Hobbelhobbel hiephoi

Om 7u30 staan we op, om na het ontbijt terug achterop een motorbike te springen. Deze keer krijgen we wel een helm. Een lekker vettig groen helmke wordt in mijn handen geduwd. Het is gemakkelijk om te kijken waar Ilse is, hare driver heeft een blitse roze helm. Rarara, wat gaan we doen, dit ochtendritueel hebben we al eens gehad. Wij gaan een vulkaantje beklimmen. Nu gaan we het rode meer bekijken. Sjiek is het op de motorbike, weer scheuren we door bamboebossen, veel groen , de bergen als je om je heen kijkt en dan draait de mot oaf een zandweg op. Hobbelhobbel hiep hoi, op deze zandweg komen we een bemo tegen, we draaien nog eens af en rijden nu op een heel smalpadje. Wauw, takken schuren langs mijn benen en natuurlijk heb ik dan een short aan. Na al die blauwe plekken, kan er ook wel wat schrammen bij. Links en rechts zijn er struiken en dan een open vlakte, de bergen tekenen zich af tegen de achtergrond, en daar staan wij dan met de motorbike midden in een vlakte waar je enkel een koe tegenkomt en enkele locals. Ongelooflijk, alleen op de wereld, Ilse en ik met de motorbike een vulkaan beklimmend. Tijd om te voet verder te gaan en het is weer hetzelfde lied ‘Let’s run’. Loop maar, ik op mijn tempo en dat is nog puffen. Waar zijn die toeristen, dit is zeker ne sluipweg, brengen die ons wel naar de juiste plek, want de zweden in het hotel gingen hetzelfde doen. We gaan verder en daar in de verte verschijnt het ‘red lake’, niet erg rood, het lijkt meer op een enorme plas gele lemonade (van die echte knalgele). Prachtig, rondom het meer heb je een maanlandschap van dorre takken, heel irreeel. De grond is gebarsten en lijkt op de huid van een reptiel. Je kan de lava eruit peuteren. Ilse en de twee chauffeurs proberen stenen in het meer te gooien, wat een onbegonnen bezigheid is. Ik zet mij op de grond en geniet van het uizicht. Dan vertrekken we en daar zijn de verdwenen toeristen, ze hebben nog een hele weg te gaan. Wat een geluk, dat wij ins ons uppie van al dat natuurschoon hebben kunnnen genieten. Terug de motorbike op met de lekkere helm, de bamboe, bananenbomen met reuze bladeren, torenhoge kokospalmen. En wat bizar verschillende huizen hebben hun graven aan de voordeur. De graven zijn betegeld met van die lichtblauwe badkamertegels uit de jaren stillekes. Er zijn huizen waar ze een golfplaten dakje boven de graven gemaakt hebben, wat een bizar zicht. Een zalige rit brengt ons terug bij Edelweis. Tijdens het eten komen we Richard van Labuanbajo tegen, hij is zo aardig om een hotel voor ons te boeken want morgen gaan we terug. Wat een pech, overal waar hij naar toe belt zit het vol. Eten en ons valieske klaarmaken, want wij gaan ons wassen in de hotsprings. Terug de motorbike op en genieten van het uitzicht, huizen piepklein en met golfplaten daken maar wel met een enorme schotelantenne voor de deur. Sprookjesachtig tafereel, een waterval die enorm schuimt en wij zetten onze spullen op een strategische plek en zetten ons in de hotspring. Wat een zaligheid, dit is de ultieme ontspanning. We zijn hier niet de enige belgen, twee gezinnen liggen ook languit te genieten van deze geweldige plek. Wat blijkt, zij hebben in hetzelfde monihotel verbleven als wij, hadden geen lakenzak en stonden vol vlooienbeten. Dat verklaart de beten in mijn billen, want vooraleer ik in die lakenzak stak, had ik matrascontact. In elk geval lig ik