Ceremonie

Vandaag blijven Ilse en ik in Ubud. Omdat het morgen Kuningan is, krijgen we weer een feestmaal aangeboden ten huize van Vera Accomodation. Njam, njam,... lekker ondefinieerbaar spul. Ik weet dat het varken is en pikant. Mengen onder de rijst en dan maar op eten. Dan gaan wij naar een begrafenis van een vrouw van een priester. Een begrafenis kost hier 15.000.000 Rp en is een kapitaal. Vaak wordt gewacht tot er meerdere mensen overleden zijn om ze dan in 1 keer te begraven. Volgens Suta is het niet nodig om een sarong aan te doen. Mijne zit toch sowieso in mijn rugzak. Met zijn vieren lopen we door de rijstvelden en eindigen bij de Monkey Forest. Daar lopen we de straat uit en zien een wagen met een grote koe en een versierde wagen voor de kist. Daar heb je de verkopers met op hun hoofd torenhoge sarongs gestapeld „Sarong, tradition, you must wear it“. Om van het gezaag af te zijn, trek ik mijn sarong aan. ‘Scarf, scarf….’ Potverdorie, nu zitten ze te melken dat het plaatje nog niet af is, er moet nog een sjaal rond je middel’. Terwijl we zitten te wachten tot de begrafenis begint, is dat wel het moment om de onderhandelingsvaardigheden te trainen. Ilse is het gehassle moe en is haar sarong halen. Steve loopt ergens rond en Maaike en ik staan an de kant te wachten tot het begint. Dan maar kijken of ze een sjaal hebben die min of meer bij die sarong van mij past. Die verkoopster die voor mij staat heeft niks wat mij aanstaat. Een andere komt en voor 5000Rp ben ik gesteld. Voor nog geen 50 eurocent ben ik van het gezannik verlost. En dan wachten ... dan duwen ze een cabaja onder mijn neus. Effe passen, daar past deze dame niet in of ze geraakt er niet meer uit. De verkoopster neemt een grotere en haar doel is heel duidelijk . Ze zal mij in die cabaja wringen. Wat een beleving, ze duwt mijn borsten alle kanten op zodat het ding dichtblijft. Maaike kijkt toe. Ze heeft mij dan eindelijk in de cabaja gepropt gekregen. Tijd om uit te ademen .... alle knopjes vliegen open. En dit was haar grootste maat. Een andere verkoopster staat al met een grotere maat klaar. Het einde van het verhaal is dat ik 2 cabaja’s heb... Voor ons op de straat begint de ceremonie. In het midden van de straat wordt gebeden. Vele mannen tillen de wagen met de koe op en anderen tillen de versierde wagen op. Ik noem het maar wagen, hoewel het ding geen wielen heeft en op bamboestokken rust. In eens, klinkt er muziek en daar komen de muzikanten uit een klein straatje, gevolgd door verschillende vrouwen die de offers op hun hoofd dragen. De kist komt uit het straatje en wordt bovenop de versierde wagen gezet. De stoet komt in beweging. Wauw, de koe springt op en neer op de muziek. Ongelooflijk, als een geheel gaan de mannen op en neer en lopen van links naar rechts, zodat de koe in beweging lijkt te zijn. Kippevelmoment. Een grote processie gaat naar het Monkey Forest waar het kerkhof is. Hier is de ceremonie. De koe is op een bepaalde plek gezet en de wagen met de kist op een andere plek De kist wordt van de versierde wagen gehaald en naar de koe gebracht. Je ziet de kist in de lucht richting koe gaan. De versierde wagen wordt in brandgestoken, net als de koe. De familie zit rond de as te bidden. De koe brengt de geest naar de hemel. In het bos is een opening en het is prachtig, als de koe in vlammen opgaat, verdwijnt de rook door deze opening naar de hemel. Wauw. Alle toeristen zijn in tussen weg en de apen komen de offers opeten. Ze zijn kieskeurig. Alleen wat hen aanstaat, nemen ze. Terwijl Steve nog foto’s maakt, gaan Maaike, Ilse en ik eens in een ander hotelletje kijken. Het is keileuk. En dan... is het tijd voor ‚Death by chocolate’, als dat niet goed klinkt,mmmm.... In de tuinen van Wayan genieten we elk van een reuzenplak cake. Dat smaakt. Tijd om te internetten, en dan is het tijd om te eten. In een Indiaas restaurant zetten we ons weer in Lotushouding. Steve kiest het eten, hij is de India expert. Heerlijk, Indiaas eten eet je met de handen. Dat geeft echt aardecontact en wat een smaak. Ik ga leren Indiaas te koken.
