Camaguëy en Santa Lucia

6u50 de wekker loopt af, we pakken onze boel bijeen, betalen de rekening en wandelen naar het busdepot. Klaar om te beginnen aan de 5 uur durende rit naar Camaguëy in een frigobus van 18°, terwijl het buiten zeker 30° is. Onze fleeces liggen al klaar om klappertanden te voorkomen. Er speelt een film om de tijd te doden. We rijden weer door de suikerrietvallei, waar het suikerriet intussen vervangen is door maïs. Ook nu zien we geen suikermolens. Misschien hebben we een totaal verkeerd beeld van wat een suikermolen is. Na een tijd rijden, zijn er links en rechts van de weg suikerrietplantages. Het lijken velden met lange groene grassprieten van wel anderhalve meter hoog. In Camaguëy worden we opgehaald in een oude donkerblauwe Amerikaanse roestbak met een brede achterbank die ons naar onze casa brengt. Deze casa heeft een mooie binnentuin in Hollywoodstijl (citerend uit de reisgids). Een natuurlijk dak van witte orchideeën die in trossen naar beneden bengelen. Sommigen slierten raken bijna de grond. Schommelstoelen staan onder een afdakje dat niet gemaakt is voor lange mensen. Tok, Myriam heeft ineens hoofdpijn. We nemen de tijd om van deze zalige tuin te genieten en bereiden ons voor op de verkenning van de stad. Het is de derde grootste stad van Cuba en het is te merken dat blonde vrouwen hier een zeldzaamheid zijn. De mannelijke aandacht is gewoonweg irritant en onbeschoft. De stad zelf heeft prachtige kleurrijke koloniale gebouwen. Dit in schril contrast met de lelijke socialistenblokken gebouwd door Fidel en Che. Onze honger stillen we in een plaatselijke paladares die eruit ziet als een restaurant. Het is er heel benauwd, maar wel lekker en veel. Als we terugwandelen, worden we lastig gevallen door een Cubaan die zich opdringt als gids en ons bij hoog en laag naar onze casa wil brengen. Ik vind dat we hem best afschudden en heb niet door dat de eigenaar van de casa ons al toezwaait. Een blokje omlopen en we zijn van die irritante vent af, terwijl de gastheer ons al toelacht.
Zaterdagmorgen lopen we naar het andere uiteinde van de stad. Hier woont een ambachtsman die Lucy ons aangeraden heeft. Helaas, is er niemand thuis. Een oud Cubaans kereltje brengt ons naar het ouderlijk huis. Ook hier is hij niet te bespeuren, we wandelen terug door de Avenue de la Libertad met zijn koloniaalse gebouwen (of wat ervan overblijft) naar de beste groentenmarkt van het land. Door de straten lopen mensen met op hun hand (zoals een plateau vol pintjes) prachtig versierde taarten. Het is ongelooflijk dat al die versierde krulletjes en toefjes slagroom niet weg smelten in deze verzengende hitte. In tussen worden de woningen armzaliger en dan drup, drup,... donder en bliksem… een luide knal en de lucht barst open. We rennen naar het eerstvolgende huisje met een klein afdakje om te schuilen. Dit helpt een beetje. Ineens komen uit een huisje iets verderop in de straat twee mannen naar buiten die ons gretig uitnodigen om in hun nederige stulpje te komen schuilen. Binnen krijgen we elk een schommelstoel, zo’n ijzergeval met geweven zit en leuning (jaren ’50 stijl) en een handdoek (ook sinds de jaren ’50 in gebruik) aangeboden. Terwijl het buiten klettert, overspoelen deze Cubanen ons met vragen. Eindelijk klaart de lucht op, we zetten onze tocht naar de markt verder. Enkele houten kraampjes, zoals wij ze kennen van op de kerstmarkt, staan op de markt. Eentje ervan is maar in gebruik, op de grond ligt een berg oude kleren. Mensen hangen over het kraampje heen om er kledij uit te vissen. De andere houten kraampjes zijn dicht. Onder 2 grote daken worden groenten en fruit verkocht. Massa’s dikke groene bakbananen liggen op de grond en in houten bakken. Lange slierten met look- en ajuinbollen hangen aan het dak en raken de grond. Hier zal je geen vampieren tegenkomen. Trossen met groene eetbananen liggen een beetje verder en dan begint het weer te regenen. We schuilen bij de limoenen en Myriam koopt van de verliefde marktkramer enkele van deze felgroengekleurde vruchten. Bicitaxi’s proberen ons te overtuigen, wij verkiezen om te voet door de straten van Camaguëy te wandelen en belanden in een Italiaans themarestaurant. Film, daar draait het hier om. Blauwe regisseurstoelen met op de achterzijde de namen van verschillende bekende regisseurs, de menukaart is het zwart en witgestreepte klapbordje, aan de muren hangen lege filmrollen, affiches en foto’s van bekende figuren. Veel en goed eten wordt hier geserveerd, zodat we nood hebben aan platte rust. Tegen acht uur gaan we terug het stadje in om te ondervinden wat Noches Camaguëy inhouden. Op een bankje in een park genietend van een ijsje zitten we te wachten. Enkele Cubaanse kerels spreken ons aan en de fransman die we eerder tegengekomen zijn, komt er ook bij staan. Omsingeld door charmeurs en nog steeds levend in de veronderstelling dat dadelijk het spektakel begint, vragen we nieuwsgierig wat zo’n Noche Camaguëy inhoudt. Verbaasde ogen kijken ons nadenkend aan; dan blijkt dat het evenement in een andere straat plaats vindt. Op de stoep van deze straat staan verschillende barbeques; op sommige plaatsen staan tafeltjes met stoelen op de weg. Er is hier geen verkeer. Op iedere barbecue ligt een gans varken te braden. Bij sommige standjes liggen enkel nog wat beenderen en restjes vlees. De Cubanen genieten tijdens deze wekelijkse Noche Camaguëy van een portie varken tussen een broodje. Op andere plekken in de straat staan popcornventers; dus een dessert is ook voorzien. Wij passen voor deze fiësta, gaan naar huis en pakken.
