Dehradun

Daniel en Katie zijn verhuisd naar de Snow Crest Inn, want daar is Wifi. Als ik Katie tegenkom in de meditatieruimte, heeft Daniel ondertussen al opgezocht dat er vandaag een coach gaat naar Dheradun. Dit is een luxebus.. Wanneer ik buitenkom, zie ik Sureka en wil haar haar boekje teruggeven. ‘Keep it’, zegt ze. Dan vraag ik haar of ze even meekomt met me en op mijn kamer, geef ik haar de rood met goudkleurige sari. Het meisje is dolgelukkig met dit cadeau en ik heb weer wat minder om te dragen. Ik betaal de rekening bij mister Con en krijg een spervuur van vragen over me heen. Hij suggereert dat ik niet gelukkig was bij hem, en vraagt me het hemd van mijn lijf waarom Katie en Daniel verhuisd zijn.. Nadat ik de rekening betaald heb, komt Sureka aan met een enorme envelop. Een cadeautje met de foto van Shri Mataji, een kalender en nog iets. Kei lief!. Hier zijn de mensen enorm vrijgevig. Ik breng een deel van mijn spullen naar het hotel. Nu nog mijn rugzak, wanneer ik bijna op de splitsing ben, stopt de knalgele schooljeep. Dat is handig. Ik maak dankbaar gebruik van deze onverwachte lift. In de Snow Crest Inn word ik altijd goed ontvangen, ook nu weer. Ik zet me samen met Katie neer op het dakterras met zijn prachtig uitzicht kijkend naar de vlinder met zijn oranje met zwartgekleurde vleugels en een lijfje dat lijkt op dat van een bij met zijn zwarte en witte streepjes. In de lucht cirkelt een arend rond. Als voorgerecht krijgen we mango’s van het huis en de boy leert ons hoe je het best een mango eet. Na de lunch is het tijd om te vertrekken naar Dehradun. Spannend, ik kijk er naar uit om de plek te zien waar de twee rivieren samen komen. In het begin van mijn reis las ik een verhaal over twee rivieren en toen Daniel me over deze plek vertelde, wilde ik er meteen heen. Tijd om te vertrekken, oeps, de taxi is echter niet besteld, het regent pijpenstelen. Een andere taxichauffeur bel t zijn collega en die is intussen onderweg maar zit vast in het verkeer. Alles komt goed, en anders missen we de bus. Daar is de taxi, we vertrekken in de gietende regen. Juist op tijd komen we aan in het busstation en onze spullen worden in de kofferbak van de bus gedropt. Deze bus is een beetje luxueuzer dan mijn vorige busavontuur. We rijden door rijstvelden, over bruggen en als ik naar beneden kijk; is de weg niet te zien, en kijk ik in de diepte waar ooit een rivier stroomt en nu zijn er enkel de keien te zien en kleine plassen water. De weg kronkelt door de Himalaya. Een ravijn en aan de rand staat een auto. Enkele mensen kijken naar beneden. Beneden ligt een gecrashte bus die over de rand gegaan is, het dak is weg, de banken met hun zilverkleurige baren zijn zichtbaar. Indrukwekkend en beangstigend, want met momenten lijkt deze busrit ook op een joyride. Voor me zit een oudere vent, om de haverklap gorgelt en spuugt hij. Hij spuugt uit het raam. Zo vies! Ook in deze bus hangen niet werkende ventilators en is het enige wat wat voor verkoeling zorgt, zijn de openstaande ramen. De zetels zijn iets luxueuzer dan in de vorige bus, alleen kan je sommige zetels niet meer verzetten of terugzetten in de oorspronkelijke stand. De geuren waaien binnen, tijdens deze hobbelige rit. In een stadje loopt er een olifant rond, en natuurlijk komen we koeien en apen tegen. Dan rijdt de bus door een tunnel die wel uitgelepeld lijkt en dat geeft het gevoel dat hij elk moment kan instorten. De televisie staat op en er speelt een Indische film: 3 in 1. Dat betekent dat in iedere film dezelfde acteur de hoofdrol speelt. Hij is een mix van Rambo en James Bond. Vreemd filmpje, dat afgewisseld wordt met vechten en musicaltoestanden waarin de hoofdpersonages hun verliefdheid bezingen en er gedanst wordt op de achtergrond. Een tussenstop met duizenden kevers en insecten die je in het licht van de lampen ziet vliegen. We stappen uit en zetten ons aan een tafeltje in het duister. Een kever, zogroot als mijn duim, vliegt in mijn haar. Yakkes, Daniel lacht me uit totdat ik dat beest uit mijn haren krijg en het in de richting van hem en Katie liegt. Hier zitten nog andere kevers met een blauwachtige schijn, die zijn mooi. Daar loopt er eentje met een kop zo groot als een smartie en een lijf