rondhangen

Na mijn mega ontbijt maak ik kennis met mijn onderbuurman Randall, een gepensioneerde wiskundeproffesor uit Texas. Lekker op het gemak een praatje maken. Dat is tof. Hij vertrekt vandaag, en heeft zijn kamer afgestaan aan een bizarre amerikaanse. Dan komt Suta de eigenaar over zijn toeren bij ons staan 'He double booked the room'. Big problems. Help, weet Randall het huidig adres van de Amerikaanse vrouw? Neen. Dat belooft een heel spel te worden, want die amerikaanse heeft veel complimenten, zoals ik begrijp uit Randall zijn verhaal. Ik ga dan naar het Blanco museum en Randall gaat zijn wandeling van gisteren herhalen, omdat ze zo mooi was en de batterij van zijn camera plat was. Het Blancomuseum is echt de moeite. Prachtig. Kaketoes en andere rare vogels zitten in de tuin. De schilderijen vind ik echt super. Dan volg ik Randall de rijstvelden in. Aan de brug is een pad dat je gewoon volgt. Op zoek naar het pad, ik beland onderaan de rivier Wos. Very slippery en onderaan de rivier houdt het pad op te bestaan. Tweede poging. Daar lopen enkele Balinezen rond en zij wijzen mij de weg. Eerst zijn het grasvelden, prachtig. Alleen maar lang groen gras, tot aan de horizon en het gras raakt dan de blauwe lucht met zijn witte wolken. Ik loop op een bergkam, aan de linkerkant loopt een rivier en rechts ook. En ik loop in het midden. Palmbomen verschijnen, gekko's komen te voorschijn en mega grote sprinkhanen doorkruisen mijn pad. Fotomoment. Het gras ruist en ineens springt Repelsteeltje eruit met drie kokosnoten en een kapmes. Ik verschrik mezelf een bult. Nerveus draait hij rond mij heen met zijn kokosnoten en wil dat ik er een koop want hij heeft die speciaal voor mij geplukt. Hij zag mij, is in een kokosnotenboom gekropen, heeft naar mij gezwaaid en toen 3 kokosnoten geplukt, is dan als gek de helling opgevlogen om dan uit het gras te vliegen voor de business. Ik bedank hem vriendelijk, want kokosnoten zijn niet aan mij besteed. Dan ga ik verder en geniet van de sjieke huizen aan de linkerkant van de heuvel. Ik kom in een klein dorpje terecht. Hier rust ik even en bekijk in tussen tijd enkele traditonele balinese schilderijen in een lokale winkel. Ik ga verder. Het pad wordt een weg en de zon brandt. Puf, puf, pf, ... het zweet parelt op mijn voorhoofd. Motorbike chauffeurs vragen 'Transport?'. Ik ga door. De weg draait, eindelijk, nu ga ik terug. Verdorie, het is ne valse draai, het lijkt de Efteling wel, 'Je denkt, ik ben er en dan staan achter de draai nog eens 100 mensen'. 'Verloren gelopen, en dan is Murphy weer daar. Geen enkele motorbiker vraagt TRANSPORT' Ik loop terug en vraag in een kleine galerij de weg naar het Neka Art Museum. En wat blijkt, voor niks teruggelopen, ik zat goed. De galerij is eigenlijk een garagebox vol gepropt met schilderijen. De eigenaar is een biologieleraar en ook leraar in de traditionele balineese schilderkunst. Ik krijg een rondleiding in de garage. Man, man,... ik ben perte totale en het is 45 minuten tot aan het Neka Art Museum. En dan moet ik nog terug. Gelukkig, is mijn hersenpan nog niet helemaal gesmolten door de zon en ik vraag TRANSPORT. Er wordt onderhandeld en ik denk, ik loop wel. Met alle chinezen of beter met alle Balinezen, maar nie met den deze. Zo doe je dat, en dan brengt hij mij toch. Zalig, achterop de motorbike, traanogen van de wind, maar wel lekker fris. Stikkepot, ben ik als ik terug in mijn kamer ben. Effe rusten. Ja, tarara... in eens een geroep en een getier... dat gek Amerikaans mens zit gelijk gek van haar oren te maken 'You don't treat people like this' gilt ze. 'Het is mijn kamer. Ik heb onderhandeld.' De buren komen kijken, gelukkig. 'You don't treat people like this' en ze gooit de suikerpotten kapot op de grond. Kermis. Met veel kabaal vertrekt ze, rust heerst er niet. Op deze manier maak kennis met de nieuwe bewoonster van de kamer, Susan, ook van Amerika. En dan, een leuk inzicht van hoe je jezelf beperkt als je de dingen niet aanvaardt zoals ze zijn. Susan: 'Ik had de kamer gerust willen delen, maar dat durf ik nu niet meer. Die vrouw maakt mij af als ik slaap.' Een extreme gebeurtenis brengt mensen dichterbij. We zijn s'avonds naar de film gegaan en die was bar slecht.