Havana

Compleet geradbraakt stappen we in Havana van de nachtbus af en nemen een taxi naar José Antonio. De deur staat al open en wij beklimmen de eindeloze trappen naar boven. Daar aangekomen, duiken we meteen ons bed in en zijn weer even van de wereld. Om dan te gaan shoppen in het oude Havana. Het is 26 juli, de nationale feestdag en overal in de stad zie je vlaggen hangen. Ergens achter in een wijk laat Myriam zich helemaal gaan in de juwelen van koehoorn, koebeenderen, schildpadschild, zaden en pitten … je kan er niet naast kijken, zo groot. Dat was zo 60 jaar geleden. Een andere verkoper schenkt ons elk een zaadjesketting, zodat we zeker terugkomen. We schuimen de straten af, eten een ijsje, zetten ons aan het zwembad van hotel Sevilla om even te ontsnappen aan de verzengende hitte. Er is hier ook een dakterras met uitzicht op de vervallen stad en de zee. Het besluit is genomen, wij gaan terug naar dat eerste winkeltje en kopen vandaag alles wat we willen hebben. Na een tweede keer door de winkels gelopen te hebben (en zelfs een derde keer) is de keuze eindelijk gemaakt en hebben we enkele souvenirs (en het zijn er geen van 40°). Nog iets eten, en dan lopen we in de hitte terug naar onze casa waar we uitgeteld neervallen. De nachtbus eist zijn tol. Het programma voor morgen is ‘zwart zwemmen’. In het hotel nemen we elk een ligzetel en komen daar enkel van af voor een verfrissende duik in het koele water van het zwembad. In stijl sluiten we de reis af met kreeft, mojito, piña colada in een restaurant met zicht op de burcht en de Prada. De maître legt ons goed in de watten. Hier heb je geen ventilator nodig en moet je snel zijn of je eten gaat vliegen. Daar vliegt de sla in de plantenbak, oeps. En hetzelfde gebeurt bij de tweede poging om groenten te eten. Dan begint het huisorkest te spelen, sambaballen, gitaar en viool klinken op het terras. Naast ons staat een blauwe gepimpte fietstaxi met op zijn voorste wiel een prachtige zwaan die je ook op de oude auto’s ziet. Even later, wandelen wij over de maleçon en kijken hoe de plaatselijke bevolking staat te vissen en ook zich staat te verfrissen in de zee. De skyline is prachtig. Het silhouet van flats tekent zich af tegen de ondergaande zon en dit wordt een laatste maal vastgelegd op de gevoelige plaat.
De allerlaatste dag in Havana sluit Myriam de deur van onze kamer. Na het ontbijt is het plan om verder te pakken, te luieren en ons verhaal te schrijven. Oeps, de koperen sleutel breekt in twee en wij staan aan de ene kant van de deur en onze rugzakken en tickets liggen aan de andere kant. José haalt een kleine tang, maar krijgt de sleutel er niet uit. Myriam friemelt even aan het slot en krijgt de deur open, maar de halve sleutel steekt nog altijd in het slot. Met het juiste gereedschap en geduld geraakt het stukje sleutel verwijderd. Klop, klop… de taxi is daar, het is de laatste keer dat we in Cuba zo’n steile trap maken. Een laatste blik op de oude vervallen gebouwen, waarvoor je niet veel fantasie nodig hebt om te kunnen voorstellen wat een rijkdom, pracht en praal er ooit in deze stad geweest is. Langs de weg staan enkele knalrood gelakte lada’s te pronken, enkele opgepoetste Chevrolets en Buicks die weggereden zijn uit een Al Capone film rijden we voorbij, Che kijkt toe en dan zijn we aan de luchthaven. Eerst inchecken en dan de taks betalen in plaats van andersom. Aan de bar knippert Myriam eens met haar ogen en spenderen wij onze laatste CUC’s aan de beste mojito’s ter wereld en dat voelen we. De barman heeft er plezier in en brengt ons nog een derde rondje op zijn kosten. “Dos mojitos, por favor”. En met een goei zwaai in stappen we het vliegtuig op. ‘Salud Cuba!’