de stad uit en rijden door plaatsen die eens suikerrietvelden waren. Omdat de suikerprijs gekelderd was, heeft Cuba de suikerindustrie afgebouwd. De chauffeur stopt aan een uitkijkpunt en hier heb je zicht over de vallei, waar vroeger de slaven keihard werkten. Een zwarte roofvogel met een roze-rode kop vliegt over de vallei, het is een Cubaanse condor zegt de chauffeur al lachend. Deze Cubaanse condor is een soort gier. De volgende stop is aan de Torre Iznaga. Deze toren bestaat uit zeven verschillende delen. Hoewel Unesco gevraagd heeft aan Cuba om wat meer zorg voor de toren te hebben, gebeurt dit niet. De trap is vervallen met als gevolg dat je beter op de begane grond blijft, voordat het spel instort. Het wordt een wandelingetje tussen enkele houten huisjes, waar enkele shirts vol gaten te drogen hangen, en dat is niet moeilijk als de wasdraad een prikkeldraad is. De elektriciteitskast hangt tegen een boom. Een oude wagon is omgevormd tot een verroeste bergplaats. Het woonhuis bij de toren is okergeel en herbergt een restaurant. Iets verderop, staat een suikerrietpers en Myriam fotografeert de knaap die de pers bedient en na de foto zegt: “1 CUC, por favor”. Dan is zij ineens selectief doof. De volgende stop is haciënda Guachinango. Het is hier verlaten en heel rustig. Als we het pad opgaan, dat naar de haciënda leidt, worden we onthaald door grote zwarte met geel gestreepte vlinders. We lopen door de boomgaard met mangobomen waarvan de vruchten zo groot zijn als bowlingballen. Hier eten we een soort litchi: een klein groen bolletje met een harde groene schil en wit vruchtvlees. Wanneer we vertrekken rijdt een tractor afgeladen vol met bananen voorbij. Terug in Trinidad spreekt de negerin met vreemde ogen ons voor de zoveelste keer aan. Zij heeft staar aan haar ogen waardoor deze een blauwe glans hebben en raar in haar oogkassen staan. Het zou me niet verbazen als ze zich met voodoopraktijken bezig houdt. In het internetcafé met snellere verbinding en goede schermen komen we erachter dat het toch mogelijk is om onze foto’s op het net te zetten. Een uur internet kost 6 CUC (of ongeveer 6 euro)en dan werk je met een inbelverbinding, voor de prijs van één maand supersnelinternet in België kan je hier slechts zes of zeven uren online gaan.
Aan de rand van de stad bevindt zich een keramiekatelier. Deze buurt vindt Myriam nog armzaliger dan de rest. In het atelier beschildert een man enkele stukken, een andere laat ons de oven zien.
De lucht betrekt en als we vertrekken, begint het stilletjes te druppelen. Niet veel later, zitten we op de vensterbank van een oud huisje te schuilen. Ineens steekt een man de straat over, in zijn rechterhand heeft hij een grijze vis vast van wel 60 centimeter. Het lijkt alsof hij hem net op de straat gevangen heeft. Ik vraag aan een Cubaans vrouwtje van een jaar of zestig of ze een foto wil maken van ons op de vensterbank. ‘Neen, een foto maken dat is iets voor de jeugd’ zegt ze en ze roept naar een meisje. Bedenkelijk kijkt zij ons aan en na wat uitleg maakt ze de gewenste foto.
‘s Avonds eten we iets bij “Pizza & pasta’s” en dat is geen aanrader.
