Maria La Gorda

Iets voor 6u zijn we wakker. De regent tikt. Graciela heeft een ontbijt van fruit voor ons gemaakt. Het is weer tijd om verder te gaan. Gepakt en gezakt met onze rugzakken en onze doos crackers nemen we eerst afscheid en stappen dan door de straten van Viñales richting bus. Kronkelde wegen, overstekende koeien, liftende Cubanen (die we laten staan), rijstvelden, vervallen verkleurde afgebladerde huisjes, grote zwarte roofvogels zien we tijdens onze trip naar Maria La Gorda, een strand aan de zuidwestkust van Cuba (aan de Caribische zee). Hier kan je duiken en snorkelen aan de koraalriffen. Het regent weer pijpenstelen als we aankomen. Ons huisje lijkt op een blokhut en is bereikbaar via houten pontons (loopbruggen) een halve meter van de begane grond (ondertussen weten we waarom). Er is een vijvertje met grote groene krabben van wel dertig centimeter en met 10 harde poten. Die krabben lijken op aliens. Op de reling van de pontons zitten hagedisjes of kameleons. De beesten zijn zwart of bruin of groen en als ze hun staart nog hebben, zijn ze 15 cm lang. We installeren ons in de bloedhete blokheet, smeren ons in en gaan de boel verkennen in onze strandoutfit. Schelpjes blijken krabbenhuisjes te zijn. Koeien flaneren op het strand tussen de strandstoelen en droppen af en toe een vlaai. En het WK voetbal is ook hier duidelijk aanwezig.
Het is niet zo simpel om in zee te geraken, want de branding bestaat uit rotsen. Maar waar een wil is, is een weg. Wanneer we terug over de houten bruggetjes lopen naar onze hut, spot Myriam een dikke vette leguaan van wel één meter lang (staart inclusief) die zich te goed aan het doen is aan de blaadjes van de planten. Op ons terras zit een zwart hagedisje met een gele krop raar te bewegen. Het lijkt alsof iemand er een cent ingestoken heeft, want plots houdt hij op met zijn stotende bewegingen te maken. Veel beestjes hier. Het avondeten wordt geserveerd aan het strand met uitzicht op zee en een lekkere fles wijn, vele katten, een avontuurlijke krab, een grote zwarte kever (die zo groot is als 2 kootjes van Myriams vingers),… Wanneer we aankomen, staat het welkomstcomité bestaande uit een wandelde tak, twee krekels, een paar motten ons op te wachten onder de brandende buitenlamp. Slaaptijd! En dan valt de airco uit. Manusje van alles weet het op te lossen (Myriam).
We beginnen de dag met een wandeling. Veel is er niet te zien, alleen een koe die zich onder palmbladeren genesteld heeft. Na de wandeling halen we snorkelgerief bij de balie. We zetten ons onder een palmboom en genieten volop van de zon die brandt op onze huid. Ik verken de onderwaterwereld in Maria La Gorda en zie zwart en wit gestreepte vissen, gele vissen, mini slakjes die eruitzien als plumeaus… Verderop in het water liggen er precies hersenen waar zwarte vissen met een blauwe rand rondzwemmen. Aan de pier is het prachtig snorkelen. Hier heb je witte wuivende waaierachtige bloemen die eruitzien als champignons zonder hoedje. Kleine zwarte zee-egels, mini slakken die wegkruipen als je er voorbij komt, felblauwe vissen, … Mijn camera legt de geheimen van de onderwaterwereld vast. In tussen heeft Myriam al haar moed bijeengeraapt en stapt binnen in het snorkelavontuur.
Op de loopbrug richting blokhut zit een paar parende hagedissen. Blijkbaar kunnen ze niet weg en blijven braaf verstrengeld liggen als de camera angstvallig dichtbij komt. De grote leguaan is ook weer van de partij en zit te smikkelen van plaatselijke flora (groene blaadjes). De aperitief van het huis is nieuw: het vaste ingrediënt (juist, 40° rum) ontbreekt natuurlijk niet, aangelengd met sprite en puur limoensap. Ondertussen is het ook hoog tijd geworden om eens aan de was te beginnen. Ik als doorwinterde rugzaktoerist weet Myriam te verbazen met mijn vindingrijkheid. Hoe begin je aan handwas als je geen lavabo met stop hebt? Men neme een plastieken zak, duw daar al je wasgoed in, een ferme klats wasprodukt, vullen met water, zoveel mogelijk lucht eruit laten, dichtknopen en een nachtje laten weken. Hierna goed kneden, uitspoelen, te drogen hangen en klaar is kees.
Als we terugkomen van het avondeten, vliegt er een vuurvlieg zo groot als een zaklamp rond (wel, een mini-zaklamp). Op een houten balk onder het dak zit de motiliumkikker uitgezakt, alsof hij buikpijn heeft. Even later op de reling van de ponton zit een soortgenoot. Als ik dit schrijf, zie ik dat Myriam een bedgenoot heeft. Donkerbruin, de pootjes net niet geteld want ondertussen is ie in haar hoofdkussen verdwenen. Het is Houdini de krekel want hij weet te ontsnappen en zit nu onder het bed. Beter één krekel onder je bed dan één tarantula. Die zitten hier ook en worden door de katten als speelbal gebruikt.
