processie en cerveza

Ik besluit een dag langer in Queretaro te blijven. En deze dag begint al super leuk. Samen met Simona, die gisteren aangekomen is en waarmee ik net kennisgemaakt heb, ga ik ontbijten in een Italiaanse Coffee Shop. Zij geeft Spaans en salsa-lessen. Helaas, zit haar trip in Mexico er bijna op. Ben benieuwd of ze haar ticket gaat verliezen, want ze wil helemaal niet terug naar Italië. De enige reden waarom het logisch is om terug te gaan voor haar is dat ze anders haar ancieniteit verliest. Duf. dan scheiden onze wegen zich en zet ik me effe aan de kant om te kijken waar dat Alamedopark ligt. Mijne buurman op de bank, ne dikke vette oudere Mexicaan met een dikke neus, begint te praten en wil mij wel gidsen. Nou, daar bedank ik voor. Hier is het niet mogelijk om op uw gemak in je eentje te zitten. De wandeling naar het park is warm, en in het park heb je weer een markt. Drie rijen kraampjes staan zo gepositioneerd dat de 'groene daken' of beter de 'groene zeilen'elkaar overlappen, waardoor er een donker gangetje ontstaat. De muziek klinkt hier verschrikkelijk. Wat een kabaal. In het park zelf is het rustiger. Ik zet mij effe neer met mijn reisgids. Dan zal ik eens op fotoshoot gaan, want dat schiet er de hele tijd aan over. Klik,klik,... en dan gedaan met foto's maken de batterij plat. En met de resevebatterij kan ik ook niks beginnen, die is zelfs nog platter. Weet je wat? Ik bel Josias, de mexicaan van de jeugdherberg in Mexico City. We spreken af op de Plaza de Armas en dan toont hij me alles wat ik nog niet gezien heb en hij leert me wat Spaans 'Practiquar' is zijn woord. We gaan naar een museum waar je zowel moderne als klassieke kunst hebt. Het contrast tussen de schilderijen is enorm 'levensechte engelen en heiligen' tegen geabstraheerde adams en eva's. Dit museum heeft zelfs een stuk gewijd aan de viool. Ik zie het verband niet, maar moet dat? Queretaro heeft nog een megagrote kathedraal en voordat we daar naar toe gaan, eten we een typisch Queretariaans gebakje, njammie. er klinkt muziek, de organist is aan het oefenen: Wauw, ik ben de enige in de kerk met die 2 muziekmakers. Prachtig, vrolijke muziek vult de ruimte. Oeps foute noot en dan klinkt er gelach. En Maria kijkt toe vanuit de verschillende altaren. Na de kerk gaan we naar de markt. Hier heerst meer orde en logica: schoenen, kleren, pinjatas, fruit, schedels van suiker,...een kleurrijk geheel. Op vele plaatsen zie je hier skeletten, mensen bereiden zich voor op de dodendag. Dan drinken we nog ne koffie en is het tijd om afscheid te nemen. Terwijl ik terugloop naar de hostel, is de straat gevuld met mensen en muziek: een processie. Op kop dansen de indianen in hun gevederde klerendracht, ze hebben niet veel om het lijf, belletjes aan hun voeten, mooi om te zien, de gevederde indianen worden door gevolgd door andere springende indianen in een beige costumke. Het lijkt wel carnaval. Dan springt het licht op rood en moet de processie stoppen. Vader abt, in bruine pij en witte koord en stevige zwarte schoenen (sandalen zouden het helemaal af gemaakt hebben)regelt het verkeer. Wanneer het licht terug op groen springt, jagen ze de deelnemers aan de processie op om sneller door te stappen of te dansen. Zonder resultaat, de mensen dansen op hun tempo. He, daar is het trommelkorps, gevolgd door de fanfare in hun blauwe outfit. Vervolgens heb je een hele stoet mensen die blauwe en witte vlaggen, sterren, balonnen dragen en ook nog iets blauws aan hebben.Dan heb je daar vrouwen in bruine pij en witte koord. Nonnen? Wat een zichten heb je hier. Het gebed klinkt luid door een megafoon. een pater loopt met micro achter een knalrode camionette van Coca-Cola en deze camionette wordt gevolgd door een keigroot beeld van Maria. Zo een Mariabeeld dat bij sommigen onder een stolp staat. Maria heeft een mantel aan met enorme sleep die door wel 30 vrouwen gedragen wordt. Deze vrouwen zijn ook helemaal in het blauw tot hun nylons toe. dan eindigt de stoet met nog een hoop volk. Een madame heeft haar rode naaldhakken uitgedaan en aan haar handtas gehangen. Ze loopt mee op kousevoeten of beter nylonvoeten, haar rode teennagels steken af.
