relaxen

Het is al licht en ik heb geen idee hoe laat het is. Zalig nog wat doezelen, helaas, denkt mijn blaas er anders over. Ik kruip onder het muskieten en stap uit mijn bed, Kelly slaapt nog. Ik kijk naar het bed en als versteend blijf ik staan. 'Kelly' zeg ik. Kel wordt langzaam wakker. 'Kelly, dit geloof je nooit.' Aan de zijkant van mijn matras aan het hoofdeinde zit aan de binnenkant tegen het muskietennet een spin zo groot als mijn hand met poten die langer zijn dan mijn vingers en een lijf zo groot als een kastanje. Dat is een reden om effe je adem in te houden... en wat is Kelly snel. In een wip en een flip staat ze naast het bed te bibberen op haar benen. En nu? Rugzak maken en het muskietennet doen we wel op het laatste. Dat beest zit aan de binnenkant en wij staan aan de buitenkant. Daar staan we dan te kijken naar onze stiekeme roommate. Onze rugzak maken we al scheel kijkend en dan in een moment van onoplettenheid is onze vriend verdwenen. Waar is die naar toe? Tegen de oranje gele muur aan het hoofdeinde van het bed, zit de spin, aaaah. Dit is het moment om het muskietennet af te nemen, want dat beest is eruit. Ik klim op het bed en haal het net van de haak, dan trek ik de hele handel naar mij toe kijkend hoe de spin reageert. Het beest blijft zitten en wij pakken verder in. In tussen zit het beest in de hoek van de kamer en dan gooien wij de dekens op het beest. VOila, uit het oog en bedolven onder een paar dekens voelen wij ons al weer wat veiliger. Dan gaan we ontbijten en krijgen gezelschap van Armando, een Mexicaan. Hij is een echte grapjas en we voeren koffie en thee gesprekken. De spin komt ook ter sprake en hij zegt 'O, een tarantula'. SLik. Dat beest was toch niet harig, dacht ik. Het internet is nog gesloten en wij nemen dan maar een collectivo naar het stadje om uit te vissen hoe laat er een bus is naar Tulum. In het stadje stopt de bus, wij hebben echter geen benul waar we eruit moeten en blijven zitten. De bus rijdt verder. 'Sabine, daar is het busstation' en Kelly wijst naar het busstation dat we nu voorbij rijden. Oeps, disculpe, de chauffeur hoort ons niet, maar de andere busreizigers zijn zo vriendelijk om zijn aandacht te trekken. De bus stop onmiddellijk en wij lopen dan terug naar het busstation, waar we direct een ticket kopen voor de nachtbus naar Tulum. Hoe vind je hier nu een collectivo? De zon brandt, het is hier zo heet. We houden een taxi tegen en die brengt ons terug. Intussen is het internetcafe open en zetten we ons ieder achter een pc. Hier is het lekker fris. O,o... wanneer moeten we eigenlijk uit checken. Ik reken af en loop naar beneden waar de receptie is en daar is niemand. Effe, weg staat er. We lopen naar het restaurant en de check out is 12 pm en in tussen is het al 12u10. Het personeel zegt dat we onze bagage op het podium kunnen zetten en dan de sleutel afgeven. Prima. De receptioniste is de kamer naast de onze aan het poetsen, onze bedden zijn in tussen ook al afgetrokken. Dan brengen we onze rugzakken en hangmatten naar het podium en vragen waar het zwembad is. Dicht wegens onderhoudswerken, zegt de receptioniste. Potverdorie, dan zitten we hier we schoon te koekeloeren in de jungle. In het restaurant vraag ik aan een kelner waar we kunnen zwemmen. In de rivier? vraagt hij. Hier is de rivier net goed om pootje te baden, dus vraag ik nog maar eens of er een zwembad in de buurt is. Hij geeft de wegbeschrijving, maar ik versta alleen een beetje en bedenk dat ik het nog wel eens in het internetcafe vraag. Terug het internetcafe in, vraag ik aan de persoon die daar zit de weg naar het zwembad. Is dat de receptioniste die zegt 'onderhoudswerken'... 'Waar is dat zwembad?' en zij geeft een compleet verschillende wegbeschrijving. Dat is al een positief teken. Het zwembad 'Escorpio'... O, zegt ze en adviseert ons om een collectivo te nemen. Daar zitten we voor de tweede keer die dag in een collectivo en die stopt in the middle of nowhere. En nu? Een beetje terug hing een pijl met Escorpio en we lopen naar de plek waar de pijl hangt. De pijl wijst naar de andere kant van de straat en hier loopt een witgele zandweg. Deze lange witgele zandweg is een eenzame weg, die loopt door het groen gloeiende landschap. Dit is prachtig, een beetje verder de jungle en hier lijkt het wel Ierland in de zomer en met af en toe een palmboom. Wat is het warm en wat brandt de zon? En wij zijn nog niet ingesmeerd, ik hang mijn sarong over mijn hoofd en schouders als bescherming tegen die straffe zonnestralen... en dan te bedenken dat er bij ons in België sneeuw lag. We lopen en lopen .... en er is niks te zien... alleen landschap en een bocht in de weg. Zitten we wel goed? vraagt een bedenkelijke Kelly. Laten we tot aan de bocht lopen en dan zien we wel... Ineens komt uit die bocht een pickup gereden en wij vragen waar Escorpio is. Achter de bocht....en inderdaad, een beetje voorbij de bocht ligt er iets wat op een ranch lijkt met witgeschilderdee houten hekken. We lopen hier naar binnen...yoehoe, een zwembad. Dit is hier een bungalowpark in opbouw waarvan het zwembad al klaar is. Een feest is hier aan de gang. Mensen zitten aan een lange tafel en als wij ons installeren komt er een mariachiband binnengevallen. Dit is een gouden bruiloft sfeer en heel leuk. Plons, dat doet deugd en dan taco's en quesadillo's, mmm. Zalig, ondanks het feest is het hier rustig en weinig volk. We schrijven ieder ons verhaal bij en nemen af en toe een verfrissende duik in het lauwe water. Na deze zwem- en schrijfpartij lopen we weer terug over de geelwitte weg door het groenglooiende landschap met zijn sneeuwwitte koeien. Aan de straat gekomen steken we over en lopen op een smal voetpad terug naar onze cabaña. Bergop lopen we, gelukkig is het niet meer zo heet. We zetten ons in het restaurant, onze spullen staan nog altijd op het podium. Douchen? Neen, weer een kattewas met zo'n vochtig washandje... die doen hier wel dienst. Na ons 'gewassen' en omgekleed te hebben, is het tijd om onze spullen voor het houten brugje te zetten. Het is al donker en op het brugje staan weer lange witte kaarsen. Om 20u00 komt de taxi... en om 20u00 is er geen taxi. Een andere taxi stopt en er springt een engelse vrouw met 3 kinderen uit. Ze komt direct naar me toe en zegt dat we een andere taxi moeten nemen dan deze, want de chauffeur heeft zitten drinken. Deze taxi verdwijnt en intussen is het al 20u15. Ik ga terug naar het restaurant en iemand bestelt een taxi voor ons op voorwaarde dat ik een deposit van 50 pesos geef. Een kwartier later is de taxi daar en brengt ons naar het busstation. Hier is het wachten op de bus naar Tulum. Wat een uitlaatgassen hier... en blijkbaar heeft de bus vertraging. Om 21u45 zijn we dan eindelijk weg en proberen te slapen op de bus.