Santiago de Cuba

In het busstation van Santiago de Cuba pikt een blauwe schrootbak ons op en brengt ons naar Halim een corpulente vrijgezel van 34 jaar. Nadat we ons geïnstalleerd hebben in een kamer die behangen is met lichte leisteen, trekken we de stad in. Eerst op zoek naar een vlucht terug naar Havana en dan naar dinero (geld), na eindeloos wachten en aanschuiven, is er geen verbinding, waardoor er geen geld afgehaald kan worden. Wat nu? Effe chillen en dwalen door de straten die net zo heuvelachtig en steil zijn als de straten van San Francisco. Aan de deur van het restaurant Matamoros wenkt Uncle Benz gekleed in een zwart kostuum met een rode kraag ons toe. We gaan naar binnen en kijken toe hoe hij mojito’s maakt. Dan is onze kaars uit.
De volgende morgen worden we opgepikt door een blauwe verroeste lada. Hij brengt ons naar het busstation zodat we de bus naar Havana kunnen regelen want de vluchten waren volzet. Daarna rijdt hij ons naar het centrum en zet ons af bij de meest prachtige zwartglimmende Buick ever uit 1952 met oogverblindende spaakvelgen. Voor de hele dag is dit onze wagen met privé-chauffeur. Onze chauffeur rijdt deze diva’s op zijn duizendste gemak de stad uit en toont ons de prehistorievallei waar lelijke betonnen olifanten, dino’s, elanden en andere beesten staan. Dan stoppen we aan een kunstenaarsdorp dat meer dood dan levend is. Ooit moet dit een geweldige florerende commune geweest zijn met zijn houten en betonnen huisjes. Het is er uitgestorven, dus nemen wij de achterdeur en even later komt een keramist in zijn bruine slip en blauw marcelleke ons tegemoet en laat zijn atelier zien. In een ander huisje toont een schilder ons zijn werk. Hier wonen allemaal kleine struise ouwe kunstenaars die lijken op Hephaistos. Een beetje verder ligt er een strand met bomen en veel bedrijvigheid van de plaatselijke bevolking. Er worden pizza’s en vis gebakken en verkocht; een oud kereltje verkoopt ons mamosita’s, kleine zoete vruchten die familie zijn van de litchi. Het strand is bezaaid met stenen die branden aan onze voetzolen en meteen wordt er aan de cellulitis gewerkt. Na een tweetal uurtjes vertrekken we met veel zwier in onze Buick terwijl Scandinavische toeristen ons kwijlend fotograferen en dan mistroostig naar hun eigen bus kijken. Onderweg naar de volgende trekpleister verspert een kudde geiten de weg en wordt aan de kant getoeterd. Wanneer we in het automuseum aankomen , staat daar een oude fiets met een heel groot en klein wiel. Fotomoment! Een overijverige Cubaan gidst ons door het museum met zijn miniatuurauto’s. Vervolgens begeleidt hij ons doorheen het openluchtwagenpark en ontpopt hij zich tot onze persoonlijke fotograaf. In de auto, aan de auto, op de motorkap … het lijkt wel een reportage voor een autokalender, hahaha. Dit is echt lachen geblazen! Na zoveel poseren rusten we uit aan een zoetwaterzwembad gevoed door de plaatselijke rivier. In het midden van het zwembad is er een bar en groeit een palmboom. Als de dag erop zit, brengt Serafin, onze chauffeur, ons terug naar de drukke stad, waar de sfeer van carnaval hangt. Halim, onze gastheer van onze casa, houdt van eten en koken. Hij bereidt een lekker avondmaal voor ons met vis , bananenpuree, tomaten en komkommer. Dan vertrekken we om naar de stoet te gaan kijken die om 21u begint. Om 22u is er nog niet veel gepasseerd op enkele papiermaché reuzenpoppen. We wachten en wachten… een groep sambadansers in rood en wit dansen in de straat. Dan valt het weer stil en is ons geduld op. Intussen is het half twaalf. We wandelen terug tussen de praalwagens met hun schaarsgekleede danseressen en luide muziek. En Fidel kijkt toe vanaf een grote poster die tegen een hoog flatgebouw hangt. Terug naar onze casa schuilen we voor een tropische regenbui. Carnaval valt in het water, de hele nacht klettert het. De volgende morgen als we beslist hebben wat we gaan doen, belt Halim onze privé-chauffeur