Rugzak ongeveer gepakt, slaaptijd, licht uit... knots, boem, pataat,... daar zit ik dan op de grond ipv in mijn bed. Inschattingsfoutje, het stapelbed is lager dan ik dacht, met als gevolg dat mijn voorhoofd nu gesierd is met een dikke bult. Mijn voorhoofdsrimpels zijn nu weg en dat zonder Photoshop. Ik geraak voor de rest zonder kleerscheuren in mijn bed en dommel in. De volgende ochtend heb ik een flinke teut op mijne kop. Dat zal wel wegtrekken zeker en anders heb ik een levenslange souvenir, haha. Na mijn ontbijt bij de plaatselijke bakker, zegt Rodolfo waar de bushalte is. Ik begrijp er niet zo veel van. Hup, rugzak op de rug en daar ga ik dan de richting uit die Rodolfo zei. Geen een bus stopt, dan maar vragen. Hier is de halte duidelijk niet. Ik loop naar de halte en vraag aan de winkelier die zijn zaak aan de bushalte heeft of dit de bushalte is. Hij bevestigt, daar komt de bus ... en daar rijdt de bus... en daar sta ik dan nog altijd op dezelfde plek. Hoe geraak ik hier op een bus? De winkelier is echter heel behulpzaam en zorgt dat ik op de juiste bus stap. Op naar de busterminal, stopt de bus aan het andere uiterste, kan ik dat hele stuk te voet, puf. Wat een onderneming om weg te geraken,... daar zit ik dan eindelijk op de bus naar San Miguel. Veel van de omgeving zie ik niet, want ik heb mijn handboek Spaans bovengehaald, anders gaat dat hier nooit lukken. In San Miguel brengt een taxi mij naar de jeugdherberg en ik vergeet mijn gemakkelijke groene fleshouder. Ik zal maar denken, weer iets minder om mee te sleuren. In de hostel krijg ik lakens met Mickey Mouse, je zou denken dat Speedy Gonzalez logischer is. Hier is niks logisch. Dan ga ik San Miguel verkennen. Dit is een kleine stad. Ik plant mij neer op een terras aan de roze kerk met torentjes en vierkant geknipte ficusbomen. De straten zijn ook hier kleurrijk, blauwe huizen met rode raamkozijnen,... of terracotahuizen,... Live-muziek klinkt in de straten. Dan ga ik terug en ga eens vroeg slapen. Maar dan komen mijn nieuwe kamergenoten binnen, Claire en Lea. Zij komen uit Engeland en Frankrijk. Samen met hen ga ik San Miguel by Night verkennen. Op de plaza spelen verschillende mariachi-bands in hun unieke klederdracht: blauw, of crème of wit,… met zilverbestikte sombrero’s. La bamba klinkt door de nacht en mensen zingen uit volle borst mee, anderen dansen. Wij belanden in een pub in San Miguel en dan … een cerveza-moment,… en naarmate de avond vordert, wordt het tequila-preuverij. Claire en Lea komen voor een festival, maar zijn in de verkeerde stad beland. Zij vertrekken naar het festival en ik loop rond in San Miguel. S’Avonds ga ik terug op stap met Claire en Lea. We belanden in een echte mafiatent vanuit de jaren 50. Dozen Corena staan opelkaar gestapeld tegen de muur. De muren hangen vol schilderijen met vrouwenfiguren, boven het herentoilet hangt een beeld van een megagrote kakkerlak. Het is er donker en grauw. De jukebox speelt. Dan gaan we naar Mama Mia en hier is het supergezellig. De zaak is gevuld met wenteltrappen en kleine verdiepingen, om zoveel mogelijk volk binnen te krijgen. De balustrades van die verdiepingen komen tot aan mijn knieën, onveilig gevoel. Een live-band speelt muziek. Moquito’s, tequila en cerveza….