Dag 4
Donderdagochtend, na het ontbijt pikt een taxi ons op. Het is niet de Chevrolet die we besteld hadden, maar een knalgele Cubataxi. De taxichauffeur geeft als uitleg dat de oude Amerikaanse Chevrolet niet de berg op kan. Wij gaan naar Topes de Collantes dat bekend staat om zijn mooie natuur en waterval. Onze nieuwe buren (een koppel uit Spanje) gaan met ons mee. Een haarspeldbochtweg leidt naar boven en de chauffeur benadrukt nogmaals dat dit echt niet gaat met zo’n grote oude auto. Boven aangekomen zegt de vriendelijke chauffeur dat het naar de waterval ongeveer 45 minuten lopen is en terug duurt de wandeling volgens hem anderhalf uur. Tot aan het bergpad lopen we over een steile verharde weg naar beneden, auto’s rijden hier alleen in noodgevallen en fietsen kan helemaal niet. Aan het begin van het bospad staat de bar, die we links laten liggen, we zijn immers gewapend met elk drie liter water. Een roodoranje lemen bospad met veel keien loopt steil naar beneden. Het is hier uitkijken waar je je voeten zet. De natuur is prachtig, papyrusplanten als waaiers, varens, yucca’s, vrouwentongen,… het hele huiskamerplantenarsenaal van bij ons groeit hier vrij en blij en wij lopen er door. De weg lijkt eindeloos. Enkele stapstenen over een klein riviertje, is de waterval eindelijk in zicht? Neen, 20 minuten later, we slaan links af en zien een stukje waterval. We zijn er, denken we. De afdaling duurde een uur en een kwartier. Myriam gaat het water in en plonst wat in het rond. Ze waagt zich niet richting waterval. Ik blijf aan de kant. Een tijdje later, komen onze buren ook aan. We vroegen ons al af waar ze bleven, blijkt dat het begin van de waterval een beetje verder door is. De buren springen in het water en samen met hen zwemt Myriam richting waterval. Dan klauteren we terug omhoog en nemen een soort trapladder gemaakt van dikke takken, naar boven. Het padje is drassig, wat verderop wordt de ondergrond rots met als gevolg slipgevaar. Rarara, wie hier onderuit gaat. Het uitzicht op de waterval is fantastisch, het lijkt op een canyon. Hoog in de canyon zie je het water naar beneden vallen, om dan tussen de rotsen verder te stromen. Zittend op een rots genieten we van het panorama en kijken daarna naar het waterleven in de plassen: kleine doorzichtige visjes, watertorren die lijken te schaatsen op het water, en dikkopjes. Tijd om de klim naar boven aan te vatten. Het is druk op de weg terug. Toeristen vragen ons uitgeput “Is het nog ver?”. Enkelen hebben de hele tocht op hun slippers gemaakt en wij zijn blij dat we onze stevige wandelschoenen aan hebben. Dat is ook al uitdaging genoeg. Gelukkig, is het bewolkt, zodat er geen brandende zon is, want dat zou helemaal de hel geweest zijn. Nu struikel ik al bijna over mijn tong, terwijl Myriam de vruchten plukt van regelmatige workouts. Na wat een eeuwigheid lijkt, is de bar eindelijk in zicht. In plaats van barkrukken hangen hier schommels om op te zitten. We drinken een sapje en als we wat bekomen zijn, verschijnen onze buren helemaal afgepeigerd. De laatste loodjes wegen ook hier het zwaarst. Nu wordt pas echt duidelijk hoe steil hier de weg is, een echte kuitenbijter. Verstand op nul en denkend ‘Also this will pass’ gaan we naar boven. Boven aangekomen zien we onze chauffeur witte bloemen plukken. De mariposa of vlinderbloem, is de nationale bloem van Cuba en ziet eruit als een orchidee. Wachtend op de rest, drink ik het laatste restje van mijn drie liter water op. Na de afdaling met de vele haarspeldbochten maakt onze taxichauffeur een kruisteken. Thuisgekomen pakken we een verkwikkende douche om dan wat te internetten en een ijsje te eten. Om onze laatste avond in Trinidad te vieren, verwennen we onszelf op kreeft in dezelfde paladares als enkele dagen geleden, njammie. Op de terugweg naar onze casa barst een immens onweer los. De regen valt met bakken uit de lucht, straten veranderen in kolkende rivieren. We schuilen in een portaaltje en staan tegen de deur geplakt. Met het water dat van het dak gutst, kan je je gerust douchen. Eindelijk stopt het met regenen en we waden door de rivierstraten naar huis. Soms verdwijnen onze voeten tot aan onze enkels in het water. Een luide knal klinkt door de nacht, de straatverlichting valt uit, een sirene loeit door de donkere nacht,… de bliksem is blijkbaar ergens ingeslagen. Gelukkig, duurt de stroompanne niet lang, zodat we zien waar we onze voeten zetten. In de casa spoelen we de modder en vuiligheid van onze benen en slippers en pakken onze rugzak in, zodat we in de ochtend direct kunnen vertrekken. Uitgeteld kruipen we ons bed in.