Van Hannut naar Hoei

Na een ontbijt, vertrekken Lieve en ik richting Hannut om te gaan stappen richting Barbel. We zullen wel zien hoever we geraken. Eerst effe tanken, om dan in de file te komen die zich gelukkig snel oplost. In Hannut is er een handige parking: Lieve is goed voorbereid . En als de auto op zijn plekje staat, beginnen we aan de tocht. Een kruis bestaande uit een witte en een rode streep, betekent dat we daar niet moeten zijn, de markering van rood en wit geeft aan waar we wel naar toe moeten. We wandelen een stukje door het stadje, komen voorbij een reisbureau en wandelen dan door de woonbuurten van Hannut. Hier loopt een ravel door de velden en die ravel is onze weg meteen. Een gloeiend landschap en op een bepaald moment zegt Lieve: ‘Soms draai ik me om en dan zie ik wat ik al gestapt heb.’ En inderdaad dat is al een heel stuk, want de kerktoren is wel erg piep geworden. De geur van de velden prikkelt onze neus. Een lappendeken van maisvelden en verschillende graansoorten. Op bepaalde stukken is het hooi al samengeperst in van die ronde hooibalen die op reuzewielen lijken. Eentje is omgevallen en dat nodigt uit om daar op te kruipen om effe van het uitzicht te genieten. Niet zo simpel, maar vooruit ik geraak erop. Daar zitten we dan, heerlijk te genieten. Op de achtergrond knispert iets, is het een krekel of is het het afgeknakte hooi, geen idee. Het geluid is wel rustgevend. Fotomoment, Lieve zittend in het midden van die hooibaal, lijkt op een kers op een taartje. En dan gaat ze staan als een kaars op een taartje, sjiek! Vastgelegd voor het nageslacht ;-). We lopen verder door dorpjes, en kijken of we een picknickplekje vinden. Een bos met een soort populieren waar maretakken in hangen, ziet ros van de bladeren aan de bomen. Het lijkt wel herfst. Tussen de bomen liggen enkele koeien. Naar links is er precies een landwegje met enkele boomstammen. Hmmm, die boomstammen zijn mega en de stapel is wel 20meter lang en drie meter hoog. Denk u in dat er maximum drie op elkaar liggen, en dat is wat teveel van het goede om op te gaan zitten. Aan de andere kant, liggen twee bescheidener exemplaren, die al heel wat veiliger zijn en waar ik meteen op neer plof. We laten onze picknick smaken en dan verdorie, het begint te regenen, dus stappen we verder. In het volgende dorpje staat bij iedere bezienswaardigheid een bord met uitleg en de eerste attractie die we tegenkomen is een oude molen waar een enorme oude molensteen langs ligt. Beneden kabbelt het water van de rivier met zijn vele vissen, waar er geen één van te bespeuren valt. Een onduidelijk GRmoment, en kort pad naast een woonhuis met een enthousiaste stomme hond, waar geen geluid uitkomt maar die vrolijk kwispelend met ons meeloopt en dan is het pad weg. Er is enkel wilde begroeiing en tussen het lange gras kruipen dikke vette naaktslakken. Stijf, stijver, stijfst…. En intussen wandel ik strompelend verder. Wat een afgang, en dan denken dat ik bergen heb overmeesterd en dat was nog geen maand geleden zonder spierpijn of gewrichtspijnen. Bij aankomst in het volgend dorp, wacht Maria ons al op. Een groot beeld staat op een splitsing en wie een schietgebedje wil doen, kan dat zonder problemen doen want er staan verschillende banken. Langs de weg staan bloembakken gevuld met kleurrijke rode bloemetjes, waardoor de bak met stinkers wel uit de toon valt. Voor een fonteintje met een kikker waar het water vanuit de mond loopt, staat een bankje. Tijd voor een appeltje!. Langs de weg heeft iemand een wilde bloementuin gecreëerd van klaprozen, zonnebloemen en … andere bloemen. We wandelen door naar de bushalte en hebben moeite om ons wakker te houden op de bus. Wanneer