op. Hij brengt ons naar de burcht ‘Castillo del Morro’, waar we al even vlug buiten als binnen zijn en ons meer verheugen op de kraampjes. Cayo Granma is onze volgende stop en daar geraak je enkel met een veerboot. Wanneer onze taxi stopt, staat de boot op het punt om te vertrekken en dat doet hij ook. Iemand zegt ‘je moet roepen’; dus een luide gil met als gevolg dat de boot rechtsomkeer maakt en ons oppikt. We maken een wandeling rondom het idyllische eilandje en steken het dan dwars over. Op het hoogste punt van het eilandje ligt een oud vervallen afgebladerd wit kerkje. Tijd voor een cerveza in het plaatselijk cafeetje. De band zit daar al te wachten en vraagt verzoeknummers. Guantanamera, Que sas,… Eén enthousiaste eilandbewoonster begint te dansen en trekt ons mee. Schudden met die heupen op de muziek, dit is plezant. We zingen zelfs mee. Er zijn voor de rest geen toeristen op het eiland te bespeuren. Tijd om de boot terug te nemen naar het vasteland. Serafin brengt ons naar een werknemer van de sigarenfabriek en hier krijgen we ook een adres om onze haren in te laten vlechten. Allen daarheen. Een heel gedoe want nergens zijn er blonde nepharen te vinden. In het huis van de professionele haarvlechtster is het een rare bedoening. Het zit er vol met mensen, allemaal familieleden die hier komen tv kijken (althans dat is wat wij denken). Uiteindelijk zitten ze te wachten op hun cadeautje dat een jong Cubaans meisje (getrouwd met een Londenaar) van uit Groot-Brittanië heeft meegebracht. Uiteindelijk beginnen ze met een franse slag aan het invlechten met bruine haren en dit duurt een eeuwigheid. Om 3 uur ’s nachts, twee uur later dan voorzien, vertrekken we te voet terug naar onze casa. Hier staan we voor een gesloten deur en hebben geen sleutel van de buitendeur. Het is een hele klus om Halim wakker te maken. ’s Anderendaags spelt Halim ons de les over hoe ongerust hij was en biedt aan om de haren bij te werken. Dwalend door de volgens de gids pittoreske straten van Santiago eindigt onze wandeling op het dakterras van het Grande hotel. Even westerse sfeer inademen bij een daiquiri en een piña colada. Een Canadese Cubaan of Cubaanse Canadees slaat een praatje en heeft het over een nog mooier hotel met zwembad. Wij weten meteen waar we morgen onze zondag gaan doorbrengen. En zo liggen we dan op zondagmiddag aan het poepsjiek zwembad van hotel Santiago te genieten, nadat we eerst langs de kraampjes van het carnaval gewandeld hebben. Rond 15u30 vertrekken we daar en de wandeling terug duurt langer dan gepland. De taxi staat nog niet te wachten, en wij nemen nog snel een douche vooraleer we terug richting Havana vertrekken. Iets na half vijf is de taxi er nog steeds niet en als het tegen vijf uur aanloopt, belt Halim al andere bekenden op. Twee jonge gastjes voeren ons via sluipwegen naar het busstation. Door het carnaval zijn vele straten afgesloten en aan andere zijn er wegenwerken bezig die zo indrukwekkend zijn dat hele buizen op de straat liggen. Ook zijn er greppels die zo diep zijn, dat de chauffeurs zich graag terugdraaien (als dit al kan en anders gooien ze hunne bak in achteruit). De waterleiding is gesprongen en in een groot gat in het wegdek duiken kinderen in de grote plas. Wij maken weer rechtsomkeer en eindelijk staan we aan het busstation waar onze bagage al direct gelabeld wordt. Op de bus speelt een grappige Cubaanse film want de verstaanders lachen zich de hele tijd krom. Suikerrietvelden, bananenplantages… passeren we en dan plots stopt de bus in the middle of nowhere. Mensen schuifelen opgewonden heen en weer; enkelen stappen de bus af. Avocado’s als megagrote groene peren worden langs de straat verkocht en onze medereizigers zijn zo blij dat ze hier een grote avocadoslag kunnen slaan. Als iemand met extra plasticzakjes op de proppen komt, stijgt de gelukzaligheid nog meer. En wij, wij zijn ook content, want we hebben elk onze eigen zetel.