van links naar rechts

Voor ik verderga, wil ik even laten weten, dat het altijd supertof is om jullie berichten te lezen. Het doet deugd om te weten dat jullie meegenieten van onze reis. Bedankt.

Om 5u00 klinkt de minaret al weer. Heerlijk, uitslapen en het bed is zo goed dat we er niet uitgeraken. Dan wordt het tijd om de was eens te doen, want mijn sokken stinken uren in de wind en zelf zonder wind. Liesbeth haar primitieve waterkoker is ons alweer van nut en het touw dat bij de megaklmboe zit, gebruiken we als wasdraad. Dan is het tijd om de boot te regelen. Vanuit het reisagentschap mogen we naar Windy in Lombok bellen, alleen een probleempje, het telefoonnummer ligt nog op de kamer. Ilse voelt zich niet goed en ik ga effe de reisgids halen. Als ik terugkom, ziet Ilse er niet uit. Zij gaat terug naar het hotel en ik bel intussen naar Windy. Ook weer geregeld en dan regent het weer pijpestelen. Dat gastje van het reisbureau is zo aardig om mij op de pc van het agentschap te laten. Helaas, een internetverbinding die werkt is een wonder in Labuanbajo. Misschien alles in Word typen en dan opslaan? Ineens piept het van het kan niet meer, wat is dat? De generator en mijne vriend sluit pardoes de computer af. Dat wordt dubbelwerk. Met Ilse heb ik afgesproken in Paradise Beach, ik krijg een lift aangeboden van mijne vriend. Het laatste stuk is echter te voet, het heft zo hard geregend dat alles spekglad is en de weg een grote modderpoel. Veel volk is er niet in de bar. Even later komt Ilse doodziek aangelopen. We kijken naar de zonsondergang, deze keer zien we het eiland niet. En dan met de zaklamp in de hand lopen we terug. Ilse gloeit als een stoof, je kan op haar wel een ei bakken, ze lijkt die vulkaan wel.
S’Morgens is het inpakken, ontbijten en wegwezen. Theodorus pikt ons op in een bemo. Voordat we de boot opstappen, kopen we koeken, tijgerbalsem en water. Ons survivalpakket is gereed. De boot ligt op ons te wachten, wij zijn het eerste. Samen met Toby en Stefanie, een duits koppeltje, hebben we de boot voor ons alleen. Vanuit Lombok echter, zaten er 18 mensen op. Zijn wij bofkonten! In Lombok is het hoogseizoen en in Labuanbajo is dat pas in augustus. Wat een zaligheid op de boot, de ruimte, lucht, bewegen zonder lichaamscontact en zonder het gevoel te hebben van een cervola te zijn die in een blik met knackworsten zit. Wat een contrast met de bus, geen gehobbel en geen gewring, een hele boot voor ons alleen. JOEHOE. We varen voorbij eilanden, prachtig, ze zien er dor uit met her en der wat bomen of struiken. Het lijken wel slecht onthaarde benen. Het is bewolkt, daarom wordt besloten eerst aan te meren op het eiland Rinca en later te snorkelen. Aangekomen in Rinco, hoe geraak ik hier in hemelsnaam van die boot af? Deze miss gymnastiek presteert het al om bovenop de hand van een behulpzame Indonesier te gaan staan. Gelukkig, gaat hij niet lopen. Enfin, daar sta ik dan naast de boot, klaar om te kijken wat Rinca te bieden heeft. En daar loopt, een kleine varaan op zijn gemak door het dorre gras. Even verder ligt zijn grote broer te luieren in een bergafval. Dan komt een gids met een stok aan ‘Gaan ze nu varaantje pesten doen?’ Neen, we gaan op wandel en MISSCHIEN zie je dan wilde dieren of dieren in het wild. Een varanenhol passeren we en in een boom hangt de schedel van een wild paard, een megagrote bijennest hangt aan de tak van een boom. Het lijkt wel een miereneter die in een boom hangt. In een klein riviertje zit een waterbuffel lekker te genieten van het water. In de verte hoor je de apen geluiden maken en als je even oplet, zie je zezelfs lopen. De palmbomen op Rinca lijken wel ponponnekes op een stokje, mooi. Hier is er weinig vegetatie, af en toe een ponponnekesboom, veel dor gras en ook hier de schedel van een waterbuffel die kennisgemaakt heeft met een varaan. En dan staat daar een stuk boom, enkel een hoge stam zonder loof, op de top zit een grote bruine vogel met een witte kop. Wauw. Honderden vlinders