Amed

Tuut, tuut, tuut… alweer 5u30 en tijd om op te staan. De boot staat te wachten. Ipv van de ferry gunnen wij ons de luxe van een speedboot die ons in 2 uren of 2,5 uren naar Amed (Bali) brengt. Dat is wat anders dan 8 uren of meer op een ferry te zitten. Goed plan, alleen blijkt die luxe speedboot een simpele vissersboot te zijn. Het is in tussen 6 uur en daar staan we dan aan zee te wachten op ons bootje. Even verderop staat een man, hij doet teken dat wij naar daar moeten komen. Het bootje naar Amed ligt daar aangemeerd. Onze rugzakken worden in de boot getild en dan stappen Ilse en ik ook al in. Het is een kwestie van de juiste golf te pakken om niet helemaal zeiknat te worden. Vreemd, die man had gezegd dat wij twee de enigen zouden zijn en nu zit er ook al een Hollander bij op de boot. Wie hoort niet op deze boot thuis? Rarara,… potverdorie, nu kunnen we weer van die boot af sukkelen. Deze held is niet bepaald op haar best om 6uur s’ochtends. En welke zijn nu onze rugzakken? Ze zijn allemaal in zwarte plastic ingepakt om ze te beschermen tegen het zeewater. Daar staan we terug op Gili Meno te wachten op de juiste boot en om 6u30 verschijnt die dan eindelijk aan de horizon. Hup, de herhaling van hoe de rugzak in dat bootje krijgen en hoe zo droog mogelijk op die boot geraken. Dit is onze boot. Wij zijn de enigen aan boord uitgezonderd de kapitein en zijn twee hulpjes. Vertrekken? Neen, hoor, eerst effe de juiste motor ophalen aan de andere kant van het eiland. Dan wordt de jerrycan bovengehaald met mazout, anders vaart dat zo moeilijk; Wij willen naar Amed en die andere boot is al een eeuwigheid geleden vertrokken. Dolfijnen, die kunnen we deze keer op onze buik schrijven, want hier hebben ze alle tijd en die nemen ze ook. Eindelijk, de berg Agung is in zicht. En de boot vaart richting Agung (Bali). Deze boottrip is zalig. De zee is rustig en van zeeziekte is deze keer geen sprake. Ilse heeft haar voorzorgen genomen en ligt zolang als ze gewassen is in de boot. Bali nadert en na 2 uur varen is het moment aangebroken om uit te stappen, hoi, hoi. Mijne rugzak staat al op het strand als ik van de boot afstap. Kwestie van of de zee terugtrekt of niet om uit te stappen. Potverdorie, hebben die konijnen die rugzak zo geplaatst, dat bij de eerste golf … inderdaad mijne rugzak in zee staat… een klein beetje, maar toch. Hup, rugzak op de rug en de reis verder zetten. Mijn god, hebben ze die hele kleine vissersboten met de bamboe-evenwichtsbalken aan de linker- en rechterkant zo geparkeerd dat je ofwel op je knieën moet ofwel over die balken moet klimmen. Dat is echt iets voor miss Gymnastiek met hare rugzak aan… Soms heeft het voordelen om te stuntelen van het kan niet meer, manneke… ne knappe gast biedt mij zijn hulp aan, alleluja… Nou je zou voor minder stuntelen. We belanden in een restaurantje aan zee en bestellen ons een ontbijt. Anders loopt het helemaal mis. Ik krijg daar een omelet op zijn Rudy’s voorgeschoteld, hele tenen look werden gebruikt. Dan gaan we te voet op zoek naar een kamer. Niet te doen, bergop en de zon brandt van het kan niet meer. Goed gezind word ik daar niet van. We lassen een rustpauze in bij OnlYou en laten daar onze rugzak achter om de zoektocht aangenamer te maken in de mate dat dat al kan. Het is niet dat en na verschillende accomodaties gezien te hebben, nemen we een kamer in SunShine. De rugzakken dienen nu nog opgepikt te worden. Ilse gaat samen met een knaap van het hotel hare rugzak oppikken met een motorbike. Mijn beurt… Rugzak op de rug en nu op die motorbike geraken, … wat een onderneming… daar zit ik dan, de motor wordt gestart en … ooo… hoe blijf je erop zitten met zoveel kilo’s in uwe nek? Ik klamp mij niet gewoon vast, positief