asielzoeker in Mexico

Voila. Na een telefoon naar de belgische ambassade en een telefoon naar de immigratiedienst van Mexico, heb ik mij bijeengepakt opzoek naar de ambassade van de United States. Eerst de metro zoeken, en dan ondervinden hoe aardig die mexicanen zijn. Alweer, die typ in het hotel had ook al alle moeite van de wereld gedaan. Het lijkt wel Brussel-Centraal in de metro op een zomerse dag, zo benauwd is het daar. En dan zit ik er nog niet op. Lekker dicht op elkaar. Oeps, met al dat gepieker vergeet ik af te stappen en dan ipv een andere metro te nemen, loop ik door de uitgang. Hup, nieuw kaartje kopen en dan richting ambassade. Het lukt al om aan de goede halte af te stappen, maar dan moet ik de weg naar de andere metro vinden. Een oudere Mexicaan neemt mij op sleeptouw en gaat mee op de juiste metro. De volgende halte stapt hij af en laat 4 vingers zien. Vier haltes te gaan. Vier haltes verder vraag ik waar de Paseo de reforma is. Een van de grootste straten van de wereld, volgens mijne boek. Na keilang wandelen, wat wil je als je langs de grootste straat van de wereld loopt, kom ik aan bij de ambassade. Het lijkt wel een gevangenis, wat een tralies. Bewakers met machinegeweren houden de wacht. Murphy is ook weer mee, je geraakt enkel binnen met een afspraak. Dus ik leg uit aan een bewaker wat er aan de hand is. Awel, jij moet een afspraak maken op de immigratiedienst om dan een verlenging aan te vragen, olé. Wat een gedoe, kan ik de hele weg teruglopen. Mijn eerste dag in Mexico is goed begonnen., als asielzoeker. Onderweg koop ik langs de weg een taco. De Mexicanen zitten er lekker van te smullen en mijne innerlijke mens heeft nood aan versterking. Ik krijg een rood plastic bord aangereikt met ene taco en vlees. De rest mag je zelf erop leggen. Er staan kommen (zo groot als een waskom) met rauwe ajuin, gebakken ajuin, bruine bonen, groene bonen, patatten, guacamole,… Keuze te over. Ik bedien mij rijkelijk van de bonen, aardappelen, guacamole, njammie. Na een eerste hap, begint er stoom uit mijn neus te komen, mijn traanklieren worden geactiveerd en wat voor een Mexicaan dagelijkse kost is, zijn de jalapeños. De jalapeños zijn vermomd als guacamole, miljare. Daar sta ik dan in brand. Manneke, lief, pffff. Het duurt even voor ik geblust ben en ik naar het huis van Trotski ga. Gesloten, te laat.
Dan maar terug naar mijn hostel, waar mijn roommates in tussen zijn gearriveerd. We gaan samen nog ene drinken in een cafeeke. Supergezellig.
Effe zweten, die mexcicaanse sneltoetsen voor copy/paste doen het niet of werken trager hier.