Queretaro

7u00. Ik sta op, neem een douche en pak verder in. Dan bak mijn twee laatste eieren en ze stinken niet! Integendeel, een heerlijk aroma vult de hostel en andere gasten liggen te watertanden in hun bed. Na het ontbijt, haal ik mijn baggage, geef mijn sleutels af (in mexico heb ik toch sleutels nodig, hoor, gelukkig heb ik ne sleutelhanger mee). En daar sta ik dan op straat uit te vissen hoe ik een taxi te pakken krijg, want ze rijden allemaal de verkeerde kant uit. Er is echter ene taxichauffeur heel opmerkzaam en hij draait zich effe midden van de straat. Onverwachte file in coyoacan. Nou, zo’n kevertaxi is niet het ideale vervoermiddel als je met ne grote rugzak reist. Die neemt de hele bank in beslag en ik pas nog net op het randje. De taxichauffeur heeft blijkbaar nog nooit van het Zuidstation gehoord. Dat is hier wat, die taxichauffeurs moeten de helft van de tijd zelf de weg vragen, tomtom is hier nog niet ingeburgerd. We belanden in een doodlopende straat en hier is geen station. Na de zoveelste keer de weg gevraagd te hebben, gestaan te hebben in een file tijdens het mexicaanse spitsuur,… verschijnt eindelijk het busstation, hehe. Ik koop een ticket en de verkoopster vraagt doble o individual. Wat voor vraag is dat nu weer? Laat ik het maar bij individual houden, god weet waar ik anders weer in terecht kom. Hier moet je ook weer door een controle gaan vooraleer je op de bus kan stappen, net zoals bij het vliegtuig. Wauw, maat, wat voor bus is dat…. Nou snap ik het ‘doble o individual’ de zetels zijn zo luxueus dat er maar 3 op een rij passen: een dubbele en een enkele. Deze dame maakt het zich comfortabel en nestelt zich heerlijk in haar fauteuil. Wat een verschil met de taxi van daarnet. Wat zal ik eens doen? Een filmke kijken of een kruiswoordraadsel, of wat lezen over mijn nieuwe bestemming, alleen is die reisgids zo moeilijk te vinden in die rugzak. Wat een rit? Queretaro? Is dat Queretaro? Dat is geen klein stadje, neen, helemaal niet, dat is megagroot, zelfs de heuvels zijn volgebouwd. De taxi’s hier zijn ruimer en ik neem er eentje die me naar de ‘el girafa roja’ brengt. Rodolfo, de uitbater, ontvangt mij heel hartelijk. Hij leidt me rond in de hostel. Daar zit ik dan, in een woestijnstad, en dus dorstig weer… op zoek naar drank. 9 minuten later sta ik op de Mercado, en hier heb je ogen tekort, tonnen rode bonen, tonnen witte bonen en dan daarnaast tonnen gevuld met hondenvoer. De volgende kraam verkoopt joggingbroeken in alle kleuren en dan als je nood hebt aan een biefstuk of ne saucis… die liggen daar open en bloot : Goed voor de weerstand. Een kraampje waar de appels, pompelmoezen, bananen,… netjes gestapeld liggen, en weer eentje verder een kraam met papier-mâché poppen van Disneyfiguren zoals Sneeuwwitje, Shrek en zelfs Sponge Bob. Lelijk. De logica is hier ver te zoeken,… en dan een taco en tostakraampje. Lunchtijd, un poco picante, dan gaat mijn neus nog open. Even verder, staan hele keukens (een gasfornuis met enkele ketels en zo geraak je nog aan een volledig middagmaal). En dan is het de kunst om uit deze wirwar van kraamjes te geraken. De Markt is gehuisvest in een groot gebouw met tal van gangetjes. Waarom heb ik geen herkenningspunten gememoriseerd? He, die parkieten, die komen bekend voor. Ik zoek de schaduw op, want het lijkt nu al alsof ik schurft heb. Mijn velleke kan duidelijk niet tegen de zon. Wat zijn de huizen kleurrijk, en wat een spaghetti van electriciteitskabels in de lucht,…Vervolgens wandel ik naar het historische centrum. Ik zet mij op een bank en heb mijn reisgids nog niet uitgepakt of ik zit in gesprek met Bill, een Amerikaan die in Queretaro woont. Hij vertelt mij de bezienswaardigheden en ik heb een gids. We wandelen naar een kerk, het aquaduct (Queretaro is hiervoor bekend), manneke, hier verkopen ze die papier-mâché rommel ook ‘Pinjatas’. Wie koopt nu zo iets? Blijkbaar is dit een populair gebruik voor kinderfeestjes, zo’n pinjata is gevuld met snoep en de kinderen mogen die kapot slaan. Schattenjacht. Blijkbaar kan je daar goede zaken meedoen, want er liggen verschillende van die zaken hier. Het aqueduct werd 100den jaren geleden gebouwd door een verliefde ziel. En natuurlijk, gaat hier om een onmogelijke liefde… de man was verliefd op een nonneke. Mexico is enorm katholiek en overal kom je Maria tegen: op de bus, in de winkel, op de markt,… Een uitzichtloze liefde. Op dat moment was Queretaro op sterven na dood, door een gebrek aan water. En uit liefde voor dit nonneke bouwde deze kerel een aquaduct met wel 40 bogen en 100den meters lang. Heel indrukwekkend. We wandelen verder en het ronde punt waar we komen bevat een megafontein, het lijkt op een gele burcht waar water overstroomt. Mijn eerste indruk van Queretaro heb ik gehad voor vandaag. Morgen gaat Bill, een professor Engels met als specialiteit pronociation (gaf les aan de university of Wisconsin) mij verder gidsen. In de hostel kook ik mijn potje en mijn japanse of Chinese roommate biedt mij een stuk schapenkaas aan. Haalt vervolgens haar fles tequila boven en nog iets? Sprinkhanen? Neen, gedroogde look. En dan slaaptijd.
