Havana en Vinales

Ongeduldig wacht ik op Mariëlle. Eindelijk, de bel… Oliva en Mariëlle komen binnen en dragen mijn spullen naar de auto. Ze brengen me naar Myriam, want om 4u 's nachts is de rit naar de luchthaven. Wat een uur, gelukkig is het eenmalig (hoop ik). Om iets voor 4u klinkt er een prrt, wat is dat? Even later, klinkt er een luide en duidelijke PRRRT. O, de bel, Myriam’s broer staat voor de deur klaar om ons weg te brengen. En dan zijn we eindelijk weg… een nieuw avontuur roept (hoop ik).
In Zaventem checken we in en vliegen zonder problemen naar Londen Heathrow. Hier staan we voor de uitdaging om op tijd in Londen Gatwick te geraken op eigen kracht. Gelukt! Daar blijkt dat onze vlucht één uur vertraging heeft en wat doet een mens dan zo al om de tijd om te krijgen…McDonald’s, wat shops kijken, en dan zitten we eindelijk op het vliegtuig richting monitor, salsa, Che, Fidel en dikke havana’s. Onze televisieschermpjes werken niet, we kunnen al meteen beginnen afkicken van de luxe die we hier hebben. Hoewel, we ieder een portable dvd-speler krijgen. De madam langs mij is niet content met haar portable dvd-speler, want nu moet ze naar de cinema, want het aanbod van films voor de portable dvd-speler is verouderd. En dan vliegen we door een beeldenpark van wolken, keisjiek. Wanneer we ongeveer 10 uur later in Havana landen, is 19u plaatselijke tijd (1u 's nachts in België, het is hier 6 uur vroeger) en duurt het nog een tijd voor we al onze spullen hebben. Dan ontdekken we de lift en met zo’n vliegtuighavenkarretje is het niet simpel om daar in te geraken. En zeker, als blijkt dat je dan nog eens op de verkeerde verdieping uitgestapt bent. Na de nodige informatie verzameld te hebben op de luchthaven, kunnen we verder. Een taxi brengt ons naar een casa particulare (een soort Cubaanse bed&breakfast). We rijden door de vervallen straten van Havana en stoppen aan een oud gebouw. We stappen uit om een kijkje te nemen. De warmte valt op ons. Een oude deur gaat open en daar is direct een lange trap naar boven. Roze muren, de kamer is mintgroen,… kortom het bevalt ons. Na ons geïnstalleerd te hebben in onze frigo, waar de airco niet zo makkelijk af te stellen valt, gaan we lekker chillen op het aquablauwe terras met zijn blauwe pilaren, zijn planten en zijn houten harde stoelen. We zitten op de bovenste verdieping en hebben (als we over het terras leunen) een goed zicht op het straatgebeuren, waar oude Amerikaanse auto’s passeren tussen de vervallen gebouwen. Jugendstil heeft zijn gloriejaren hier ooit gehad, maar zelfs verloederd ziet het er prachtig uit. Wanneer we gaan slapen in onze frigo, is het toch te koud en zetten we hem af. Helaas, al snel is het in de kamer laf en benauwd. Dus de airco aan, de wind waait ons bijna uit ons bed. Maar gelukkig, lossen we dat op door een paraplu voor de airco te hangen. Dat werkt perfect als windscherm. Het blijft echter koud en tegen de warmte kan je je niet kleden, maar wel tegen de kou. Gewapend met fleece-jas en ingeduffeld in een fleece-dekentje vatten we de slaap.
