Gili's

Na verschillende dagen te niksen en uit te zieken in Windy’s, is het eindelijk de moment om Lombok te verkennen. Na het ontbijt gaat Hal van het hotel met ons mee als gids. De eerste stop is een pottery waar men eierschalen op de potten plakt voor een craqulee effect. Dan bezoeken we een weverij, waar Ilse en ik al direct in een weefgetouw gezet worden. Op de vloer met een stuk hout in uwe rug voor steun, gelukkig is dat iets van eventjes en niet van een hele dag. Er wordt garen gesponnen door wel 5 mensen tegelijk. Efficient? Er staan grote houten weefgetouwen en ketels met hout om de stoffen op een natuurlijke wijze te kleuren. Dan is het de beurt om een kijkje te nemen in een Sasakdorp. Bokrijk op zijn Lomboks, kleine straatjes, speciale huisjes, hier staan de weefgetouwen buiten en zitten mensen voor hun huis te weven of rijst te zeven. Een aap als huisdier, vastgemaakt aan een ketting, kijkt apathisch toe. Het uitzicht op Kuta Beach Lombok is fantastisch, turkoise zee, witte stranden, schuimende golven die te pletter slaan tegen rotsen,… prachtig. De sarongverkoopsters komen te voorschijn en het is een mooi zicht om ze te zien lopen en dan is het tijd om ze af te wimpelen. Op het strand lopen geiten rond. Bizar, de dieren staan op dorre stukken te grazen. Het strand is dan wel wit, maar bestaat uit kleine kiezelsteentjes. Die geven een irritant gevoel. Bij de apotheek koop ik een lekker rozig hoestsiroopke, want ik blijf mijn longen uit mijn lijf hoesten. Lunch bij Alberto’s, een Italiaan. Supergezellig, de tafeltjes staan op het strand en je hebt enkel zicht op zee. De zee is woelig, dus veel golven en veel schuim. Chocomousse op zijn Indonesian style staat gelijk aan een bevroren potje chocolade-ijs. Smaakt evenzeer goed. S’Avonds is het cocktailtijd, Ilse en ik drinken op Katja haar verjaardag een Caipirinja uit een vaas, gevolgd door een Million Dollar. Niet slecht. Hal heeft in tussen een masseuse opgetrommeld en Ilse geniet in stormachtig weer van de gouden handjes van deze vrouw. Het waait enorm. Het lijkt erop dat onze bamboe-bungalow gaat vliegen. Vandaag is het niet nodig om de ventilator aan te zetten. Ik voel het muskietennet zo al vliegen, ook al lig ik diep onder mijn dekens. Koud, he en met alle gevolgen vandien. s’Morgens, mijn oog is zo dik dat het lijkt alsof Ilse en ik gevochten hebben. In iedergeval krijg ik ze nog open. Vandaag gaan we naar de Gili’s. Het busje is te laat en wij zijn de laatste toeristen die opgepikt worden. Dus belandt deze gelukkige op het bankje dat speciaal bij in de bus geduwd is om alle ruimte te benutten. Evenwicht houden tijdens het bergop. Het lijkt alsof het busje dat niet haalt, tegen een slakkentempo rijdt het ding de berg op. Gaat ie stilvallen of niet? Op het busje zit een mengelmoes van toeristen. Aangekomen in een café stappen we uit en worden de toeristen verdeeld volgens eiland. Wij gaan als enigen naar Gili Meno. Met de rugzak op de rug lopen we naar het bootstation. De marktkramers zitten op de boot te wachten, die pas vertrekt als hij vol is. Laat ons dan maar een extra kaartje kopen ipv van hier wortel te staan schieten. Manneke, en dan is het de kunst om op zo’n bootje te geraken met die rugzakken. Poehoe. Een plekje tussen de eieren, bamboebladeren, maniok, vis, zakken rijst… heeft wel iets. Deze boottocht is zalig. Het opgelopen boottrauma van de vorige reis verdwijnt als sneeuw voor de zon. Met drie buitenlanders en de rest plaatselijke bevolking meert het bootje aan in Gili Meno. Hoi, hoi, … de klus is nu van die boot afgeraken en niet met heel je hebben en houden in water te vallen. Spring van de boot als de golf net weg is, om niet drijfnat te worden. Dan lopen we over Gili Meno op zoek naar een slaapplaats. Op de eerste accomodatie biedt de uitbater ons al marihuana aan. Blijkbaar zien we eruit dat een shot kunnen gebruiken. Tijd dus om eerst iets te eten, voordat we verder gaan met onze zoektocht. Aan het strand heb je van die bedachtige dingen met een strooien dak. Hier staat een salontafeltje op en kan je je lekker in kussens nestelen. Het uitzicht op de zee is