Het is zondag, een taxi pikt ons op en zet ons af aan het casino. Er staan 2 blauwe partytenten buiten; en dat is ideaal om te schuilen voor de zon. Er is een kinderfeestje bezig en kinderen lopen met een taartpunt versierd vol slagroom rond. Hun handjes en gezichtjes zijn helemaal besmeurd met het plakkerige versiersel van de taart. De speeltuin met zijn felgekleurde, ijzeren, onveilige speeltuigen is afgeladen vol. Eindelijk, de bus is daar en als alles meezit, zijn we achter een uurtje aan het strand van Santa Lucia. In Cuba betekent dit dat de rit zeker twee uur duurt. Als we aankomen in Santa Lucia, vliegt een zwerm roze flamingo’s door de lucht. Op zondag aankomen in een all inclusive die ook dagjestoeristen toelaat, is af te raden. Het duurt een eeuwigheid vooraleer we ingecheckt zijn, maar intussen hebben we toch al zo’n bandje zodat we iets kunnen eten en drinken. Het strand, Playa Lucia, is hetzelfde als de andere stranden in Cuba. De zee is ook turkoois en het zand korrelig. Chillen aan zwembad onder een palmboom, dat is wat wij hier doen. Een wandeling naar Santa Lucia is heel confronterend en het contrast met de betonnen gekleurde building waar wij verblijven is groot. Kraampjes met tralies voor zodat de verkoopwaren niet gepikt worden. Armzalige betonnen socialistenbuildings met een enorm traliewerk voor en beschilderd met propaganda “Viva Fidel”, “Viva la independencia”. Planken houten huisjes die met haken en ogen aan elkaar hangen, de garage van onze auto is dan heel luxueus. Nog een dagje chillen, en dan gaan we terug naar Camaguëy. De bus stopt aan een ruïne waar we iets kunnen drinken. Achter de ruïne groeit suikerriet; dus we gaan ervanuit dat dit de resten van een suikermolen zijn. In Camaguëy stopt de bus aan het casino. Het regent weer pijpestelen, de blauwe partytenten staan er nog altijd. De taxi’s weigeren om ons naar het busstation te brengen. We schuilen onder het afdak van het casino, terwijl we even onze opties bekijken. Een bicitaxi staat aan de speeltuin tegenover het casino. Hij ziet dat er naar hem gezwaaid wordt en komt af. Onze rugzakken worden op een plank achter de fietstaxi gelegd en wij zetten ons op de achterbank. Twee witte plasticzeilen worden van het dakje neergelaten om ons te beschermen tegen de regen. Amai, deze taxichauffeurfietser moet werken voor zijne kost. Hij trapt zichzelf suf en de zweetdruppels parelen op zijn voorhoofd en veranderen al snel in kleine stroompjes. In het busstation geven we onze rugzak in bewaring bij oom Tom. Oom Tom is helemaal weg van Myriam en doet haar prompt een huwelijksaanzoek. De fietstaxi rijdt ons naar het centrum en we passeren een mooi pleintje en stoppen uiteindelijk aan een kerk waar de roddeltantes op enkele stoelen zitten. De roddeltantes zijn beelden; we zetten ons op de lege stoel en roddelen mee. Het straatje hier is prachtig; uit het smeedijzeren witte traliewerk dat voor de venster van een blauw huis bevestigd is, steekt een teckel zijn kop buiten. Cuba is het land van de teckels, want bijna overal zie je wel zo’n hond zijn kop uit de tralies steken en nieuwsgierig kijken wat er zich op straat afspeelt. Als we aan de Bucanero cerveza zitten, rijst de vraag waarom alle winkels vandaag toe zijn. Omdat het al 17u door is, luidt het antwoord. Ooooh. Dan bestellen we in het Italiaanse restaurant een pizza, om vervolgens nog een kijkje te nemen op een pleintje waar de plaatselijke jeugd dansles krijgt. Donder en bliksem, regen… schuilen in een café waar een cubaans model, onderwijzer een hele uitleg doet over het politieke systeem. De zaak wordt gesloten en wij gaan naar Viazul; want om 0.30 vertrekt de bus. Aan de muren van het kantoortje zijn blauwe busgordijnen gedrapeert. Gezellig, is het er niet. De man stuurt ons terug en tegen 0.30 moeten we terugkomen. Uncle Tom’s shift zit erop, want hij is niet meer te bespeuren als we onze rugzak gaan oppikken. Nog een sanitaire stop voordat de bus komt. Mamamia, zeven wc’s op een rij met een muurtje er tussen. De deuren ontbreken en het stinkt er als hel. De bus is daar en na wat heen en weer geloop van de chauffeur mogen we dan toch mee. Afgeladen vol zit de bus en deze pechvogels belanden naast de wc die zijn typische aroma verspreidt, yakkes.