’s Morgens krijgen we een mega-ontbijt: melk met honing, koffie, fruitsap, een omelet, brood, papaya, ananas, mango en watermeloen. Dan trekken we Havana in en wandelen langs de Malecon (de dijk) naar het oude gedeelte van de stad. Oude auto’s, coco-taxi’s (gele brommertjes die eruitzien als een helm en waar je met maximum drie kan gaan inzitten), fietstaxi’s rijden over de straat. We lopen over de promenade en zien een winkel. Om aan de winkel te geraken, moeten we eerst over een muurtje of teruglopen. We gaan voor de eerste optie en krijgen amper onze benen op dat muurtje gezet (ik spreek voor mezelf). Zittend gaat het ook, Myriam heeft wel nog genoeg power in haar benen. We kopen wat water en gaan via dezelfde weg terug de promenade op, puf. Plots doemt er een museum voor ons op en wij gaan even een kijkje nemen. Een expositie van Klaus Staek kan ons bekoren voor de rest is het niet ons ding. In elk geval hadden de bewakers eindelijk iets omhanden toen Myriam haar camera bovenhaalde. Het hele museumbezoek had de bewaakster haar ogen scherp ons gericht en volgde ze ons op de juiste afstand. Ondertussen is het de hoogste tijd om ons te goed te doen aan een mojito en een hapje te eten (rijst met bruine bonen) en wie zit er naast ons, de eerste Nederlander die graag dit unieke moment voor ons op de gevoelige plaat vastlegt terwijl een salsaband op de achtergrond speelt. Beschut voor de zon door een afdak van paarse orchideeën, is dit een aangename verpozing (als we de hardheid van de metalen stoelen zonder kussentje achterwege laten). Als we vertrekken, heeft onze kledij al meer kleur opgelopen als wijzelf (roestbruin). Flanerend langs de vele souvenierwinkeltjes, genieten we van Havana in al zijn geuren en kleuren. Cubanen in klederdracht poseren graag voor een foto mits betaling, dat zijn we echter niet van plan en Myriam weet vakkundig het handdoekje waar achter ze zich verstoppen te vermijden (zonder Photoshop). Nog even een pitstop voor een bananasplit, waar je de smaak van de bollen zelf mag kiezen en de banaan ook mag zoeken. Slenterend ontdekken we pauwen in leuke binnenkoertjes, zien we hoe tankwagens water tanken aan een brandweerslang. Diezelfde brandweerslang zorgt er ook voor dat de fontein kan werken. We lopen over de plaza de armas. Plots word ik aangesproken. Al de haren op mijn armen staan recht, een kippenvelmoment, voor mij staat Elisa. Ongelooflijk, 2 jaar geleden hebben wij elkaar toevallig ontmoet tijdens duiklessen in Cross Creek (zie Hondurasreisverslag). Saskia, je krijgt de groetjes.
Het is al laat en we lopen via een omweg terug. Squashen zonder raket maar met de blote hand, dat gaat hier in de straat. Ping, tijd om te investeren in een fles Havana Club Rum van 40° en Cubaanse Sprite om Mojito te maken, helaas zonder muntblaadjes en ijsblokjes. Maar eerst een verkwikkende douche. Daar sta ik ingezeept en er komt geen water meer uit de kraan. Met het laatste water uit de leiding van de pompbak en de doucheslang van de wc krijg ik de zeep nog afgespoeld. Helaas, Myriam heeft pech. De watertank is leeg, en de bevoorrading heeft het laten afweten. Uiteindelijk komt er nog een straaltje water en kan Myriam ook douchen. Wat wij als vanzelfsprekend vinden, is dat op een ander duidelijk niet. Niet getreurd, we doen ons te goed aan onze selfmade mojito. Het effect blijft niet uit en met een licht hoofd, een lege fles en onze fleece kruipen we in ons bed.
De volgende morgen hebben we potverdorie, koppijn, hoe kan dat nu? Na het ontbijt chillen we op ons aquablauwe terras. Al is dit wel een foute woordkeuze, want het is al weer drukkend warm.
Om 11u brengt een taxi ons naar het busstation. Twee tickets naar Viñales, de rugzakken worden afgegeven en er is ruim tijd om nog iets te drinken in het cafetaria. In eens ziet Myriam een auto met allemaal fruit op zijn dak, ook een bril nodig. Het is een begrafenisauto versierd met bloemen. En dan barst er een tropische regenbui los, die de planten in het cafetaria ruimschoots van water voorzien door het lekkende dak. Op de toog zou je een douche kunnen nemen, zo giet het water naar binnen. Het personeel lijkt hier geen aanstoot aan te nemen en doet niks. Wij vertrekken en komen 4 uur later uitgehongerd in Viñales aan. De eigenares van onze nieuwe casa wacht ons al op. We volgen haar en dan kan ik nog eens terug om mijn sombrero (hoed) te halen die nog op de bus ligt. Onze nieuwe casa heeft een leuke tuin met onbekende fruitbomen, paarse orchideeën die in de boom geslingerd zijn, een palapa met 2 schommelstoelen, een avocadoboom, mooie tropische planten en het exotische geluid van het varkentje en de kippen. Onze gastvrouw schiet in de weer om de hongerigen te spijzen. Terwijl wij genieten van de tuin, maakt zij eten klaar. Amai, twee hele vissen, een kom rijst met bonen, groenten, iets geel ondefinieerbaar (maar lekker) en nog fruit staan klaar om door ons verorberd te worden en dan bestellen wij “dos cervezas, por favor”. Na deze uitgebreide maaltijd kunnen we er weer tegenaan en gaan we op verkenning. We gaan het veld in, weg zinkend in de rode modder. Een plaatselijke boer nodigt ons uit in zijn casa, nadat hij ons zijn gewassen heeft getoond. Zijn kleinkind Melanie komt hem al tegemoet gerend. In zijn casa lopen de halfgepluimde kiekens in en uit. Zijn vrouw biedt ons zelfgemaakt ananassap aan en laat ons daarna de plaatselijke fauna en flora zien. De konijnen (die niet voor consumptie dienen), het varken met zijn biggen en haar bloementuin waar ze heel trots op is. Het is al 20u30, dus nemen we afscheid en gaan terug naar onze casa. En bij dos cervezas schrijven wij ons verhaal.