Goodbye Susan, Hello ...

Ilse is bepakt en bezakt als een muilezel. Ze heeft kleren bij voor de kindjes van Suta en Ayu. Rarara... waar gaat de reis naar toe morgen of overmorgen? Het is in tussen 6.00 uur en ik zit op het strand van Kuta. Ilse bekomt van de vlucht. Bij de surfers heb je vroege vogels en ik kijk hoe ze in de golven glijden. De maan staat aan de hemel en ik geniet in mijn uppie op het strand. Niks hassle. Het lijkt of ik maar een paar minuten gezeten heb, in tussen is het 7u30. Susan is ook al open zegt 'Borring, I'm go back to Ubud'. 'So do we'. Susan nodigt ons direct uit om mee met haar te rijden. Een gratis lift, dat is wel tof. Het plan is om eerst naar de juweliershop in Cecuk te gaan in dan in Sukawati naar de market. Ilse weet nog van niks, die ligt nog lekker te slapen. Ayu wordt opgebeld en we hebben geluk, want onze kamers zijn nog vrij. Inpakken, ontbijten en dan wegwezen. Tijdens het ontbijt valt Ilse haar oog op het uithangbord en ze vraagt: 'Wat is E66?' 'E66? Waar zie je dat?' Dat betekent EGG. Man, man,... ik kom niet meer bij E66. Hihi. Dan afrekenen, water kopen, kamer betalen en spullen oppikken... Daar is de auto om ons mee te nemen. De rugzakken worden ingeladen en dan kunnen we instappen. Nu is het nog de kunst om iedereen in die auto te krijgen. Er is niet gerekend op personen meer. We zijn met 6 volwassenen en een kindje van bijna. Er is plaats voor 5 personen. Ilse wordt bij in de koffer gestopt en zit daar nu als een rolmops tussen de rugzakken. Na een lange vlucht is dat wel het plekje om te gaan zitten, maar ze kiest er voor. Bij de juwelier is het leuk om al die juwelen te bekijken. Onze spullen worden in een andere auto gestopt (die van de juwlier) en wij gaan verder met deze auto. Ilse kan uit de koffer. Deze mensen nemen ons mee naar een typisch balinees restaurantje. Hier zie je 4 buitenlanders en dat zijn wij. De rijstvelden en we zitten op zo'n verhoogd ding. Het is de bedoeling, volgens mij, om nu in Lotushouding te lunchen. Hoi, hoi... dat houdt den deze niet lang vol. Hup, de benen languit onder de tafel is al veel comfortabeler. De plannen veranderen, we gaan direct naar Ubud en niet naar de markt in Sukawati. Er wordt gestopt bij een paraplumaker. Susan heeft decoratie nodig om haar juwelen te verkopen. Knap, hier vind je van allerlei tempelversiering. En dan ... de zon in Ubud. Mooi weer, het is fijn om terug te zijn en de ontvangst is heel hartelijk. Ayu ziet er slecht uit, ze is gevallen tijdens het poetsen van de badkamer. Haar knie, ze heeft ook 2 maanden geleden een keizersnede gehad en de wonde springt vaak open. Naar de dokter gaan is duur en helpt niet. De thee wordt gezet en dan is het gezellig buurten. Ilse en ik gaan naar een internetplaats om CD's te branden. We hebben tickets gekocht voor de Legong dans. Het is gped om daar vroeg te zijn voor een goede plek. ALs we aankomen, zit Susan al op de eerste rij 2 stoelen te bewaken. Sjiek. Muzikanten beginnen te spelen op de gamelans (is een soort xylofoon), de danseressen draaien met hun ogen en doen mooie bewegingen. Susan deed deze dansen vroeger ook tijdens de ceremonies. Het is sprookjesachtig en echt prachtig.Wat een afsluiter van de dag.
8.00 Ilse heeft een oogontsteking. Zij blijft liggen en ik sta op. Ayu schotelt mij een dessert van zwarte rijst voor. Dat is mijn ontbijtvoorgerecht. Het is lekker en nog beter met een tas balinese koffie volgens haar. Doen. Man, man... die koffie is niet te zuipen, zelfs met de helft van de suikerpot erin. Yakkie. Vandaag is de dag, want Susan vertrekt en dat is een leuk afscheidscadeautje. Eerst ga ik op zoek naar Camillethee voor Ilse haar oog. Dan maak ik kennis met Steve. Deze nieuwe buurman komt uit Canada en spreekt Frans. Hij vraagt of we zin hebben om mee de mount Batur te beklimmen. Ik pas. Bij Tino's de supermarkt zijn er verschillende soorten, maar geen camille. Op de markt vind je duizend en 1 dingen, maar geen camille thee.Ik ga effe terug naar Vera's. Dan spreek ik met Suta af om samen naar zijn vriend de travelagent te gaan om onze trip naar Flores te boeken. Maar eerst die CD's branden, want dat ben ik al daaaaaaagen aan het doen. Gelukt. The job is done. Wanneer ik terugkom, is Ilse een lekkere bananenpannenkoek aan het eten. Dat is geen continental breakfast. Ik krijg er ook nog 1 en dan gaan we naar de travelagent. We stappen in Suta's auto en Ilse zingt 'Smelling cars....' van Friends. Daar is dan wel 'Smelling cats'. Wat een geur... De travelagent vertelt ons dat alle vluchten naar Flores volgeboekt zijn voor de grote luchthaven. En de kleine? Op 9 juli zijn er nog welgeteld 2 plekken vrij op het vliegtuig en die zijn nu door deze twee dames ingenomen. Hopa, op naar de grote supermarkt voor camillethee. De mensen zijn enorm aardig. Geen thee en geven ons een ander adres aan de andere kant van Ubud. Ilse draait zich om en daar staat in die supermarkt een heel schap camillethee. Gelukkig, dat bespaart ons een trip. Ik ben stikkepot van de camilletheejacht. Terug in onze kamer komt Susan effe buurten. Later ga ik vragen of ze haar laatste avond mee iets wil gaan eten met ons. We komen Steve terug tegen en als het nog kan gaan we morgen mee de vulkaan beklimmen. Na het eten nemen we afscheid van Susan en gaan wij (Ilse, Steve en ik) mee met Suta naar de Kecakdans. De tweede keer is al even goed en nu heb ik zelfs een nederlandstalige brochure bemachtigd. Het is wwe schitterend. Ongelooflijk. En dan alles klaarmaken, want Batur wacht en de chauffeur komt ons om 3.00uur halen.