Mi casa es tu casa

Mijn kamergenote Eileen staat op en dan sta ik ook maar op, want vandaag vertrek ik. Nieuwe oorden staan te wachten om door mij verkend te worden. Ik ben benieuwd of Nel, Erica, Jeremy en Rikon ook op de bus gaan zitten, maar ik vermoed van niet. Die zullen wel later vertrekken. In het busstation van Guanajuato neem ik een taxi en die brengt mij naar Armando (een vriend van Simona). Hij woont in een buitenwijk van Guanajuato. Nu ben ik bij een mexicaanse familie beland en dus gaat den deze spaans leren... Alleen Armando heeft in Marseille gestudeerd... Nou ik sta van mezelf te kijken, hablo frances avec des cheveux español et inglés (frañol y spanglish). Hier ben ik ergens terecht gekomen. De woning heeft een bizarre indeling. Als je binnenkomt, moet je uitkijken dat je niet naar beneden tottert. Daar is al direct een trap. Dan heb je de bureau met pc en naast de bureau de keuken. Nou moe, wat is dat? Simona had me al gezegd dat het er niet zo proper was. De vloer is proper en dan houdt het op. Stofdraden hangen tegen het plafond, onder de pompebak is nog nooit stofgeveegd, maar de familie is enorm gastvrij en aardig. Beneden zijn de slaapkamers en de badkamer. een living is hier niet, blijkbaar heeft ieder op zijn kamer een tv. En dan help ik Armando met het eten klaar te maken. Mexicaans koken in een familie. En daar zit ik dan aan tafel, drink vruchtensap van ??? en dan vraagt pa om zijn tortilla op te warmen. Geen probleem, het gasvuur wordt aangestoken en de tortilla wordt op het vuur gelegd. 'En waar is de pan?', denk ik bij mezelf. In elk geval, ieder zijn manier van opwarmen. Na het eten wordt er siësta gehouden en na de siësta lopen Armando en ik naar de bushalte. Het huis ligt bovenop een berg en wij lopen de berg af naar de bushalte. Pfff, als we dat straks terug bergop moeten, nou moe. Na een 20tal minuten komen we aan in Guanajuato. De bus stopt voor een megagroot gebouw, het lijkt het station van Antwerpen wel? Is dat Jugendstil? Het is de Mercado Hildago, het eerste marktgebouw waar je lucht krijgt als je binnen zit. Hier is ruimte gelaten en heb je wel een tweede verdieping, maar die neemt niet de hele ruimt in beslag. Dus vanaf het gelijkvloers zie je het plafond. Dan neemt Armando mij op sleeptouw en lopen we door heel de stad. Er staan veel kraampjes met suikergoed: schedels, skeletten, pompoenen, schaapjes, zelfs sponge-bob en de teletubbies zijn versuikerd. Die kraampjes staan er owv 'El dias de los muertes' en dat is gene Halloween. In elk geval lijkt het op de kerstmarkt in Leipzig. Het is berekoud, frio,brrrr. Manneke, morgen ga ik op zoek naar een thermisch onderlijfke. We lopen door smalle, steile straatjes met vele steile trappen, de smalste straat van Guanajuato is 0,5m, daar kan je niet met twee door. En de straat heet 'El Callejón del Beso' omdat de balkons van de twee tegenover elkaar liggende huizen elkaar bijna raken, zodat het makkelijk is om te kussen. Vele steile trappen, puf, maar ik blijf het koud hebben. Op de de Zocalo van Guanajuato maken de Mariachi's zich klaar om hun serenades te brengen. Tegenover het park heb je een kerk en naast de kerk ligt het theater. Na de mis, hup, naar het theater,... Don Quichote staat hier ook op straat. We gaan naar Café Tal, hier is den Armando ne graag geziene gast. De specialiteit van deze tent 'un beso negro', nou, laat ik die maar uitproberen. Njammie, hele hete vloeibare chocolade op zijn expresso's. Of een dame blanche met warme chocoladesaus zonder ijs. Heerlijk! IJskoude wind waait, terwijl we wachten op de bus. Manneke, ben ik blij dat ik mijne slaapzak meegenomen heb, ook al heeft hij dan veel van zijn pluimen verloren. En morgen wordt het weer koud, kijk, tegen de horizon en de bergen tekent zich een kleurverschil af. Er hangt een grijsblauwe nevel vooraleer de hemel een kleur krijgt. Dat belooft, brrr. Verano Indio heet dat dan, de zon schijnt en de wind is ijskoud, enig in deze streek in Mexico en ik ben weer gelukkig dat ik dat mag meemaken, haha.
