Cross Creek

De dag begint al stralend, geen wolkje aan de hemel enkel de zon die al goe haar best doet. Puf. Jazmine een duits meisje neemt ons mee naar een klein winkeltje voor een ontbijt. Tortilla met kaas en frijoles, het lijkt meer op een pannenkoek dan op een tortilla. Dit was niet wat we verwacht hadden en we vragen of er een grotere winkel in de buurt is. In de supermarkt, die een paar straten verder gelegen is, kopen we enkel een paar pakken koeken als mondvoorraad op Utila. Terug in de hostal wachten we op de taxi, die te laat is, maar toch verschijnt. Dan richting ferry, maar eerst nog eens een ATM proberen, onze reisgiden (die wel afstammen uit de jaren stillekes) zeggen dat er enkel in San Pedro en Copan ATM's zijn. In ieder geval is er wel een bank op Utila. De ATM van La Ceiba werkt niet. Dat is dan zo. We rijden verder en staan vervolgens in de rij om een kaartje te kopen. Tomas uit Texas (en wonend op Utila)moppert. Hij staat voor ons en vertelt dat de prijs van de ferry opgeslagen is voor de Semana Santa. Na de aankoop van ons kaartje is het de rugzak afgeven en dan de ATM uit proberen. bingo. Gerust kan ik naar Utila, de portomonee is weer bijgespekt. Zalig op de ferry, de zee is kalm en de zeebries zorgt voor verfrissing. Heerlijk. Saskia zit naast Tomas en dankzij haar hebben we een lift. Nou, die lift is niet met de auto, maar met een reuze quad. onze grote rugzakken worden voor op de quad bevestigt en wij zetten ons ieder aan een kant van het bagagerek, links en rechts van Tomas.'Hou je vast' roept Saskia. Dat is een goed plan, want ik zit niet zo stabiel en zeker niet omdat ik een poging doe om een foto te nemen en die mislukt.Daar rijden we door de smalle drukke straat van Utila. Tomas stopt aan Cross Creek en we hebben geluk. De massa voor de Semana Santa is nog niet gearriveerd. Wij hebben plek en morgenvroeg begint onze eerste les. Wij gaan hier leren duiken. In de dorm liggen enkele zieke mensen en het lijkt niet zo een goed idee om daar bij te verblijven,. zeker omdat we alletwee niet op onze kilo zijn. Dat wordt veranderd en we krijgen ieder een ander bed in een andere kamer. In de namiddag brengen we eerst al onze kleren weg, zodat de eventuele beestjes zeker eruit zijn en dan maken we kartonnen pannenkoeken. Dat vult ook en de mop is dat de overschot de volgende ochtend uit de frigo verdwenen is. Blijkbaar waren ze dan toch niet zo slecht.
In tussen heeft Saskia kennisgemaakt met mijn roommate Sebastien uit Frankrijk, die samen met zijn twee maten Remi en Guillermo reist. Met zijn vijven gaan we er ene drinken in 'Tree Tanic'. Wauw maat, wat een tent, het lijkt of Gaudi hier aan het werk geweest is. Park Guelle is er niks tegen. Tafels bezet met knikkers, torentjes en banken beplakt met mozaíksteentjes: grote en kleine. Er staan zelfs soepborden tussen. Alles is uit ijn context gehaald en is gebruikt als decoratie. Een boog die helemaal beplakt is met kleurige steentjes en in de boog heeft een megaspin een megawebgemaakt.Brrr. Schommels in de hoeken van een soort afdak. Een trap leidt omhoog, hier heb je een open ruimte waar je kan zitten. Een beetje verder op heb je een houten constructie die lijkt op een brug. Je komt hier ogen te kort. En dan heb je de bar, die ligt onder zo'n parapluutje dat je op een ijsje zet. boven op dat parapluutje staat een zeepaardje. Ongelooflijk. Wat een leuke plek en dan worden we om 24u buitengezet.
Om 9u hebben we onze eerst les, samen met Dominika (Polen maar wonend in NY) en Elisa (Duitsland). Een video bekijken en dat in een lokaal waar de airco het niet van doet. We zitten daar alle vier moeite te doen om niet in slaap te vallen. Daarna pik ik mijn was op en komen we de 3 fransmannen tegen die ons uitnodigen voor een spaghetti. Maar, ... we moeten dan wel pasta bij kopen. Om 12u15 begint de praktijkles. Kennismaken met het duikmateriaal: fles open draaien, o-ring controleren, flippers passen, trimvest opblazen en aflaten, duikpak passen. Nico is ervan overtuigd dat Saskia wel in dat pak past. HOewel ze staat te springen en allerlei bewegingen doet, is er geen beweging in dat pak te krijgen. Nico geeft niet op om haar erin te krijgen. Dit is hilarisch. Te klein is te klein. Het gevolg is dat het een hele klus voor Sas is om weer uit dat pak te geraken. Ieder heeft nu zijn duikcostuumpje en Nico leert ons hoe je een weightbelt reigt. Dan brengen we al het materiaal naar de boot. Wat een gesleur man, die duikflessen dat heeft gewicht en die zijn niet echt handig om te dragen. Dit is hier een heuse workout. De boot vertrekt en we varen de zee op naar een andere kant van het eiland. Wat een idylische plek, wit zand en palmbomen en wij op de boot. Alles wordt in orde gemaakt en gecontroleerd. Tijd om met mijn hele hebben en houden in het water te springen of beter te stappen. Masker op mondstuk in de mond en de twee vasthouden met de ene hand en met de ander houd ik mijn weightbelt vast. Plons, daar drijf ik op mijn fles. Echt ontspannen ben ik niet, want mijn snorkelavontuur in Ahmed (Bali) van afgelopen zomer spookt weer door mijn hoofd. Ilse en ik gingen snorkelen naar een wrak wat in twee gebroken was (alleen wisten we dat toen nog niet). Niks te zien op ene vis na en wij gingen verder en verder, dat wrak dat zouden we vinden... en toen was de stroming zo sterk dat we bijna niet teruggeraakten. Wat heb ik ze toen geknepen.
Hier is geen sterke stroming en we zwemmen dichter en dichter naar het strand tot een plek waar iedereen kan staan (met hoofd en schouders boven water). De les begint, we zitten op de bodem en ademen door het mondstuk. Het water is heel helder en kleine doorzichtige visjes zwemmen voorbij. Op de bodem heb je wit zand en bruingele keien. Lucht controleren op de meter, water uit het masker blazen, mondstuk uit de mond nemen en dan terug in je mond nemen en de belangrijkste duikregel respecten: blijven ademen. Zorgen dat er bubbels zijn als je het mondstuk niet in je mond hebt. Het masker afnemen onder water en terug opzetten. Dit is een speciale ervaring, want je blaast het water er gewoon uit. Ik vind het allemaal een beetje eng. We blijven onder water en gaan terug naar de boot. Niet min om met zo'n fles op je rug terug in de boot te geraken, ook al is er dan een ladder. Op de boot wisselen we de flessen om en maken ons klaar voor een nieuwe duik. Ik zie paars met oranje visjes, zebravissen en veel koraal. Mooi, maar het snorkelen met Susan afgelopen zomer was indrukwekkender. Zo mijn eerste duikervaring zit erop en ik ben content dat het gelukt is.