onderweg naar La Ceiba

Om 3u30 staan we op en pakken de beetjes nog in. Stilletjes, want Victoria en een andere typ liggen te slapen. En dan... krijgt Saskia haar slot niet meer open. Oepsie. Wat nu? Ik probeer ook maar mij lukt het ook niet. Vervelende situatie, want al haar papieren liggen in het kluisje. De nachtwaker wordt er bij gehaald en hij heeft een magische hand. Sesam open u, het slot is open. Saskia neemt de papieren en we zijn klaar om te vertrekken. Victoria is effe opgestaan en ik neem voor de zoveelste keer afscheid van haar. Volgens mij heb ik nog nooit van iemand zo vaak afscheid genomen, als van Victoria. Onze lunchpakketten zijn gemaakt (ene boterham voor elk) en dan is de minibus daar. De achterbank staat op ons te wachten en dat is wel handig voor de gitaar en ik met mijn 2 stukken handbagage. Eindeloos, duurt de reis en onderweg besluiten we om Copan te skippen en direct door te reizen naar La Ceiba. Heel de reis is de achterbank helemaal voor ons, dat is echt wel boffen. Want het is krap in zo'n minibus. Iets na 10 zijn we in Copan, waar de minibus aan een kleine touroperator stopt. Snel geld afhalen, hier is er een ATM en dan terug naar het reisbureautje om onze rugzakken op te pikken. We hebben nog 10 minuten om de bus naar La Ceiba te halen. De mensen zijn enorm aardig en behulpzaam. Iemand loopt zelfs voor ons op en houdt een tuktuk tegen, zodat we sneller aan het busstation geraken. Een heel gedoe om onze rugzakken en onszelf in die tuktuk gepropt te krijgen, maar dat lukt en dan is het een kwestie om ons hele hebben en houden vast te houden. Het loopt gesmeerd, de bus is er nog en ik koop de tickets. Het kan niet snel genoeg voor mij, waardoor ik mijn wisselgeld vergeet. De kassierster roept mij terug. Eerlijk zijn ze hier ook. Er is plaats genoeg op de bus en ieder van ons heeft zijn zetel. Een film van Eddy Murphy speelt, de personages zien er niet gezond uit. Ze zijn groen. Wat een slechte beeldkwaliteit. In elk geval word je hier niet verplicht om te luisteren, want je hebt oortjes nodig om te kunnen verstaan wat ze in de film zeggen. Enkele uren later arriveren we in San Pedro. Het is snikheet en we worden verplicht om binnen in de koude wachtruimte te wachten op onze bus naar La Ceiba. Iemand van het personeel toont ons de luxe wachtzaal, waar wij niet binnen mogen. Wat een onzin! Om 15u is de bus er ... en wat voor eentje. Wauw, wij reizen deze keer business class. Ieder zijn luxe fauteuil met beensteun. Echt decadent. De film is niet dat en het is jammer dat de gordijnen dicht zijn. Hoe idioot is dat niet, als je in een nieuw land reist met dichte gordijnen en kijkend naar een film. Terwijl wanneer je buiten kijkt, er een hele nieuwe wereld op je wacht. Ach ja, ...misschien maar goed dat die gordijnen dicht zijn, want intussen regent het dat het giet. potverdorie, dan is het nog de vraag of we op het eiland Utila geraken, want bij slecht weer vaart de ferry niet. In La Ceiba is het echter droog en we komen in een keileuk hostel terecht met hele fijne uitbaters. Waarom hebben ze in Centraal Amerika van die hoge stapelbedden? Allebei hebben we een bed boven en de ladders zijn niet bepaald stabiel. Dan moet ik nog over een verhoog klimmen. Nou, dat was dan de lichaamsbeweging voor vandaag. Slaapwel.