Cienfuegos

Zondag in Cienfuegos wil zeggen dat veel Cubaanse families een daguitstap maken naar het strand. Wanneer we vertrekken stopt onze gastheer ons Cubaanse pesos (het nationale geld) toe, zodat we ons kunnen integreren. Onderweg naar de bus aan de haven krijgen we van een Cubaan les in het geldsysteem. Zo weten we dat het toeristengeld 1CUC gelijk is aan 25 pesos, het nationale geld. Hij benadrukt dat de bus slechts 1 peso per persoon kost en niet 1 CUC. Bij het busstation staat een hebberige dominante intimiderende vent; hij wil dat wij in CUC betalen. Wij negeren dit ‘no entiendo’ en geven 5 pesos. Het is een vuile afzetter, want we krijgen één peso te weinig terug. Dit steken we niet in onze kop, want dat is ongeveer 10 eurocent. We stappen op de lokale bus naar het strand. Een oranje bus met veel roest, we kunnen in elk geval zitten. Alle ramen staan open, zodat het er los door waait, maar goed ook, want de tropische temperaturen swingen de pan uit. Aangekomen op het strand, volgen we de meute. De zee ziet zwart van het volk (letterlijk en figuurlijk). We hebben veel bekijks met onze blanke lijven. Mensen staren ons aan alsof we rariteiten zijn. De ogen van de mannen vallen bijna uit hun kassen, amai. Myriam gaat op verkenning naar een betere plek en ik sla de boel hier gade. Er is hier veel te zien. Myriam’s expeditie is geslaagd, ze heeft een rustige plek ontdekt op het privé strand van hotel Rancho Luna. Alhoewel rustig? De redders schieten al dadelijk te hulp en zorgen dat we een eigen palmboom krijgen om onder te liggen. Daar worden mijn jeukende benen ingesmeerd met ijs door een ebbenhouten redder met dreadlocks. De EHBOdienst haalt een limoen uit de kast, dat helpt blijkbaar ook. Het water van de Caraïbische zee is allesbehalve verfrissend. Gelukkig, waait er af en toe een briesje dat voor de nodige verkoeling zorgt. Zelfs op dit afgelegen strand ontkomen we niet aan de voetbalgekte. De match Nederland-Spanje begint om 14u. Daar ze denken dat we Nederlandse vrouwen zijn , spreekt men ons er voortdurend over aan. Tijd om terug naar de stad te gaan, het is even zoeken waar de kaartjes verkocht worden. Die dominante vent van daarstraks staat er ook. Deze keer loopt hij niet mee met ons en dringt hij zich niet op wetende dat wij toch niet in CUC betalen. Dan wachten we op de bus en ineens parkeert zich daar een truck met oplegger. De wit met bruin verroeste oplegger is omgebouwd met ramen en zitjes zoals in een bus. Alleen zijn de zitplaatsen rondom, zodat er veel staanplaatsen in het midden zijn. De chauffeur nodigt ons uit om bij hem in de cabine te zitten, maar het avontuur roept, ook voor de Cubaan, want die is deze aanblik niet gewoon. Na de eindhalte zoeken we het busstation om het vertrekuur te weten van de bus naar Trinidad voor morgen. Etenstijd, de uitdaging is om een nationaal restaurant te vinden waar je aan één vierde van de toersitenprijs eet. Eerst nog even in ons stamcafé een mojito achterover slaan, dan ziet het leven er nog rooskleuriger uit (ook als je honger hebt). Na onze aperitief brengen 2 vriendelijke jonge gasten ons naar een nationaal restaurant. Na ons avondeten wandelen we naar Punta Gorda, het schierland van Cienfuegos. Flanerend over de boulevard die in zijn hoogdagen prachtig moet zijn geweest en die duidelijk nog de sporen nalaat van de rijke Amerikanen en Cubanen, geven we onze ogen de kost. Huizen met pilaren, als kastelen liggen langs de boulevard. Het is een bonte mengeling van roze, blauw, groen,… Ook heb je uitzicht op de haven en het water. Op het dak van een blauw paleisje met een torentje kan je genieten van het uizicht op de haven en de zonsondergang. Bij de buren is het karaoke. Op het uiterste punt staat een gebouw dat er volgens de reisgids uitziet als een taart met veel krulletjes en versiering. Op de terugweg lacht iedereen ons uit omdat Holland verloren heeft. Het zal ons worst wezen. Weer een dag die omgevlogen is.