iemand uitstapt, hoor ik dat de chauffeur iets zegt en ik denk dat wij moeten uitstappen. De vriendelijke man zegt echter iedere keer als er iemand uitstapt: ‘Au revoir’. En dan zegt hij dat ook tegen ons. We nemen de auto en rijden naar Huy door het gloeiende landschap. In Huy zijn er wegenwerken en het duurt een eeuwigheid vooraleer we eindelijk door kunnen rijden. Lieve weet de weg naar de toeristische dienst en daar aangekomen wordt er een bed & breakfast geregeld. Een kaart van Huy wordt aangeschaft en dan rijden we naar ons onderkomen voor de volgende dagen. De toeristische dienst is vergeten te vermelden dat er een kermis staat op de door hun aangeduide weg naar de B&B. Met een goede copiloot is dat echter geen probleem. We bellen aan aan de verkeerde woning en bij de juiste woning is het niet meteen duidelijk hoe de vork in de steel zit. Eindelijk zijn we binnen en hebben een hele bovenverdieping voor ons twee en een zwembad waar we gebruik van mogen maken. Het punt is dat de zwembadverwarming niet op staat. In een kamer met een groot terras met een groot raam en uitzicht op de tuin met zwembad, daar staat een megagrote witte frigo boordevol gevuld met drank. Een flesje rosé kraken we meteen om dan naar het centrum van Huy te rijden. Sur court is de plek waar we eens goed gaan eten. Het ziet er hier heel deftig uit en dat niet alleen. Hompel, strompel,… gewrichtspijnen, verdorie, hoe kan dat nu? Met als gevolg dat het voornemen voor morgen is om klein te beginnen en te hopen dat 3km haalbaar is. De atleten van de Olympische Spelen kunnen ons alvast inspireren.
Madame had de wc gehoord en even later stond ze met het ontbijt voor de deur. Twee baguettes, ne pot gelei, wat smeerkaas, aardbeien en yoghurt. De koffiezet, geen goei punten voor de Georges, want je moest op het knopje duwen om hem af te zetten met als gevolg een koffieoverstroming. De auto, er is markt, we rijden door het heuvellandschap en parkeren aan de sporthal van Failles. Oeps, onze picknick vergeten, dus stappen we terug in de auto en rijden richting Hannut. Langs de weg ligt een Delhaize, hier slaan we onze proviand in  en rijden weer terug. Parkeren, en we zijn weer onderweg. Op het gemak komen we aan in het volgende dorp. Aan de Ravel is een speeltuin en banken, hier eten we ons koekske op en gaan verder. Een doodlopend straat, wordt een ruw bospad. Het is hier mooi groen en het bladerdek van de bomen zorgt dat het een beetje donker is. Het pad is bezaaid met keien. Een slak met een megaslakkenhuis steken we voorbij. Even later staat er nog een slakkenhuis op het pad dat Lieve netjes aan de kant zet. Terug bij af voor het beest? Het is hier prachtig, berg op en dan zicht op de vallei met een rivier in de verte. Lieve is duidelijk getraind, mijne puf is alweer op. Een banaan doet dan deugd, de schillen belanden in de struiken of blijven aan de takken van de bomen hangen. Het bospad komt uit op de verharde weg en het eerste GRteken dat we zien volgen we. In het dorpje zetten we ons op een bankje onder een megagrote plataan om te picknickken. De GRroute wordt terugopgepikt en het valt op dat er ineens geen markeringen meer zijn. We draaien terug en inderdaad op een verkeersbord dat op een weg staat die naar boven gaat, bevat het bekende teken. En dan gaan we verder en verder van de autosnelweg af, dat klopt niet, want Lieve had het er de hele tijd al over dat het doel was om onder de brug van de autosnelweg te gaan. Dus omkeren en kijken of we een sticker vinden om te controleren of we goed zitten. Vanuit de verte ziet het er niet naar uit dat er iets op die sticker staat. Gelukkig hebben ze twee stickers op de paal geplakt en inderdaad, 180° fout! Goed