Off road

Na een rustige busrit, komen we om 9u00 s'ochtends aan in Tulum. Geen 'The Weary Traveller' deze keer. Neen, een cabaña op het strand dat is toch ook een unieke ervaring. We nemen een taxi en de eerste plaats die mijn oude Rough Guide zegt, bestaat al niet meer. Dan maar naar 'Papaya Playa'. De omgeving is prachtig tussen de palmbomen op de limestone staan verschillende cabañas met uitzicht op de turkoise zee. En daar lopen we over de limestone tussen de palmbomen van de ene naar de andere cabaña. Dit is het niet. De muskietnetten tonen niet te identificeren vlekken, brrr. Laat ons hier langs eens gaan kijken. Prima, maar dat is buiten de waard gerekend van de kerel die aan de receptie zit. Alle, zegt hij, het is maar voor 1 nacht. Neem toch een cabaña en ga dan op het strand liggen genieten. Wij zijn doodmoe van onze avonturen van de laatste paar dagen en eigenlijk heeft de type wel een punt. OK, dan nemen we cabaña nummer 28. We verhuizen naar daar en dan blijkt dat het bed nat is. Wij terug naar de receptie en de kerel geeft ons andere alternatieven. In cabaña 45 staat een stapelbed en deze is de beste die wij tot nu toe gezien hebben. We verhuizen onze spullen en Kelly gaat de sleutel halen. Juist op tijd, want 2 andere meiden hadden de sleutel al vast, maar wij waren eerst. We lopen naar het restaurant en ontbijten met zicht op zee. Daarna trekken we onze bikini aan en leggen ons op het strand om bij te slapen, want echt goed doe je dat niet op een nachtbus. Het water is zalig en het is heerlijk om te relaxen op het witte zachte poederzand. Na een tijdje in dromenland vertoeft te hebben met af en toe een plons ter verfrissing, besluiten we om naar de ruines van Tulum te wandelen. Deze ruines liggen langs het strand, dus als we gewoon over het strand lopen is dat normaal geen probleem om daar te geraken. Alleen dat je niet alleen strand, maar ook kliffen langs de zee hebt met grote rotsblokken,... dat maakt het leuk en gevarieerd. We wandelen nog even over het strand. Hier zijn buiten ons misschien nog een viertal mensen en dan heb je het gehad. ZO rustig... we lopen verder en dan verandert het strand in de grillige klifrotsen. Dit is gevaarlijk, zegt Kelly. Nou, de vulkaan in Antigua staat ook op je wenslijstje en daar is de ondergrond ook ruw met nog stromende lava eronder. Tranquilo, we moeten ons voor niks jagen. Het is leuk om niet te wandelen op platbetreden paden. Op onze teenslippers, de goede wandelsandalen in de cabaña, wandelen we over de ruwe stenen. Zalig, niemand te zien. Het lijkt alsof wij de enige mensen op aarde zijn, afgezien van het zeilbootje dat tegen de horizon prijkt. We springen van steen naar steen en bekijken de slakjes die in de openingen zitten in de limestenen die gevormd zijn door het water. He, en daar zit een leguaan te zonnen, wij gaan verder en komen aan een heel sjiek hotelcomplex waar er een bord hangt 'Verboden toegang'. Wij lopen verder over de kliffen en niet over het complex,... en dan ineens staan we in het complex. Doorgaan, he. Nu is het de kunst om hier uit te geraken, we klimmen met onze flipflops over een houten japanachtig hekwerk. Dit doen meer mensen, want er ligt een steen, zodat het iets makkelijker is. De zee is nog altijd prachtig turkoise en de ondergrond is ruw en ongelijk. We lopen verder. De stenen hier zijn kleiner,... een ervan ligt los. En daar val ik, auw, de combinatie met zweetvoeten die schuiven in mijn slippers en dan een losliggende steen... Ik val mijn knieën kapot en bezeer mijn dikke teen. Wat nu? Opstaan en doorgaan, he. Ik kan in iedergeval nog wandelen. Alleen heb ik wel een schrik gepakt. Ik doe mijn slippers uit en wandel op blote voeten over de ruwe grote rotsblokken. Dat geeft meer houvast dan die flipflops. Mijn goesting voor avontuur is ver te zoeken nu en als het kan wil ik gewoon de weg pakken. Kelly is echter