fladderen hier rond…. Ilse is nog altijd ziek, het is bloedheet. Geen gezonde situatie. Dan is het de moment om een ijsgekoelde coca-cola te drinken, heerlijk. Dan de uitdaging, hoe op de boot geraken? Iemand biedt zijn knie aan, maar dat werkt niet. Hup, ieder op zijn manier. We varen verder naar het rode strand van Komodo. Er zit hier rood koraal in het strand, zodat het een rode schijn heeft. Het toilet op zo’n boot is ook een beleving. Een franse wc met uitzicht op zee, of je nu naast je kijkt of beneden je. En dan het moment om in de zee te springen, zalig. Het snorkelgetuig aan en dan kijken naar het onderwaterleven. Dit is hier nog beter dan in Lovina. De koralen en de vissen zijn veel dichter bij. Oppassen dat ik niet in zo’n koraal ga staan. Keigrote vissen in de meest prachtige kleuren zwemmen onder mij door, de planten , koralen en joost mag weten wat nog allemaal…. Hersenen, paddestoelen, schimmels die je soms op boomstammen ziet, stermos … deze vormen komen allemaal terug in de zee. Daar een blauwe vis met fluogroene vinnen, de zebravissen zijn ook weer van de partij,… en dan het strand. Gaat er dadelijk een varaan uit de bosjes springen? In de verte loopt een wild zwijn, voor de rest zijn de enige voor mij zichtbare wezens Ilse en Toby. Terug op de boot krijgen we rijst, noedels, tofu,… en banaan voorgeschoteld. Het regent. Tijd om te slapen en het regent nog altijd. Dat belooft, daar liggen we op het dek. Ilse heeft het lumineuze idée om haar paraplu te nemen. Daar liggen we te giechelen als twee schoolmeiden onder de paraplu. Een onmogelijke opgave om te slapen op het dek van een boot. Ik voel met princes op de erwt. Alles voel ik door dat matraske. Zelfs mijn knokkels zitten niet meer goed. Dit neigt naar sm. Manneke, mijne rug, als die maar heel blijft. De sterrenhemel is in elk geval prachtig. Om 6u00 vertrekken we. Intussen ben ik zo misselijk, dat ik mij effe heb moeten terugtrekken. Zo, dat is al beter. Daar zijn we dan op zee, in de verste verte geen andere boot te bespeuren. Flipper komt met enkele van zijn vrienden boven water en ook een vis die wel op een vliegend tapijt lijkt. De zee is woelig en de boot blijft varen en varen en varen en… En dan, kan ik mij niet meer terugtrekken, en hang ik over de reling de vissen te voeren… manneke,… ineens word ik bij mijn nekvel gegrepen en krijg ik een massage met tijgerbalsem. Op een ander moment had ik daar met volle teugen van kunnen genieten, hangend over de reling is nu niet bepaal de ideale massagesituatie. Zeeziek? Dan moet je blijven liggen. En we blijven varen… in tussen is het 1u00 s’nachts en we varen nog altijd. Geen zwemstop, niks… welkom op de nightmare boat. De zee is woest en we zingen van links naar rechts …. Van boven naar onder …. De sterren lijken wel jojo’s. STOP. De wind draait en daar liggen we in de stank van de mazout. Wie beweert dat zeelucht gezond is? En dan dat onnozel matraske, de princes op de erwt is weer van de partij. Hup, daar weer een smak water over het dek. De kapitein kijkt onverstoorbaar vooruit, dus het zal wel normal zijn, zeker. Links de zee zien en dan rechts en daar heb je ineens de jojo sterren. Also this will pass, maar wanneer. 3 dagen en 4 nachten van dit. Dat komt nooit goed. Als we ontwaken, ligt de boot stil. De misselijkheid is weg. Daar zijn ze al met een bananenpannenkoek. Misschien niet zo een goed idée om nu te snorkelen met volle maag. En daar gaan we weer, de woeste zee op. Na lange tijd varen, stopt de boot voor een prachtig strand. Blue Lagune. Een prachtig wit strand, met 1 enkel visserbootje, honderden zwarte visjes zwemmen in scholen in de zee… ze vinden mijn tenen lekker, ze komen eraan knabbelen. Niet voor lang…. En dan 6 uur later, land in zicht, daar is Lombok en zit onze trip erop. Deze keer vinden we het niet erg dat we in ‘t zak gezet zijn, dolblij dat we in een bed kunnen slapen vandaag en niet morgen en dat deze trip ten einde is. Een chauffeur brengt ons naar Windy Cottages. Het paradijs!