dat Lieve zich daar van bewust was en meteen heeft haar kompas zijn nut bewezen. Nu is het effe zoeken om de juiste weg te vinden, en natuurlijk, vinden wij die, wat had je gedacht! We lopen voorbij een groot kasteel waarvan een foto in het boekje staat en dan staan we onder de brug! Doel van de dag bereikt, hoi hoi!!! We wandelen terug naar beneden via een autoweg en dat is niet zo aangenaam, geduld, links afdraaien en dan lijkt het alsof er geen weg meer is, maar enkel een tuintje. Mis, er zit hier ook weer een padje verscholen. We wandelen verder en komen op een prachtig domein terecht, met een rivier, een eilandje in een vijver, en onder de bomen staan enkele schapen met zwarte poten, een zwarte kop en een wit lijf. Het sjieke stuk houdt op, en een brug verschijnt. Niet alleen een brug, maar ook een steenfabriek. Het heeft geregend hier en er staan grote plassen met aan de randen delen waar je in wegzakt, lekker vettig. We slalommen hierdoor en we ontsnappen niet aan de vuiligheid. Nog een klein stukje en we komen aan in het dorpje. In een gazettenwinkeltje maken we effe een pitstop, kopen wat drank en lopen vervolgens verder naar de bushalte, waar de bus ieder moment kan komen, van timing gesproken. Op weg naar Huy kijken we of de borden aan de bushaltes de gegevens van bus 127 bevatten. Eindelijk, de bus staat in de file wegen wegenwerken en wij stappen uit om de straat over te steken en op de bus naar Failles te wachten, terwijl voor ons een file is. Er is altijd wel een held die meent dat het rode licht niet voor hem of haar geldt met als gevolg dat alles strop zit. Ondanks de wegenwerken en de verkeersopstopping is de bus maar drie minuten te laat. Goed dat Lieve alles sekuur volgt op haar kaart, want de bus neemt een iets andere route, waardoor ze niet langs de bushalte komt, waar de auto staat. In het dorpje is men van alles aan het klaar zetten voor een dorps- of beter straatfeest. Hapje Tapje in het klein. De auto staat er nog, dus instappen en wegwezen.
Het ontbijt had madame al vroeg klaar gezet, met als gevolg dat wij vroeg uit de veren zijn vandaag. De hemel ziet er al veelbelovend uit, de zon is zelfs aanwezig. Het belooft een veelbelovende dag te worden . Na eerst onze mondvoorraad ingeslagen te hebben, rijden we naar de plek waar we gisteren gestopt zijn. Een kleine kiezelweg langs een huis, komt uit op een camping. De kampeerders zijn goed voorzien, of sommigen daarvan met een grote caravan en een tuin. Het is niet zo duidelijk hoe het zit, net op het juiste moment wordt dan weer duidelijk hoe we verder moeten stappen en ook nu is dit langs een klein paadje dat goed verscholen lag. Spinnenwebben blijven plakken aan Lieve tijdens de tocht. Ganzen komen nieuwsgierig kijken en dan is het pad versperd en dienen we een alternatief te zoeken. Lang leve de kaart, die het toch een stuk makkelijker maakt om u te oriënteren. Bergop gaan we en we blijven klimmen en de paadjes blijven smal tot de route weer gaat langs de velden en de weg terug verhard is. In de verte zien we de reactoren als kleine spoelen liggen, het zou leuk zijn om daar te geraken. Op ons gemakske lopen we verder, en wanneer we in een dorpje passeren, zetten we ons op een bankje om te genieten. Bergop en bergop, de steenfabriek lijkt nu een miniatuurlegfabriekje. Smal straatje met aan twee zijden muren, een kat komt ons tegemoet gelopen tot een wegpiraat ons in volle vaart voorbij sjeest en het beest het op een lopen zet om niet overreden te worden. Nog enkele meters en dan staan we aan het station van Huy met zijn superenthousiaste uitbater, die niet achter zijn flipperkast wil uitkomen. Feest! Een moment om te vieren dat we al tot hier