Dag 3 in Maria l a gorda.
Aan de hemel te zien belooft het een zeer warme dag te worden. Lekker luieren aan het “Bounty” strand en regelmatig al snorkelend de azuurblauwe zee verkennen waar we wel zeer gekke zeediertjes spotten. De beestjes zien er in eerste instantie uit als de hoofden van een olifant, waarvan de slurf ineens in meerdere tentakels veranderd. Het hoofd blijkt de staart te zijn. Hun rug ziet eruit als een bruin doekje van voile met blauwe puntjes dat wappert als ze zwemmen. Enig idee om welke diertjes het gaat? Laat het ons weten. Helaas, willen ze niet op de foto. Zee-egels met stekels van wel 10cm lang bewonen geelbruine onderwaterkastelen.
Tijdens het avondmaal verzorgt Myriam het diner van de strandkatten een paar meter van het restaurant vandaan (kwestie van opvoeding). Andere toeristen dulden het dat de kleine katjes bij op tafel zitten en voeren ze daar. Zij hebben niet door dat die beesten ook groot worden met als gevolg dat onze buren ineens een grote kat op de tafel hebben zitten die snel iets van hun bord weg neemt.
Dit wordt onze laatste nacht in het mooie Maria la gorda.
We beginnen de volgende morgen met een flink ontbijt op het strand waarna we ons heel hebben en houden terug in onze rugzak proppen. Nog een half dagje strand want om 17u vertrekken we. Holderdebolder, we vergeten zelfs af te rekenen aan de bar en onze cuc valt pas wanneer we al een eindje richting Cienfuegos zijn. Het wordt een woelige rit, het mini-busje schudt en schokt op de hobbelige Cubaanse wegen. De chauffeur geeft plankgas en gooit dan de remmen dicht als paard en kar voor hem op de weg verschijnen en de tegenligger (ook 1 pk) niet zo snel is, als hij wil.
We maken een tussenstop in Pinar del Rio voor één overnachting. Hier worden we door de jonge knappe Cubaan des huizes verwent met een heerlijk avondmaal waar we gezellig van genieten in het mooie voortuintje met tropische planten. DAMNED! MUGGEN! We vluchten naar binnen om ons in te smeren maar helaas is het onheil al geschied. Myriam telt een 25-tal beten op armen en benen maar ik span toch wel de kroon. Mijn benen zien eruit alsof ze waterpokken hebben, niet meer te tellen, de beten. Dan maar het volgende zalfje smeren, tegen de jeuk.
Zaterdagmorgen… Geduldig staan we te wachten op onze bus die ons uiteindelijk naar Cienfuegos zal brengen. Nadat we al meerdere malen zijn gaan informeren of we onze rit al dan niet gemist hebben worden we verzekerd van het feit dat dit niet zo is en dat we niet mogen vergeten dat we in Cuba zijn en de vertrektijden met een heel pak zout moeten nemen. Eindelijk is de bus daar. We geven ons ticket af. De chauffeur doet vreemd en paniekerig en vraagt aan ons naar de representante. Representante? We hebben dat ticket in Viñales gekocht. Daar was alles in orde. De man neemt dan toch de moeite om onze rugzakken in de kofferruimte van de bus te stoppen. Hij blijft zanikken over de representante, zelfs als we op de bus zitten. Hij stapt de bus weer af, op zoek naar de representante en vindt hem niet. Als hij de bus terug op komt, is het in orde. Een telefoontje naar de representante verduidelijkt alles en één uur later als voorzien zijn we onderweg.
Om 15u arriveren we en de eigenaar van onze casa particulare staat ons al op te wachten.
Het is bloedheet en we mogen nog een eindje gepakt als muilezels door de straten lopen. Aangekomen in onze nieuwe verblijfplaats maken we plannen om de stad te verkennen. We slenteren door de straten van Cienfuegos en laten ons de complimentjes van de mannelijke Cubanen welgevallen. (hahaha) In het café van het plaatselijke theatercomplex bestellen we ons een Mojito, en nog een Mojito… Straffe toebak en al snel zijn we boven ons theewater en hebben het grootste plezier.
“Dos mojito’s por favor”...
Onze innerlijke mens begint te protesteren. We slaan onze Trotter open en zoeken naar een leuke en vooral goedkope eetgelegenheid. We sluiten de dag af op zijn Italiaans. Een welgekome afwisseling in het menu dat tot nu toe meestal bestaat uit rijst, bonen, ananas, papaya, mango, watermeloen, groene boontjes, komkommer, tomaat afwisselend geserveerd met een stukje kip of vis.
Terug in onze “casa” val ik al snel als een blok in slaap en Myriam schrijft het verhaal, terwijl ik van de wereld ben.
Zondag, wasdag. We hebben een wasmachine ontdekt (nee, geen plastieken zakjes) en vragen of we onze kleren mogen wassen. Dit is geen probleem en we worden getracteerd door het huis. Gratis gebruik van de wasmachine, joepie!