Shoppen

On the road …again. De eerste stop zijn de koningsbaden in Tirthagangga. Dit is echt de moeite. De baden liggen midden in de rijstvelden aan de voet van de berg Agung. Je komt binnen en dan … een grote vijver met stapstenen. Deze twee dames staan al onmiddellijk op de stapstenen; waardoor andere toeristen de stap ook wagen, hahaha. Lopen over het water. Overal staan demonachtige beelden, sommige van die beelden spuwen water uit. Na de koningsbaden rijden we naar het waterpaleis in Ujung.. Toen in 1963 de Agung uitbarstte, werd het paleis verwoest. Het is een enorm onderkomen landgoed dat bestaat uit trappen, trappen en nog eens trappen. Ook hier heb je grote vijvers, eigenlijk is die grote vijver het zwembad maar tegenwoordig wordt er niet meer in gezwommen. De originele brokstukken liggen op elkaar gegooid in een gedeelte van de tuin. Sommige reliëfstukken zijn nog origineel, maar de meeste heeft men vernieuwd. In Maz stoppen we om te kijken bij de carpenters of meubelmakers. De goesting is verder te zoeken, hondsmoe van al de indrukken. En dan rijden we Ubud binnen. We nemen de achterdeur bij Ayu en Suta, wat een warme ontvangst. Tante Ilsa en tante Sabina zijn terug, feest! Ayu, Suta en Agus zijn dolblij om ons terug te zien. Een feestmaal wordt ons aangeboden, hoi hoi. Na terug in onze kamer geïnstalleerd te zijn, lopen we de bekende weg af. Wij planten ons neer bij Casa Luna, bestellen daar een Black Misshief, Chocolate’s divinty en een stuk Tiramisutaart. Klinkt dat niet lekker decadent. A wel, dat is het ook en het is heeeeerlijk. Manneke, dat smaakt. Even internetten, en helaas valt alles weg en kan ik op een andere keer opnieuw beginnen. Baalmoment. Om ons voor te bereiden op morgen, bekijken we nu al enkele winkeltjes in Ubud. En dan is het ….shopdag. In Ubud heb je daar een conditie voor nodig, want die stoep daar is niet zoals in België schoon vlak. Neen, de stoepstenen steken met momenten een halve meter uit de grond of er ligt geen steen en kijk dan maar uit dat je niet in de goot belandt. De zon schijnt en puf, puf… Ne mens moet wat over hebben om aan een souvenir te geraken. Eindelijk, daar ligt restaurant Wayan op de weg (remember Death by chocolate) en wij gaan binnen in dit heerlijke fantastische gezellige restaurant. In Lombok was dat ne mega-tegenvaller, daar kan Wayan niet tippen aan Wayan in Ubud. Verwendag, een heerlijke europese maaltijd, want al die rijst komt nog steeds onze oren uit. Nog een stop op de markt in Ubud. Daar heerst een gezellige drukte. Verkopen, dat is hier de boodschap. Voor je het goed en wel beseft, neemt een verkoper je bij de arm en sleurt je mee in zijn kraam. Look in shop, pfff. Slippers kan ik misschien wel meenemen, even passen, maar de Balinese schoenmaten komen niet overeen met de mijne. Ik begin met 40, en dan is the only way … up, …. en eindig bij 43. De slippers blijven op de markt. En markten afgaan zullen we, de markt van Sukawati staat ook nog op ons lijstje. De groothandelaars kopen hier hun spullen om te verkopen in hun shops. De volgende morgen staat Ayu erop om ons te brengen naar de bemo. Met zijn drieën op de motorbike: Ayu, zoontje Agus en ik. Dan wordt Ilse nog opgepikt voor de rit van 100m. Dat kleine stukje zag Ayu duidelijk niet zitten om te lopen. Ze houdt een bemo tegen en daar zitten we dan weer in zo een tot op de draad versleten buske. Strategische positie bij de deur, zodat mijn benen niet opgevouwen