geraakt zijn, nog een stukje en dan zijn we de Maas over, maar eerst drinken we er ene op onze prestatie. Aan de Maas staan er geen banken, maar er is een pleintje met speeltuin waar we gaan zitten, nadat het plekje op de trap al ingenomen bleek te zijn door mieren. De volgende uitdaging begint, nadat we de Maas overgestoken zijn, want volgens de informatie die Lieve heeft, is het volgende traject veranderd en klopt het niet meer. De muur van Huy daar loopt de route langs en deze route is een ware kapellekestocht. Weeral bergop en voor één van de kapellekes staat een bankje waar wij ons op zetten. Wanneer we de route vervolgen, blijkt het dat we weer 180° fout zijn, tenzij we via Namen naar Barbel zouden wandelen. In de buurt van onze B&B hadden we nochtans markeringen gespot en die gaan we nu zoeken. Gevonden!!! Wat zijn wij toch goed . Eerst even relaxen, en dan gaan we de auto halen om vervolgens aan de volgende etappe te beginnen. De auto wordt aan het eindpunt gezet en dan starten we aan het punt waar we ongeveer geëindigd waren. Een laan met hoge bomen leidt naar het Tibetaans Instituut, en dat instituut is gelegen op een groot sjiek grondgebied. Het beukenbos begint hier en tussen de boom richting Tibetaans Instituut zie ik de bekende rode, groene, gele, blauwe en witte vlaggen met blessings wapperen en dit in ons Belgenland. Hoge stevige beukenbomen, staan verspreid in het bos. Het is er groen en licht als je omhoog kijkt en de grond is bruin. Zo mooi, dat we ons neerzetten aan de picknicktafel die aan de rand van het bos staat. Effe genieten en dan steken we de straat over om het volgende stuk bos te doorkruisen. De route is echt wauw, en wanneer het hoogste punt bereikt is, vlijen we ons neer op ons zakske op de grond. Dan is het een stukje bergaf en steken we een soort van brug over. Lieve stapt door en is zich er totaal niet van bewust dat ze over een waalse boaconstructor van wel 20 (c)m is gestapt en die net iets dikker is als mijn pink. De slang ligt languit als een tak op het bospad en verroert geen vin. Leeft ze nog? Even testen, verdorie, dat was wel een foto waard, bedenk ik me, als het beest het gras in glipt, nadat Lieve haar plastic zakske erop gevallen is, omdat ze snel hare camera wou nemen. De wegmarkering is tot nu duidelijk, hoewel aangegeven stond dat het pad verandert is. We wandelen door en ineens is het pad weg. We lopen in zeer drassig gebied en slalommen om de takken te vermijden. Af en toe staat op een boom nog een markering, dus we zitten goed, hoewel dat niet zo lijkt, omdat er geen pad is. Zitten we nog goed? En dan komen we het bos uit en lopen weer op de weg waarlangs verschillende elektriciteitspalen staan. Op de palen zitten verschillende slakken in hun huisje: route de escargots. Betonrot in de buurt van Huy veroorzaakt door slakken, koppen binnenkort de kranten volgens Lieve. Nog een laatste stukje bos en dan komen we terug in de bewoonde wereld. Of toch niet, naar links moeten we, en dat is een wegje naast een beek, hoe schoon. En dan zijn we in het dorpje, oh, dat ziet er leuk uit, we stoppen aan een klein bruggetje dat meer op een tunnel lijkt. Hier gaan we morgen verder en nu nog lopen naar de auto die een stuk verderop geparkeerd staat. Honger hebben we, dus we gaan meteen de innerlijke mens versterken in een restaurant met afgeborstelde mensen. Hier vallen we een beetje uit de toon. Een eeuwigheid later, kunnen we eindelijk aanvallen en dat smaakt. Terug in onze B&B komt madame vragen of alles in orde is, omdat ze ons niet ziet. Het is in orde, we kraken nog een flesje rosé terwijl we de Olympische Spelen op de achtergrond bezig zijn. Hans van Alphen gaat ervoor en wordt vierde.