Na het ontbijt neem ik de bus naar Guanajuato in mijn eentje. Ik heb goed onthouden waar ik af moet stappen (aan dat megagrote marktgebouw), heel goed,... o,jee,... in eens is het donker, enkel oranje licht, ik zit in de bus in een ondergrondse tunnel. Guanajuato heeft een uitgebreid ondergronds tunnelnetwerk voor zijn verkeer. Waar moet ik nu in hemelsnaam afstappen? Ik blijf maar zitten en dan rijdt de bus de tunnel uit en ben ik te laat. Daar sta ik dan. Tja, wat nu? Laat ik de tunnel maar terug in lopen en dat is indrukwekkend, want je ziet de rotsen, dat is hier niet schoon in beton afgewerkt, neen... puur natuur,... met uitlaatgassen... Als dat niet spannend is, daar ga ik dan in een lange tunnel verlicht met oranje lampen en rotsachtige muren. En wat is dat? Het lijkt wel een waterval, blijkbaar loopt op dit punt de rivier. Het regent dat het giet op een bepaalde plaats en na die plek is het licht. Dus een douche om eruit te geraken. Ik bereid mezelf voor, haal mijn regenjaske boven, trek hem aan, en dan... lopen... tussen de druppels door voor zover dat dat mogelijk is... en dan ben ik eruit. Ik neem de trap naar boven en bevind me op bekend terrein. Dan bezoek ik het museum Pueblo met zijn miniaturenpoppetjes. Die poppetjes zijn zo klein dat je een vergrootglas nodig hebt om het figuurtje te kunnen zien, sommigen steken in een okkernoot of in andere kleinere noten. BOven hangen schilderijen van Fernandez Huppeldepup. Dan ga ik naar Diego zijn geboortehuis en daar kom ik RIkon, erica en Nel tegen. Leuk. Zij zijn naar de mummies geweest en hebben net dit museum bezocht. Beneden staan verschillende slaapkamers en een eetkamer, boven hangt werk Riviera zijn werk. En dan start mijn zoektocht naar een thermisch onderlijf, waardoor ik Don Quichote mis. Museum gesloten, potverdorie. Ik zet mij effe neer met mijne reisgids en lees over het fantastisch uitzivçcht op 'El Pípila'. Na 100den trappen in kleine smalle straatjes met kleurige huizen, kom ik bij een kabelbaan terecht. Dat was dus ook een manier, Monica en Rachel zitten in de kabelbaan. Weer bekend volk. Blijkbaar is de top nog even verwijderd, we zullen doorgaan. Wauw, hier zie je goed dat Guanajuto in een ravijn ligt, de flanken zijn volgebouwd met groenem oranje, roze, blauwe, gele, paarse,...huizen. Wat een vrolijke kleurenpracht. Dan ga ik terug en kom ik een busgenote tegen: effe een buurtmoment. Vervolgens ga ik naar Café Tal en drink 'un beso negro', ineens een hels kabaal, de processie trekt door de straat, een dansend skelet en figuren die niet te beschrijven zijn gevolgd door het trommelkorps en de fanfare. De voorbereiding op 'el dia de los muertes'? Daar zit ik dan op mijn gemak te genieten als mijn naam ineens door de straten galmt. Wie is dat? Eileen, mijn kamergenote van San Miguel haar hostel is tegenover het raam waar ik zit te genieten van mijn 'beso negro'. even later komt Armando binnen en zijn franstalige Canadese vriend zet zich bij ons aan tafel. En dan de bus naar huis.
s'Morgens bakken we pannenkoeken. Goed voor de weerstand, denk ik, als ik de mixer zie. Dat ding is nog nooit afgeveegd. In de namiddag bezoek ik de tuinen van ... Heel mooi, je hebt hier verschillende richtingen: Engelse, Italiaanse, Griekse, Japanse, Mexicaanse tuinen. Hier heb je ook een OLV-kapel. Dan de bus op naar Guanajuto en gelukkig heb ik nu tunnel ervaring, want daar gaan we weer. En dan koop ik mij een dikke trui en broek, want in Patzcuaro is het nog kouder. Nu is het nog de kunst om terug bij Armando thuis te geraken en ik presteer het om de verkeerde bus te nemen. Ik zie geen herkenningspunt en als ik dan eindelijk vraag, waar moet ik eruit? 2 haltes geleden. Pfff, het is hier keisteil, gelukkig is het bergaf, maar dat betekent... bergop later. In elk geval valt het nog mee en herken ik de bushalte van de eerste dag. Ofelia, Armando's mama, propt mij vol eten en babbelt graag. Een spaans leermoment.