dienen te worden. In Sukawati neemt een dametje dat ook op de bus zat ons op sleeptouw. Wij hebben geen gedacht waar de place to be is. Zij stopt bij … hare shop en dan kan Ilse 101 shorten beginnen passen. Een S blijkt groter dan een M, een hele kunst om de juiste maat te vinden. Laat die short dan maar waar ze is. Het marktgebouw is propvol gestouwd met wel duizenden winkeltjes of beter rekken waar verschillende handelaren hun waren op hebben staan. De gangen zijn maximum een halve meter breed. Doordat alles tot de nok gevuld is, krijg je hier een enorm benauwd gevoel. Daglicht is er nauwelijks, wat voor sommige handelaren een goede zaak is. Sarongs, maskers, juwelen, T-shirts, houtsnijwerk,… je vindt het hier allemaal. Spullen uit de jaren stillekes bedolven onder de spinnewebben, nooit verplaatst of vervangen, zoals een T-shirt dat ooit wit geweest is en nu hangt dat vettig ding daar. Het gekke is … de business draait. En wij maar cursussen volgen. Op de groenten- en fruitmarkt staan manden gvuld met rijst, vis,… ook liggen er bergen bananen op de grond, maniok met wierookstaafjes. De kakkerlakken doen zich te goed aan de maniok. Je honger gaat voor minder over. Manden gevuld met oranje of roze bloemblaadjes, voor het dagelijks ritueel om de goden gunstig te stemmen geven, de markt kleur. Ceremonieversiering zoals paraplu’s en gouden met zilveren versiering, het is er allemaal. De ratten lopen in tussen rond. Genoeg, nu terug in Ubud geraken. Dat is een koud kunstje voor deze twee avonturiers. Even later, zitten op de bemo naar Ubud. Het duurt even vooraleer hij vertrekt. Normaal is dat als hij vol is en dan stapt de plaatselijke KVLV in de bus. Allemaal lachende indonesische vrouwen die terugkomen van de markt. Zeg, gerust zit ik niet op de bus, die dames knijpen in mijne arm. Het zal zijn om te checken of ik wel echt ben, daar ga ik van uit. De bemo zet zich in gang en naast het hoofd van de buschauffeur tegen het plafond van de bemo laat een dikke, vette, harige spin zich zakken, jakkes. Gelukkig, zit dat beest ver genoeg van mij af. In elk geval ben ik vervuld met afschuw, bah. Boven mijn hoofd ziet alles er ok uit. In Ubud stappen we af en gaan we eerst eten. Doodmoe zijn we. De kers op de taart wacht echter op ons. Na een douche zijn we weer op pad op weg naar een massagecentrum. Een welkomsdrankje op basis van gember drinken we op en dan volgen we Aye en Muli, onze masseuses. Ilse en ik liggen ieder op een tafel in dezelfde ruimte en ons lijf wordt heerlijk verwend. Na de massage halen de dames de scrub boven en dan gaat onze bruine tint eraan. Ilse staat direct in vuur en vlam, dat scrubsmeersel is op basis van tijgerbalsem. Bij mij gaat dat niet zo snel. Dan wordt het scrubsmeersel van onze lichamen gehaald en lijkt het alsof ik inwoner van een yoghurtpotje geworden ben. Ons lijf wordt ingesmeerd met een yoghurtpapje. Een heerlijke gelaatsverzorging met hoofdmassage volgt. Dan staat er een kruidenbad op ons te wachten. Ilse heeft beneden een bad en ik boven. Prachtig, onder het dak in de buitenlucht staat een roze marmeren badkuip op mij te wachten. De sterren staan aan de hemel, enkel de kaarsjes ontbreken. Het water is zalig. Genieten. Als afsluiter staat er nog een manicure en pedicure op het programma. Hier zijn Ayu en Muli niet in onderlegd. Juf Ilse geeft tips, hoe je een manicure doet. Van zoveel verwennerij, daar krijg je niet gewoon honger van en slaap.
wel?