Isla Mujeres

Iedereen bedankt voor de reacties, dat is echt leuk om die te lezen. Als je een reactie terug wil, stuur dan een bericht naar mijn mailadres. En Jeanine, de groep van dinsdag ben ik niet vergeten, en jou en Maria ook niet.

Op de laatste dag in Mexcio City of voorlopig althans heb ik nog wat gewinkeld. Straf, kom ik op de markt van San Juan dat Spaans koppel van de tour 'El diversadero' tegen. Leuk. Dan wat rondhangen, rugzak pakken en relaxen op de bank bij Rosane, om vervolgens een poging te doen om te slapen. Vele pogingen later is het eindelijk tijd om op te staan en even later pikt een taxi mij op en brengt mijn naar de luchthaven. Duidelijk is de luchthaven niet. Ik sta in de rij van de domestic flights aan te schuiven en wring in tussen tijd mijn rugzak in zijn flightbag. Dan ben ik aan de beurt, potverdorie, die koffers worden gecontroleerd. Gaat die rugzak terug uit zijn fightbag gehaald worden om gecheckt te worden? Gelukkig ziet die controleur dat ook niet zitten en op de tast wordt mijn rugzak grondig? gecontroleerd. Een tweede persoon voelt nog eens en dan plakt men een gele sticker van goedkeurign op mijn bagage· Terminal B is makkelijk te vinden en daar staat de volgende file. Dan is het wachten op de gatenummer om vervolgens naar de gate te gaan. Peanuts, een pijl wijst naar beneden. Dus neem ik de trap naar beneden, daar is er weer een controle. Als ik een bak wil nemen om mijn spullen in te leggen, valt het op dat het wel erg rustig is en dat ik precies de enige ben. Oeps, verkeerde plek, de andere kant kont binnneipv dat ik hierdoor moet. Laat ik dan maar effe aan de dame van Aeromexicana gaan vragen waar gate 4 nu eigenlijk is. Oeps, een tweetal meters verder is er nog een trap, en dan zit ik goed. Weer wachten en dan eindelijk inschepen. Het is fantastisch om nu een plek bij het raam te hebben en een overzicht over de miljoenen stad. Wauw, dat is ongelooflijk hoe groot en hoe gestructureerd vanuit de lucht Mexico City is. 20 miljoen inwoners, een bruine wolk hangt als een enorme waas over de stad, de vulkanen zie je amper. Smog. Het landschap verandert of beter de straten en huizen veranderen in een dor landschap met bergen waar terrasbouw of zo opgedaan wordt. Indrukwekkende reliëfs, zoals de kaarten tijdens een les aardrijkskunde, lang geleden. Na 2 uur vliegen en vele luchtzakken later, landt het vliegtuig in Cancun en hier is het zalig warm. Ik koop een kaartje voor een shuttlebus naar de haven van San Juarez. 5 minuten geduld, zegt de verantwoordelijke. Effe later, komt hij zeggen dat het 5 mexicaanse minuten zijn en die lopen van 5 tot 30 minuten of langer. O,jee een grijze lucht en dan begint het te regenen en vult de lucht zich met de geur van regen en ik denk aan thuis om de een of andere reden, haha. De shutllebus blijkt een taxi te zijn en 5 minuten wachten, betekent 'tot de taxi vol is'. 45 minuten later koop ik mijn bootticket en dan stap ik de boot op met mijn hele hebben en houden. Niet zo simpel om trappen te maken, in elk geval zit ik boven op het dak en heb mijn spullen voor mij gezet. Het waait hard en de zon schijnt stralend. Het lijkt alsof er vele zwarte vliegers in de lucht hangen, blijkt dat dat grote zwarte vogels zijn die terplekke zweven op de luchtstroming. De boot vertrekt, iedereen zit daar in short en T-shirt op ene na, met rolkraagtrui, broek en fleece. Ik heb gene kou en deze keer zal ik ook niet verbranden. Neen, een grote zwarte wolk nadert en de boot wiegelt. Een hele kunst om niet overboord te vallen, terwijl ik mijn spullen pak. De reling is niet hoog. Spannend. Net op tijd, ben ik onder binnen in de boot en dan valt het water met bakken uit de lucht. Daar gaat mijn plan om op het strand te gaan liggen onder een palmboom met een boekske. Als de boot aanmeert, is het gestopt met regenen. Ik loop naar de hostel van het eiland en in de dorm is er veel testosteron aanwezig. Uitladen en eiland verkennen, maar eerst effe genieten van de zee. Ik loop door de achterdeur en kom op een strandje terecht. Rechts en links worden nieuwe gebouwen gebouwd, lelijk. Als het kon, zou men in de zee bouwen. Hier kom ik Simon en zijn dochter tegen en hij vertelt dat Isla Mujeres niet meer is wat het geweest is. De orkaan van 3 jaar geleden heeft alles vernield en dat is te zien, wat eens een boulevard was, lijkt nu ook een bouwwerf met stukken stenen. Ik ga verder en beden, volgens het boek is dit eiland 8 km lang dus dat is te doen. EN ik wandel en helaas, is het niet mogelijk om langs de zee te wandelen. Echt aangenaam is het niet om hier te wandelen, taxi's en golfcarwagentjes rijden mij voorbij. Een van de golfcarwagentjes mindert vaart en vraagt 'Wil je een lift? Effe later, zit ik naast Jef, de Texaan in zon'n golfcarwagentje. Jef ziet de verkeersdrempel niet en zo'n ding heeft geen vering en geen vooruit. Dat is opletten dat je er niet van voor uitgekatapulteerd wordt. Dit is tof. Jef, zijn vrouw en maat hadden het gisteren bont gemaakt en vrouw en vriend liggen plat. Hij kon niet slapen en besloot wat rond te toeren. Hij nodigt mij uit om ene te drinken in het sjiekste en duurste hotel van het eiland. Amai, het is daar inderdaad sjiek. Zicht op de skyline van Cancun, een zwembad bijna in de zee, een prive strand... Jef laat mij het hele eiland zien en er is een strand. Was ik bij het begin van mijn wandeling niet naar rechts maar naar links gegaan dan was ik direct op het strand terecht gekomen. Witte stranden en palmbomen, turkoois blauw water,... heel idylisch. Dan is hij zo aardig om nog met mij rond te toeren om een slot te vinden. Koud op dat ding, brrr. Terug in de hostel maak ik kennis met Jutta, een duitse vrouw en we gaan samen eten op het strand. Kinderen zingen kerstliederen en lopen rond helemaal gekleed in het wit met een kerstmuts op hun hoofd. Gek.