Kicken

Na een cerealontbijt met vork, want de lepels liggen nog op Rodriguez appartement. In elk geval, is dit al een vooruitgang, want gisteren hadden we niet eens een vork. Toen was het op zijn Romeins?
We nemen de bus (Carolina en ik) en gaan naar de unief om een gids op te halen, want de hare is gepikt. Een hele trip... voor niks, want ze krijgt geen nieuwe. Ik heb geen zin in stad, natuur... en dan is de dierentuin natuurlijk een goed plan. Na uren in de bus (zo lijkt dat dan) en dan de tram en terug de bus genomen te hebben, staan we aan de gesloten deur van de Guadalajaarse zoo. Wat nu? Naast de zoo ligt een amusementspark met rollercoasters... De beslissing is snel genomen. De wind doet deugd en wij roetsjen, vlinders vliegen in mijn buik. De topattractie is 'the skycoaster'... Een veiligheidsharnas, een stokske voor de voeten...vastgespen... 'Wie gaat aan het touwtje trekken?' 'Ik ben gene suicide-mens'zegt Carolina. 'ik ook niet'. Maar ik neem de spannende taak op mij om aan het touwtje te trekken. Die skycoaster werkt een beetje als een parachutesprong of dat denk ik dan althans. Het verschil is dat als je aan het touwtje trekt de parachute opengaat, maar als je hier aan het touwtje trekt, val je naar beneden.
En dan lopen we naar een trap, en even later bungelen we in de lucht. Wijze raad wordt meegegeven, waar ik geen snars van snap... en dan hebben de vlinders zich in tussen in kwadraat vermenigvuldigd. Spannend. We hangen naast elkaar en worden omhoog gehesen. De mensen worden kleine figuurtjes. Daar hangen we dan 35m in de lucht met knikkende knieën en krampachtig opzoek naar dat koordje. Beneden maken ze een hele fotosessie van ons: 'Mens schiet op, dat ik aan dat ding kan trekken'...Maar neen, daar hangen we gezellig in de lucht. Dan eindelijk de countdown,... bij 2 trek ik al, maar het werkt niet... en dan 333333.... met een duizelingwekkende vaart vallen we naar beneden. Dit is te gek. Fantastisch. We maken een duikvlucht zoals een vogel. Wauw..vrijheid.En dan zweven we van links naar rechts. Wat een beleving. Daar krijg je honger van.
We doen nog enkele atracties, en lopen dan een schaars verlichte grot binnen. NIks te zien, na lang lopen en struikelen, klinken er geluiden en hier zitten verschillende soorten dino's. Knap. Heerlijke dag. En dan is het natuurlijk weer tijd voor de ultieme kick: de skycoaster, fly again. En daar gaan we weer, nog altijd stijf van de schrik... 'Kijk, beneden' en op de grond staat een megagrote schietschijf getekend, en het volgende staat erbij geschreven. 'Val je in het midden, dan mag je nog een keer gratis'. Daar hangen we weer en het duurt een eeuwigheid, de fotosessie kan mij wat. Ik bedenk mij dat dit het gevoel moet zijn dat een baby moet hebben die onder een ooievaar hangt. Zeker weten, alleen dat die ooievaar vooruitgaat en niet op dezelfde plek in de lucht blijft hangen. Deze keer is het aan Carolina om aan het touwtje te trekken en dat duurt zo lang. Oooooh, daar gaan we weer... zalig...
Let's do it again. En hup daar worden we weer omhoog gehezen en daar hangen we weer, terwijl onze fotograaf over de omheiningen heen springt naar de brug toe om daar foto's te maken. Op die moment is dat voor mij allemaal niet nodig. Yooehoe, de bevrijdende trek, zalig om te vallen,... dus... gaan we er nog een keer voor. Mannekes, dat is kicken. 4 keer en ik heb nog altijd geen gewenningsverschijnselen.
Dan nemen we de bus naar het centrum en bezoeken het museum Institutio Cultural Cabañas om de schilderijen van Orozco te bezichtigen. Prachtig. Het gebouw is een voormalig weeshuis met 26 patio's die met elkaar verbonden zijn. Orozco heeft de plafond's en de muren beschilderd. Keisjiek, heel expressief. Het bijzondere is dat je uit verschillende hoeken naar de schilderingen kan kijken. Er staan zelfs banken waar je op mag gaan liggen om zo het plafond te bekijken. Onder de koepel, op de grond, staat een megagrote spiegel en daar wordt het plafond in weerspiegelt, echt ongelooflijk knap. En dan pikt Rodriguez ons op.