superenthousiast over deze wondermooie wandeling en wil nog wel effe door. We belanden in een kleine baai en genieten van dit miniparadijs dat voor alleen voor ons is. We worden teruggefloten en ipv verder langs de kliffen lopen we nu over straat. Bekende weg voor mij,... We laten ons verleiden door een uithangbord waarop staat 2 x 1 margarita. Een loungebar met een megazitzak waar ik mij op zet en leuke houten stoelen. Beneden ons is het witte strand en voor ons de prachtige zee... Margarita met raspberry en Mint voor mij en zonder mint voor Kelly... en zo 2 voor ieder. Niet gegeten en dan in de vlakke zon... dat belooft. Heerlijk, en nadat we onze margarita's op hebben, nemen we de trap naar beneden richting strand. Kelly zit goed in de olie en als we beneden zijn spreiden we daar onze sarong en ploffen erop neer. Gieber, gieber,... wat een pret. De ruines,... we zijn er bijna... en als we weer wat nuchterder zijn, staan we op en gaan verder. We zijn er geraakt... het is 17u... de ruines zijn toe. De weg is interessanter dan het doel, en dat was zeker. Murw als een maai nemen we een taxi en dan douchen we ons in een openluchtdouche. De hemel is het plafond. Om het zwemgerief te laten drogen, haalt ons Kel de wasdraad bij de buren weg. En even later wappert ons gerief in de wind. Dan gaan we eten. Het is al donker... Veracruz chicken en Mexican Chicken met een slechte moquito... het kan niet altijd feest zijn, he. Het waait en het trekt, dus trekken wij richting witte canapees die onder een palapa staan en schrijven ons verhaal. En daarna gaan we terug naar onze cabaña... wat is het hier benauwd en ik moet nog boven in dat stapelbed geraken. Kelly is in haar slaapzak gedoken, en stikt liever van de warmte dan eruit te komen. Al die beestjes die hier zitten, brrr en ze heeft er al een deel kapot geklopt met hare sandaal. Dit is foute boel. Ik kruip in mijn bed en leg me onder een vettig muskietennet. Bah man, deze hele omgeving is goed voor nachtmerries. Ik zit mezelf de hele tijd te sussen en kan me niet ontspannen. Verrek, ik blijf hier niet. Ik neem mijn pitslamp en doe ze aan. Meteen hoor ik een opgeluchte zucht onder mij... Ik zeg 'Ik blijf hier niet. Hier ben ik niet gerust. Ik verhuis.' Man, ik dacht dat jij sliep, ben ik blij dat dat pillicht aanging. Nu nog uit dat stapelbed geraken,... erin geraken was al een hele klus, het leek alsof ik dat bed ieder moment uiteen zou trekken. Het lukt. We nemen onze slaapzak en ik mijn lakenzak, onze fleece, en lopen door de donkere nacht over Papaya Playa over de ruwe limestone. We komen aan op de plek waar de witte canapees staan. Een ander pillicht beschijnt ons. De security van Papaya Playa ... het is ok dat we op de zetels slapen. Een flinke zeebries waait over ons. Mijn slaapzak is winddicht, maar o zo warm, ik zweet mij hier een ongeluk. Als ik mijn ogen open, dan zie ik de kerel van de security boven mij hangen. Hij heeft zijn kussen en stoel tegen de leuning van mijn canapee staan. In elk geval slapen we hier geruster dan in die cabaña. 6u20 en wij zijn wakker en maken kennis met onze securityman die ons de hele nacht bewaakt heeft. Amazing Willy is van Chiapas en bewaakt hier het domein. De mens is blij dat hem eens wat afwisseling heeft. Na onze ochtendbabbel lopen we terug naar de nachtmerriecabaña en pakken onze spullen in. Daar is Amazing Willy alweer, hij wil onze bagage wel dragen. Even later komt hij afscheid nemen en lopen wij naar de receptie. Zo snel mogelijk weg hier, ook al is het uitzicht hier nog zo mooi. Kelly staat te wachten om de sleutel af te geven en ik zit al bijna in een taxi. Gelukkig, denkt ze op het juiste moment nog aan haar paspoort dat als garantie diende voor het inleveren van de sleutel. In het busstation wachten we op de bus naar Playa en een uurtje later zitten we op deze bus onderweg naar een all in resort met 5 sterren, yooehoe.