nu languit in het warme water, de shampoo haal ik uit en het doet zo’n deugd om te baden in warm water, want dat kennen ze op Flores niet. En dan heb je daar Richard en Cornelis van Labuanbajo alweer. En het water klattert. Na wel 2 uur geweekt te hebben, kleden we ons aan om terug op de motorbike te kruipen. Ik neem mijn voorzorgen draai mijne schone felgroengekleurde handdoek rond mijn hoofd. Dat vettig helmke,he. Ik krijg veel bekijks en mensen zwaaien langs de straat en reopen ‘Hello misses’. Ik voel me een BI-er. Tijdens het eten komen we de 2 gezinnen weer tegen, zij gaan ook naar Labuanbajo. Bryan Adams speelt op de achtergrond en dan is het karakoke-time, de florinezen komen hier samen om te zingen. En ze zingen op hun mooiste, intussen schrijf ik mijn belevingen neer en Ilse buurt. Ze heeft weer barstende hoofdpijn. Slaaptijd, Ilse haar hoofdpijn is niet te harden, ze ligt al in ons hemelbed, waarvan de matras groter is als het bed. Dat belooft weer geen goede nachtrust te worden. En wat zie ik daar lopen: een grote dikke vette zwarte kakkerlak. Slaaplekker. Ilse ijsbeert de hele nacht, hangt over de pot, kruipt weer in bed en is ten einde raad van de pijn… daar zit je dan in de middle of nowhere.
Om 5u30 staan we op om de bus van 6u15 te pakken. De bus van 6u15 komt pas na 7u00 aan. De bus rijdt eindeloos rond en eindelijk zijn we weg. Als haringen in een ton, alleen de geur al. Om de bus zo optimaal mogelijk te gebruiken, staan er in het gangpad kratten van cola. Daar kan dan ook nog iemand op zitten. Voorlopig is de krat naast mij nog vrij. Mijn bil drukt echter in het krat, want de busbanken zijn niet op mijn maat gemaakt. Mijn benen passen er niet tussen en nu hebben ze ook nog een zak rijst gezet op het plekske waar mijne voet stond. De twee gasten die op het bankje naast ons zitten hebben zich zo geinstalleerd dat ze bijna alle twee op mijne schoot liggen. Dat zal wel comfortabel zijn voor hen, maar er zijn grenzen. De bus zit zo vol als ei. Naast mij zit een oud kereltje op het krat. Ik pas niet eens in dat gangpad en om 8uur op een krat te zitten, daar bedankt den deze voor. Ilse gilt ‘wat stinkt hier toch zo?’’ en op de vloer ligt ne rotte vis met 1 oog. Lunchpauze, tijd om uit de bus te klauteren en gelukkig dat we zijn met onze koude cola. Er loopt hier zelfs ne haan met een legging, het onderstel is helemaal bijgeknipt en lijkt niet bij het bovenstel te horen. We hobbelen verder. Ineens een vuur, de bus stopt en we betalen de busrit. Dit hadden wij al gedaan. Dan vervolgen we de weg en worden weer tegengehouden. Veel geroezemoes in de bus, hier klopt iets niet. Een agressief type eist van iedereen 2000Rp en natuurlijk hebben wij enkel 10 000 Rp. Er heerst een samenhorigheidsgevoel en een vrouw is woedend op die agressieve type en eist dat hij ons wisselgeld geeft. Een hele heisa voor nog gene euro. Eindelijk zijn we in Labuanbajo, waar alles volzit, gaan wij iets vinden. De rugzak op onze rug, de motorbikers laten we links liggen’ op zoek naar een bed. Waarom heb ik zoveel boeken mee? En waarom heb ik mijn bergschoenen niet aangedaan? Mijne nek doet enorm pijn, maar we zullen doorgaan. Hotel Wisata is vol, iemand belt naar Chez Felix en daar hebben ze een bed voor ons. Voor de zonsondergang zijn we te laat. Tijd om het kingsize muskietennet op te hangen, een hele onderneming en dan slapen…. Heerlijk slapen, want we zijn kapot.a