Waterleliehuis

In tussen heb ik een glas water gekregen in de Suzuki garage en na mijn telefoontje naar het waterleliehuis wordt ik verwend met een kopje koffie waarin mijn lepeltje blijft rechtstaan van de suiker. Lief zijn ze hier. Ik mag blijven wachten tot ik opgepikt word door Ivo. Het waterleliehuis is een mini-weeshuis met 7 kinderen die in tussen, tussen de 13 en 19 jaar oud zijn. Het weeshuis wordt gerund door Pook. Door het enthousiasme van Luce (van de academie) ben ik hier toevallig terecht gekomen en ik was zo nieuwsgierig dat ik maar direct naar hier gereisd ben. Luce, haar vriend Ivo, steunt dit project en zo ben ik hier terecht gekomen. Ik zit te wachten in de Suzuki garage en na een half uurtje stopt er een zilvergrijze pick-up en maak ik kennis met Pook en Ivo. Uthai Tani is een klein provinciestadje en dat niet op de toeristische route ligt, vertelt Ivo. Sjiek, een prive-gids. Even sight-seeing, we stoppen, Ivo en ik bezoeken een Chinese tempel met prachtige muurschilderingen en veel rood. Daarna wandelen we naar de rivier lopen de brug op, wat een uitzicht. Er is een marktje, en hier verkopen ze verse vis, zo vers dat hij nog met zijn saart ligt te zwaaien in de wastombe. Groenten liggen netjes uitgestald. Dan rijden we verder en stoppen aan een klooster, waar ook een hondenasiel is. We lopen voorbij de eetzaal, ronde tafels die op ongeveer 15 cm van de grond staan. De monikken eten al liggend. We wandelen verder en daar heb je ongelooflijk veel vriendelijke honden die door de monikken verzorgd worden. Daar is de rivier en we lopen over de drijvende platforms. Hier kan je vissen voeren en amai, zijn die beesten gulzig zeg. Als je voer in het water gooit, is het net alsof honderden monden beginnen te happen. De monden van die vissen lijken op sokpoppen en gaan gulzig open en dicht, de slokkoppen. Wat een zicht. Nu worden ze ook nog wild. Glimmend witte buiken van gulzige vissen wringen zich tussen de andere vissen. Ze slaan met hun staart om toch maar een stukje brood te kunnen bemachtigen. Spetter, spetter,... het water vliegt in het rond, net als die gulzigaards van vissen, die slaan met hun hele zilverkleurige lijf. Wat een zicht, overbevolking hier. Een volgend tempelcomplex, is enorm groot en omwald met oranjegele muren (brengt geluk). Hier is men nog volle bak tempels aan het bijbouwen, dat had in niet verwacht. Ik zou denken dat men tempels restaureert. Ook dus, hele fundamenten staan klaar om verder afgewerkt te worden. Een van de complexen is klaar en helemaal ingelegd met goud en megagroot. De gouden deuren zijn uitgesneden met boedha's en andere ornamenten, binnenin de tempel is het een groot zuilencomplex. Al die zuilen zijn bezet met gekleurd glas: rood, groen, blauw, wit,.... Ik waan me in een paleis van duizend en een nacht. Nog een strakke, moderne tempel waarin een staande boedha staat en nog een andere is gesloten. Lunchtijd en Pook bestelt een soep met grote scampi, rijst, vis en groenten. Lekker. Het landschap verandert in rijstvelden en op de achtergrond zie ik de vertrouwde limestone bergen. We slaan een roodgekleurde landweg op, waar de auto net op past en rijden door de bamboe die aan de zijkanten van deze aardeweg staat verder. Daar ligt in de rijstvelden het waterleliehuis, een wit gebouw van 2 verdiepingen. Uitpakken. En dan neemt Ivo me mee op fietstocht. We rijden op kleine paadjes en stoppen bij mensen. De waterbuffel zit onder de bomen, honden en kippen lopen er rond. Iemand verzamelt vogels en vele kleine kooitjes hangen rond zijn houten huisje. Ieder kooitje bevat een andere vogel. We drinken iets in het plaatselijke restaurant. De ronde tafel staat naast de oude truck of wat het ding ook mag zijn. Zeer charmant. We rijden weer verder en moeten terug draaien want het water staat te hoog. s'Avonds zit ik op het terras te genieten van het uitzicht, een berg die eruitziet als een slapende draak. Een prachtig wolkendek en de rijstvelden. Ik ben in het paradijs terechtgekomen.