fantastisch. Je ziet de contouren van Lombok en van Gili Air. Ilse bestelt een sandwich. De ober brengt een omelet en beweert bij hoog en bij laag dat zij dat besteld heeft. Even later komt hij op zijn sokken zijn verontschuldigingen aanbieden, dat hij zo stoned is en dat de bestelling voor iemand anders was, Na het eten laten we de rugzakken staan en lopen rond op Gili Meno. Tao Kombo, bij Bob en Philippe, dat wordt het. Het is een gezellige bungalow (rijstopslagplaats) 400m van het strand tussen de bomen. Echt een idylisch plekje. Douchen onder een sterrenhemel, althans s’nachts. Hup, eerst de rugzakken oppikken. Naast ons plekje hebben zich twee Engelsmannen geinstalleerd Peter Grant en Gordon. Zij nodigen ons uit om mee met de boot naar Gili Trabawan, het party eiland te gaan. Een uurtje later zitten we in een piepklein bootje. Het water spettert in ons gezicht en het is puur genieten. Een zeearend vliegt over de zee en laat zich drijven op de wind. Vissers staan tot hun heupen in het water en gooien hun aas in de lucht. Ze vissen op barracuda’s. Dan uitstappen, hup de zee in, aan natte voeten ontkom je hier niet. Een wandeling door de straat van Trabawan en daar zitten de lui waar ik mee naar Sanur ben gegaan. Leuk. Effe buurten en dan verder kijken wat dit eiland te bieden heeft. In tussen zijn de winkels verdwenen en lopen we precies in de Hechtelse duinen, alleen dan met zicht op zee. Ilse en ik gaan een terraske doen. Niet veel later, voegen Peter Grant (look a like van den Hugh) en zijne makker zich bij ons. Tijd om terug naar Gili Meno te gaan. Klauter in de boot en dan spetterend water. De boot zet ons af aan de andere kant van het eiland, zodat we kunnen genieten van de zonsondergang. Manneke, en de boot vertrekt en ik zit nog tussen die bamboe-evenwichtbalken en dat hebben ze gehoord op de Gili’s. Met een cocktail op het strand, kleurt de lucht prachtig paars roze, de spiegeling in de zee is fantastisch. De zon is onder en daar zitten we aan de andere kant van het eiland. Paard en kar staan ons al op te wachten, op de Gili’s heb je geen gemotoriseerd vervoer en dat is zalig. Ju, Max, … tijd om te eten bij High in the sky en dan een douche onder de sterrenhemel. En mijmeren over Peter Grant en zeker zijn opmerking over Nothing Hill.
Eilandverkentijd is het na het ontbijt. Een wandeling rond het eiland is echt de moeite. Je waant je alleen op de wereld, heel af en toe kom je iemand tegen. Prachtige schelpen liggen op het strand en als kleine kinderen rapen wij ze met veel plezier op. Springend en gekke toeren uithalend in onze bikini maken we een fotosessie die niet voor publicatie geschikt is, maar waar we grote lol mee hebben. Het is een sprookjesachtig eiland met alweer witte stranden en prachtig blauw water. Het leven op een postkaart. Alleen is de stroming van de zee zo sterk, dat je de stukken koraal tegen je aanvliegen en je gewoon omvalt als je uit het water wil komen. Aangenaam is wat anders. Snorkeltime is het ook niet, want mijn oog is nog altijd ontstoken. S’Avonds zetten we een stapje in de wereld en drinken cocktails en Arak in de bar aan het strand. DJ Ilse verzorgt de muziek.
The day after, Ilse krijgt een migraine-aanval en gaat plat in onze bungalow. Ik installeer mij onder een boom aan het strand en kom er niet meer onderuit. Alleen ben je daar niet, de masseuses, ananas- en parelverkopers proberen hun waren te verpatsen. Ogen dicht en negeren. Relaxen en uitrusten en verder niks. Dat doen we de volgende dag weer. Lezen en op Gili Meno naar het vogelpark met zijn ene varaan, zijn konijnen, ene aap, krokodil,… en vele vogels in heldere kleuren. Volle maan, een grote yuccaboom, een bamboemat en een percussiebandje… en om het geheel af te maken kampvuur. Een lokaal muziekgezelschap bestaande uit een 6tal personen zingt het volkslied van Lombok. Zo lijkt het, dat lied wordt telkens herhaald, maar het is charmant. En ik geniet van den arak, terwijl de maan schijnt en de muziek klinkt. De laatste avond op Lombok, weer in stijl afgesloten. En dit is de tweede keer dat dit epistel geschreven wordt. Grrr. Wie zegt altijd 'Sla op?'