Cuba

Voor ik vertrek, loop ik nog effe naar het andere hostal waar ik mijn spullen laat. Een kwestie van minder sleuren, ik neem toch maar een pull en extra broek mee. Dan nog een ontbijt en in de keuken van dit bizarre hostal staat die vreemde amerikaan te hijgen als een hond voor mijne neus. Een andere typ komt binnen en zegt dat ik niet bang moet zijn. Mijn gezicht zal wel boekdelen gesproken hebben. En dan vertrekken, yoehoe, met een klein hartje, want ik heb niks anders gehoord dan 'PELIGROSA, MUY PELIGROSA'. Op de luchthaven staat Evelyn al aan te schuiven en ik zet mij bij haar. Nu moet je ook nog betalen om het land uit te mogen. Inchecken, naar de gate gaan en dan wachten en ik benut mijne tijd deze keer met het zoeken naar een reisgids over Cuba. Zonder gids op reis dat is ook een avontuur en zo zal het zijn, want er is geen gids te bespeuren in de luchthaven. Evelyn heeft er wel enen. Het vliegtuig ziet er niet echt stabiel uit, de stoel naast mij klapt al naar voren. Dat belooft en dan stijgen we op. Ik beweeg en daar springt mijn safetybelt al open. Mijn buur zegt al: het voordeel als we neerstorten is dat er overal zee is, hoihoi. Voor de rest is de vlucht rustig en de landing ok. Rugzakken oppikken en ik ben benieuwd of den Butch zijne maat er staat. Gene Luis te bespeuren, dan maar effe geld omzetten om vervolgens nog eens te kijken. We worden daar al gestalkt door een taxichauffeur, die al meteen zegt dat we niet met pariculieren meemogen. It's the law. Dus nemen we een reguliere taxi. Evelyn heeft wat opzoekwerk verricht en een paar adressen bij de hand. Daar zit ik dan in een taxi in Cuba en heb een deja-vu van trabi's of Lada's. Havanna is een vervallen stad met koloniaalse gebouwen. We bellen aan aan een grote bruine voordeur. igenlijk, zijn het twee voordeuren, maar dat wist ik pas toen de deur openging. Een lange smalle trap leidt naar boven en aan de klink van de deur is een touw bevestigd die naar boven gaat. Dit is echt 'trek maar aan het touwtje, dan gaat het deurtje vanzelf open' en boven aan het touwtje staat een oud praatziek madammeke die zo goed is om ons te herbergen (illegaal). Zo rap dat je in de illegaliteit zit en illegaliteit geeft stress. Madammeke Ratel heeft schrik dat we overvallen worden en vraagt dat we onze pas en waardevolle spullen in hare casa laten, enz.... Op zoek in de vervallen straten van Havanna naar eten. Oude amerikaanse auto's en Lada's rijden door de straat en hier geldt geen roetnorm. Zwarte rookwolken laten zij achter, kuch, kuch. De malecon is de straat aan de zee (de dijk) en hier stopt het land en begint de zee. Er is een omwalling en hier vinden we een leuke tent die op een kerk lijkt in openlucht. De stoelen zijn zwaar en hebben wieltjes. Het is een tapasbar en het eten is er goed. Al die verhalen dat je het best in je casa eet, want dat de restaurants in Cuba geen culinair niveau hebben valt dus goed mee. Terug door de verlaten straten van Havanna naar onze casa particulare. HOge deuren en plafonds en een bonte vloer bestaande uit groene tegels met witte margrieten en een geel hart. NIet alleen de vloer is kleurrijk, ook het tafelkleed en de kussens in de zetel in de woonkamer van onze gastvrouw hebben vrolijke bloemetjes patronen. Hier staat nog zo'n afgeronde witte frigo. Slapen en gelukkig heb ik mijne pull meegebracht, want het is berekoud. Brrrr