Na mijn ontbijt ga ik terug naar de plaza de armas, waar ik afgesproken heb met Bill. Hij is te laat, maar naar Mexicaanse normen is hij op tijd. HIer geldt het academsich kwartier. Voor de verandering bezoeken we een kerk, en dan een andere kerk… ik ga zeker een aureooltje hebben als ik terugkom,… we wandelen over de verschillende plaza’s van Queretaro. Prachtig. De ficusbomen doen het hier goed. Deze woestijnstad is groen en je ziet hier geen enkele cactus. Mannen in sjieke pakken zitten op een verhoogde stoel, lezen hun krant, terwijl schoenpoetsers grondig en vakkundig hun schoenen poetsen. En dan ineens… bonk,bonk, bonk,… het is geen tingelingeling,… de klokken luiden,… kinderen staan in de klokketoren en slingeren de klokken. Wat een lef, dat die geen hoogtevrees hebben of angst om naar beneden te vallen. Met 2 duwen ze tegen 1 klok, en van je 1, 2 … en daar draait de klok om zijn as…Bij deze klokketoren hoort een kerk en deze zit afgeladen vol, de mensen staan zelfs in het portal. Wij gaan naar het jezuitenklooster naast de kerk, dit is ooit een gevangenis geweest en een taxkantoor, nu is er een museum. Uren lopen we rond, bekijken schilderijen, geweren, een mummie, … Keizer Maximilliaam werd geexecuteerd in Queretaro in de kist waarin zijn lijk verplaatst werd staat hier ook. Net al seen slot met sleutel, en wat is daar nu zo bijzonder aan. De vrouw van de conquistador hielp de bevolking met een opstand. Manlief, kwam daarachter en sloot zijn vrouw op. Hij stak haar achter slot en grendel. Alleen was het sleutelgat zo groot, dat deze dame nog net op tijd een boodschap door het sleutelgat kon doorgeven om de mensen te verwittigen. Het gebouw is prachtig, warm oranje met in de tuin mandarijn- en pompelmoesbomen met pompelmoezen groter dan petanque-ballen. Als we buitenkomen, is de mis nog altijd bezig. We gaan in het portaal staan en dan knielt iedereen: jong en oud. Ik vraag me af of sommigen nog ooit recht gaan geraken. Het is verbazingwekkend hoe sterk het geloof hier is. Lunchtijd, de tortilla’s smaken en Bill vertelt. 10 jaar geleden is zijjn vrouw gestorven en had het leven dat hij leidde weinig zin voor hem. Zolang zijn vrouw er was, was hij tevreden met het gras afdoen en de auto wassen,… toen viel zij weg en hadden al die dagdagelijkse activiteiten voor hem weinig zin. Hij belandde in Mexico en hij weet dat hij hier iets nuttigs kan doen: mensen een goede amerikaanse uitspraak geven. Want nu is het Engels met een Mexicaanse tongval. Hij is heel auditief. Een ander doel is een boek schrijven en het is een uitdaging voor hem om zich elke dag staande te houden in Mexico. Hij heeft oneindig veel presentaties gegeven voor een job, maar mensen hebben angst dat zij hun job verliezen. Hij wil enkel iets doen wat niemand doet in Mexico. Het is in elk geval een boeiend verhaal. De hitte en de hoogte eisen zijn tol en we lopen naar de hostel. Dan neem ik afscheid van Bill. Vuurwerk… de hele dag wordt hier vuurwerk afgeschoten, het lijkt alsof de revolutie terug begonnen is. Ik schrik me telkens een ongeluk. Je raadt het nooit…5 dagen op een jaar regent het in Queretaro en ik mag van deze unieke gebeurtenis mee genieten.