Kunihan. We gaan naar beneden en buurten met Ayu, Suta maakt het ontbijt klaar. Ilse en Agus spelen met een vlieger. Het is mooi om die twee bezig te zien. Agus is helemaal gek van Ilse. Na onze megabananenpannenkoek bereiden we de rest van onze reis voor. Ilse en ik wachten op Steve en Maaike. Niet te bespeuren, De chauffeur is ook al daar. Hij helpt ons mee met de voorbereiding. Steve en Maaike zijn nog altijd niet te zien. En dan om 11u zijn ze daar. Steve heeft zijn klok niet goed gezet. Terwijl hij ontbijt, krijg ik weer een feestmaal aangeboden. Hoi, hoi... ik neem een beetje rijst en een beetje soep ...Suta tast blij de delicatesse op mijn bord,... en dat was de idee om daar onderuit te komen. Plet, plet en meng, meng.... Ilse voelt zich niet lekker, neemt een mortillium en gaat toch mee. In een dorp bij Klungkung is er vandaag een traditionele ceremonie. Eerst bezoeken we Goa Gajah, de olifantsgrot in Bedulu. Uit een rots heb je een demonengezicht met enorme oren. De grot is heel donker. Ook is heb je hier baden, waarvan het water een verjongend effect op je heeft. Na de grot gaan we naar Yehpulu, een rotsrelief van 27m kan je hier bekijken. Voordat je aan dit relief bent, wandel je door een laan van kokosnootbomen. Geweldig, je hebt hier ook prachtige rijstvelden of is het omdat de zon schijnt? Hier zitten verschillende reuzenslakken en talloze vlinders. Op de weg naar het relief passeer je een kleine waterval. Het water klattert. Het relief zelf. Wat het meeste indruk maakt is het kleine oude vrouwtje op het einde van relief. Ze zegent ons. Ilse zit nog altijd misselijk te wezen en vandaag is het ook nog eens zo heet. Het gerechtshof in Klungkung is de volgende stop, dat heb ik al gezien. Ik koop Ilse een Sprite en dan winkel ik even. Hier hebben ze ook plastiek tasjes. Het kan zijn dat Ilse daar wel nood aan gaat hebben. Er wordt gestopt in Kusamba waar er zout gewonnen wordt door de ouderen. De jonge generatie heeft hier geen interesse in. Omdat het vandaag Kunihan is, is er geen bedrijvigheid wat de zoutwinning betreft. In elk geval is het zalig om aan zee te zijn, het zwarte strand ligt vol boten en helemaal op het einde is het heel druk. Dus... dan maar richting drukte wandelen. We zijn de enige toeristen en kinderen roepen ‚Hallo’ ‚Hallo’ en werpen kushandjes. Twee meiden zitten gezellig op het strand met een helm op hun hoofd. Bizar. Op de markt heb je enkel lokale bevolking en niemand die zegt ‚Look in shop’. Mensen zijn aan het barbequen en ineens komt er een golf en rent iedereen wat naar achteren. Vele mensen baden zich in zee en staan daar in hun slip of hebben een sarong aan.
De ceremonie, Maaike en ik kleden ons om in een straatje en dan laat ik mijn fototoestel vallen. Aiaiai, scherven brengen geluk... Aan de tempel klinkt de muziek. De muzikanten komen buiten gevolgd door vrouzwen die de offers op hun hoofd dragen. Draagberries waar iets groot harig op ligt, komen naar buiten en worden gedragen door verschillende mannen. Iedereen gaat naar de tempel bij de rivier. Op de weg er naar toe, zitten er enkele jonge meisjes en bloemenkronen op hun hoofd en een prachtige oranje jurk met een gouden sjaal. De stoet gaat verder, ooooh, prachtig, wat een uitzicht, de rivierbedding, palmbomen, en trappen naar beneden. Honderden mensen zitten voor de tempel en op de droge stukken van de rivierbedding. De priester begint. Er wordt gemediteerd, de stilte is bijna tastbaar. De mensen worden gezegend en er wordt samengebeden met de bloemen tussen de handpalmen. Na de ceremonie aan deze riviertempel zet alles zich terug in beweging om naar de tempel in het dorpje te gaan. Daar begint het gevecht tussen goed en kwaad. De draagberries die door wel 20 mannen gedragen worden zetten zich in beweging. Je hebt zo’n 6tal van die draagberries. Dus staan daar zo’n 120tal mannen opzwepend met die draagberrie te lopen. Het lijkt alsof ze aan het pogo-en zijn. Het gevoel dat je midden in een stierengevecht belandt bent, alleen met 6 stieren. De sfeer is ongelooflijk. Enorm opzwepend. Dan gaat iedereen de tempel in: de dansers, de vrouwen met de offers op hun hoofd, de jonge meisjes.... Wij worden uitgenodigd om even mee naar de familie te gaan van een van de dorpsbewoners. Om daarna samen in de tempel te bidden. Te laat, we mogen over de rand van de tempel het gebeuren meevolgen. De meisjes dansen, de muziek klinkt... het is zo onwerkelijk. De chauffeur komt ons halen, hij heeft thuis nog een ceremonie en Ilse voelt zich niet lekker. Ilse kruipt direct haar bed in en ik ga met Maaike en Steve nog iets eten. De laatste avond, morgen scheiden onze wegen zich. Het was leuk, heftig en te veel.
In tussen zijn Steve en Maaike vertrokken. Ilse geeft de meegebrachte kleren aan Ayu. Ze is er heel blij mee. Even later komen Suta en Agus ook aan. Agus zoekt al uit wat hij leuk vind. Dit is zo mooi om te zien.
Dan geld omwisselen, opzoek naar een nieuwe filter, eten en kijken wat er nodig is voor Flores. Heerlijk genieten in de tuinen van Wayan bij een stukje cake. Ilse houdt het bij soep. Gelukkig is ze helemaal bekomen. Internetten en de verhalen bij werken en ik ben blij dat deze klus eindelijk geklaard is.