op verkenning in Santiago de Cuba

Na een flinke dut en een douche zijn we allebei bekomen van de helse busrit. Santiago de Cuba is de tweede grootste stad van Cuba na Havana. Het is hier inderdaad een stuk drukker dan Santa Clara en Trinidad en het is niet simpel om eten te vinden. Overal mensen die je aanspreken: Que Pais, Quanto tiempo, De donde van, ... Altijd dezelfde vragen. We draaien terug, want er is niks te vinden en gaan naar onze casa waar Marta een laat ontbijt voor ons klaarmaakt. Vervolgens doen we de wandeling van de Lonely Planet die ik overgetekend heb in mijn kladschrift. Casa de la Trova, museo de carnaval,... alles is dicht en de wandeling ten einde. We volgen de roze borden die de weg wijzen naar een monument en belanden dan in een buurt waar je beter niet kan belanden: de achterbuurt. Oude houten vervallen huizen, auto's die bijna uitelkaar vallen,... omdraaien en wegwezen, dat is de boodschap. We vragen de weg naar het monument, geen idee hebbend naar wat voor een monument we opzoek zijn. Dat is leuk, want de mensen vullen dit dan zelf in en het monument heeft nu een naam 'cementario'. Het is ver en men raadt ons aan om een taxi te nemen en dat doen we. We stappen in een gele Coco-taxi en we razen door de straten van Santiago de Cuba. Manneke, dat ding gaat hard en dan bergaf,... hemel een camion rijdt voor ons in,... spannend moment. De taxi brengt ons naar het kerkhof waar Jose Marti begraven ligt. Goed getimed van ons, er is net een wisseling van de wacht aan het graf van Jose Marti. 3 soldaten lopen naar het graf met stijve benen. Omhoog, omlaag,... de geweren worden omhoog getild, de wacht wordt gewisseld en de 3 andere hunne shift zit erop. Graven met Cubaanse vlaggen en zwart en rode vlagen met het cijfer 26: de eerste coupe van Fidel was op de 26ste juli, maar mislukte en Fidel Castro werd gevangen genomen en zat 2 jaar in de gevangenis. Massagraven heb je hier en grote indrukwekkende witte graven. Waarom?
Een fietstaxi brengt ons terug. In de stad laat iemand de varkens uit, vreemd zicht. Veel te zien hier. De zonsondergang in Santiago is prachtig en kleurt de haven en tekent de silhouetten van de bergen af. Dan zijn we terug in onze casa om ons op te frissen om dan naar het park Dolores te gaan. Hier hebben we met de rest van de bus afgesproken. Peter en Paulina komen we tegen in het park. We gaan naar het restaurant een beetje verder op. Op de vensterbank van het chinese restaurant zitten twee cubaanse dames muziek te maken. Opgestoken haren in een zilveren haarband, hele korte zwarte jurkjes, waar hele malse billen onderuit komen. De ene vrouw speelt gitaar, de andere zingt en rammelt met haar rammelaars. Niet veel later komen Matko en Marin ook aangelopen en zetten zich bij ons. Een straattekenaar maakt stiekem een tekening van Matko en een karikatuur van mij. Het Cubaanse nachtleven, ik denk dadelijk komt Al Capone hier nog te voorschijn in de 'Casa de la Trova'. Dit is helemaal wat ik mij voorstel van de jaren '50. Ik voel me alsof ik in een oude film terecht gekomen ben: groene muren, houten balken, op de muur een schilderij geschilderd en daarvoor staat een band live-muziek te maken, terwijl op de dansvloer een koppel danst. De man met hoed en de vrouw kortgerokt en elk moment verwacht ik Al Capone, terwijl ik aan mijn mojito nip. Het is weer ongelooflijk.