Het intussen dagelijkse ritueel, ontbijten, wassen, vertrekken wordt vandaag onderbroken door eerst af te rekenen. En dan picknick te kopen om daar achter te komen dat we nog wat mondvoorraad vergeten zijn bij de madame. Als we alles hebben, zetten we één auto in de buurt van het tunneltje. Dan rijden we verder, afdraaien, dit kan een optie zijn om te geraken waar we kunnen vertrekken. We belanden echter op een sjiek domein en het ziet er niet naar uit dat er een weg is, dus omdraaien en terugkeren. Er ligt een vijver met riet en op een opgehoogd deel staan vier ezels. Hun silhouetten steken af en worden gespiegeld in het meertje. Dan zijn we terug onderweg en vinden nu wel de juiste route en een plek om de auto te zetten. Onder de hoogspanning staat de auto en wij lopen weer door de velden. Op de splitsing is geen markering. We hebben allebei het gevoel dat we links moeten aanhouden en dat is fout. De kaart en het kompas worden bovengehaald en rechts slaan we een klein weggetje in dat bezaaid is met lang gras en dat blijkbaar niet gebruikt wordt. Het lijkt wel of we aan het dauw trippelen zijn. In het dorpje is er aan de kerk een grote ronde vijver met daarrond bomen en banken. Het ziet er stralend uit, dus zetten we ons op een bankje onder een plataan uit de zon en dat is veel te koud. Goed, dat er keuze is en we verhuizen naar een plek in de zon, lekker. Hier blijven we een hele tijd plakken, want het is er zalig zitten. Hup, we lopen door en vinden de aansluiting op de route. Het pad loopt langs de velden en het bos. Na een tijd gelopen te hebben, is het middag en zetten we ons op een boomstam die in het bos ligt om te picknicken. Ook al ziet het er fantastisch weer uit en is er geen wolkje aan de hemel te bespeuren, het is fris in het bos en dat maakt dat we snel doorgaan. Oei, het pad is afgemaakt met elektriciteit en er hangt een bord met informatie over het jachtseizoen, dat tot 31 mei was. Gelukkig, we stappen dan maar over de draden en het pad is een pad van losse grijze keien die ervoor zorgen dat er heel bewust gestapt wordt. Het pad loopt verder in een naaldbus. Het geritsel van wegschietende diertjes klinkt In het bos heeft men aan sommige bomen paletten bevestigt waar de jagers zich achter kunnen verstoppen. Als de dieren eerst voorbij lopen maken ze een kans en als ze terug het bos in lopen nadat ze tegen de elektriciteitsdraden gelopen hebben, en terug rennen omdat ze verschrikken van de schok, krijgen de jagers een tweede kans. Hier is de ondergrond zacht en we doorkruisen paden om dan weer het bos in te verdwijnen. Het pad lijkt op een beek zonder water, als het veel regent loopt het water hier zeker langs weg. En dan komen we aan bij een veld, de hemel is blauw en in de verte zien we hoe de wolkfabrieken wolken produceren die even blijven hangen alvorens te verdwijnen. De reactoren zijn tijdens onze wandel vierdaagse iedere dag wel ergens in het vizier gekomen. Het plastic zakje wordt bovengehaald en we ploffen neer op het brede pad. Na een tijdje trekken we verder en passeren een beek met dikke keien en een stroomversnelling. Natuurlijk, gaan wij pootje baden Amai, het water is ijs, en ijskoud. Aan de overzijde staat een struik met roze bloemetjes. Een van die bloemetjes zit vast op een kei en ondanks dat er enorm veel water met veel kracht overstroomt, blijft het vastzitten. Het bloemetje eist onze aandacht helemaal op. De wandelroute heeft ons op mooie plekjes gebracht, maar dit plekje is het meest idyllische van onze route. Met frisse voeten stappen we weer omhoog. De markering is niet duidelijk, er is er zelfs geen? Rechts bevindt zich een tuin van iemand, rechtdoor is een huis en links is een kleine brug. Het zou logisch zijn om naar rechts te gaan, want we moeten eindigen in een tunnel onder de straat. We stappen het brugje over, het pad daar komt geen kat en het gras is lang en de brandnetels netelig. En wanneer we een klein stukje omhoog lopen, zien we de auto staan, grappig. Dat is geparkeerd. Hier hadden we niet horen uit te komen, dus volgen we de weg een stukje tot de plek met de tunnel. En dan volgen we de route om uit te komen in de achtertuin, de eigenaar heeft het pad vakkundig verstopt. Er is hier ook nergens een markering te zien, we lopen dan maar terug het brugje over, stappen in de auto en gaan in Huy op zoek naar een lekker ijsje. Op de markt is het druk, en wanneer we ons ijsje bestellen in de Ierse pub, krijgen we te horen dat er door de week geen ijs wordt geserveerd, maar dat het beste ijssalon van de stad een paar straten terug ligt. Het terras staat in het autovrije straatje en wij planten ons neer aan één van de tafeltjes. Wat kan een ijsje toch smaken! Terug naar de markt om af te sluiten met een mojito, dubbel en dik verdiend met onze 60km. Dan gaan we de auto halen om naar huis te rijden. Onduidelijke bewegwijzering, Seraing 7km, en dan beland ik in een woonwijk, oeps, op het gevoel rijd ik maar door en dan eindelijk de autostrade waar Anvers duidelijk aangegeven staat. Ineens geen Anvers meer, goed dat die autostrades hier eindigen of beginnen met een rondpunt, dus een rondje extra om toch eindelijk op de juiste weg te geraken en dan verloopt de rit vlekkeloos naar huis.