denken, visualiseren dat ik al terug in het hotel ben… pffff. Oef, heelhuids aangekomen,… nu nog afstappen, en dat lukt goed. Verkentijd. Ilse en ik wandelen en wandelen en wandelen… Pfff. We drinken iets en gaan verder. Bekijken onder tussen ook andere hotels, want dat van ons dat is het toch niet. Een auto stopt en neemt ons mee naar Amed. We blijven rijden, … dat hele stuk moeten we ook nog terug. Daar staan we dan in Amed en er is niks te beleven. Blijkbaar is er net een of andere viering in de tempel geweest, de mensen lopen er op hun paasbest rond. Aan een houten barakwinkeltje zit een groepje mensen. Een jonge geblondeerde knaap staat er met zijne motorbike, een andere heeft een gitaar vast… en wij vragen voor een lift. Weer de motorbike op om ons terug te brengen naar het hotel. Langs de weg heb je een beekje (goot) waar het water doorstroomt, iemand wast zijne auto aan dit beekje. Een ander persoon staat even verder zijn motorbike te wassen en dan zit daar enkele lui in hunne pure in de goot te baden. Lekker fris! In het hotel springen we even in het zwembad en dat doe je ook best zonder na denken. De tegeltjes zien groen van de algen en wat drijft er in… Dinnertime, niet in ons hotel, maar in dat aan de overkant. Daar geraken we in gesprek met Wayan (de oudste). Voor het geval je het niet meer weet in Bali werken ze niet met familienamen maar de oudste heet Wayan, de volgende heet Made, dan komt Nyoman en de vierde heet Ketut… voor de vijfde beginnen ze weer van vooraf aan, dus Wayan. We spreken met hem af om morgen te gaan snorkelen naar de Liberty. Dit is een wrak van een Amerikaanse boot. Ook gaat hij ons terug brengen naar …. Ubud.
Snorkelgerief huren, aantrekken … en dan de zee in. In Amed is het een keienstrand. Keien en blote voeten, dat geeft een heel elegant resultaat. Door de stroming van het water val ik al gewoon om. Geef mij maar een boot om uit te springen, ipv via een keienstrand in zee te geraken. Aan het hotel heb je koralen en tijdens deze snorkelbelevenis zie ik drie vissen. Een grote blauwe en een wit met zwart gestreepte die precies een gele kuif heeft, om dan terug een grote blauwe vis te zien… en dat was het. Laat ons dan maar relaxen aan het zwembad. De familie Aussi geeft een stoel af, zodat we ieder een strandzetel hebben. Lezen en relaxen. Middag en dus etenstijd, laten we het veggierestaurant hier naast eens uitproberen. Er hangt een vreemde sfeer in dit restaurant en een vreemde Zwitserse vrouw komt onze bestelling noteren. We zitten in de auto op weg naar Liberty. Het is even rijden en ook hier is er weer een stenen strand en sterke stroming. Op 20m van het strand ligt het wrak. Ilse en ik gaan het water in. Weer een heel gedoe met al die keien. Dan zwemmen we naar het wrak toe, het enige wat we zien is blauw, blauw en blauw. Gene ene vis en geen wrak te bespeuren, we geven niet op en zoeken verder en zwemmen verder. “Ik ga terug” zegt Ilse, “Ik blijf nog even”. Dat wrak zal ik gezien hebben. Het land is toch wel veraf, laat ik ook maar terug gaan. De stroming is sterk. De afstand tussen Ilse en mij wordt groter en groter. Onderwater zwemmen dan maar, dat gaat altijd sneller. Shit maat, die stroming draait u gewoon om. Als ik terug bovenwater kom, zie ik geen land, wel de volle zee. Manneke, dat belooft nog wat om terug te geraken. De aanhouder wint en het land komt stillekes aan dichterbij. De chauffeur geeft mij op mijn kop dat ik zo ver gegaan was. Wisten wij veel. En dan als die Indonesiërs teken doen van kom dichterbij, betekent dat bij ons van ‘ga weg’. Laten we het wrak maar voor gezien houden. Je kan niet alles hebben. Dan kopen we ons een berg koeken en chips en genieten van een echt vreetfestijn. Dat kan toch deugd doen.