dat lijkt op een zwart napoleonneke. Op de weg liggen tempels waarvan de torens lijken op een toef slagroom. Ze zijn mooi verlicht en tekenen zich af in de donkerte van de nacht. Daar onder de lamp tegen een ‘witte’ muur zitten wel honderden salamanders bij elkaar. In tussen zijn we verhuisd van plek in de bus, een paar irritante kerels hebben zich rond ons gezet. Wat ben ik blij als die uit de bus stappen en er niet meer terug instappen. Onze verhuis was niet zo een goed idee, nu zitten we op de wielen met als gevolg dat bij ieder gat in de weg of iedere bult waar de bus door of overrijdt, we omhoog vliegen alsof we op een op hol geslagen paard zitten. De bus stopt, we zijn er , drie uur vroeger dan verwacht. Het is drie uur s’ nachts. In het busstation liggen op de vloer mensen te slapen. We lopen door en vinden niet direct een taxi, dus lopen we terug. Een man die ook op de bus zat, zegt waar we naar toe moeten lopen. Drempels zo hoog als mijn knie, daar klauteren we op en af met onze bagage. Een tuktuk komt ons tegemoet gereden ‘Darsh Residentie’, aub. We passeren de tuktukstand en de chauffeur vraagt aan zijn collega’s waar hij moet zijn. We stoppen in een straat met oranje straatverlichting voor een hotel en daar zit een man voor de deur. Voor de rest is het hier doods. Dit is niet het juiste hotel en de man op de stoel laat weten dat het volgeboekt is. ‘Het adres van het hotel staat op Daniels laptop en hij krijgt het document niet geopend omdat er geen Acrobat Reader op zijn pc geïnstalleerd is. Gelukkig is er een andere laptop die het document wel kan openen en kunnen we de gegevens zien. De gegevens worden genoteerd en de tuktukchauffeur belt naar het hotel. Helaas, hij krijgt geen gehoor. Daar staan we dan in die godverlaten straat met een man in een stoel, wij drie en de tuktukchauffeur. ‘Wat nu,” vraagt Daniel. ‘Misschien weet de tuktukchaufeur een hotel.’ ‘Ja, wat een geluk’. Het is een kot in de nacht, als we eindelijk een bed hebben. Om 10u zijn we al weer present, en nemen eerst een omelet als ontbijt. Het is zo grappig. Daniel bestelde spiegeleieren en dat ging niet, maar een omelet was wel mogelijk. Het hotel zorgt voor een tuktuktaxi en onderweg naar de Darsh-residentie lopen er varkens op de weg. Onze nieuwe verblijfplaats is gezellig en we worden er goed ontvangen door een heel kleine man die zo klein van gestalte is dat hij net tot aan mijn elleboog komt. Effe relaxen, Katie en Daniel stappen binnen en hebben slecht nieuws. De plaats waar de rivieren samen komen is vier uren rijden van waar we nu zijn, dat was google vergeten te melden. C’ Est la vie. Actie, we nemen een tuktuk die ons naar de verzamelplaats van de jeeps om naar Rishikesh te gaan brengt. Met vier volwassenen op de achterbank, dat is echt geen doen. Ik wring me in wel duizend bochten om toch maar één comfortabele houding te vinden, helaas is dat onbegonnen werk en lukt het niet. Drie kwartier later, de bevrijding en in Rishikesh nemen we de tuktuk naar Tapovan, want daar ken ik de weg. Een mooie wandeling met als doel de ceremonie. Wanneer we aankomen bij de tempel, begint het te gieten en valt de ceremonie in het water. Dan maar iets eten en mijn eerste pannenkoek smaakt. Het is hier keidruk, we lopen over de voetgangersbrug en ik houd Katie haar tas vast om niet kwijt te geraken, terwijl we over de brug schuifelen. Vele winkelstalletjes heb je hier en de straat ziet zwart van het volk. Ook aan de tuktukstand staat er een mensenmassa die niet te doen is. De chauffeur van de tuktuk zet ons in ’t zak, maar we zijn tenminste weg uit de drukte. Hij brengt ons naar het verzamelpunt van de jeeps. Er staat een lege jeep, we stappen in en wachten tot er nog volk komt, want die jeeps vertrekken pas als ze vol zitten. Dus wachten we nog even, tot het geduld op is en dan vragen we de chauffeur om toch te vertrekken. Hij gaat tanken met de jeep, naast ons staat een soort pickup met twee verdiepingen volgeladen met mensen gekleed in het oranje. De tweede verdieping bestaat uit houten planken. Het ziet er niet aangenaam uit om op te zitten, althans niet voor mij. Die oranje geklede mensen zijn pelgrims. We rijden door het olifantenpark. De olifanten zijn kwaad op de mensen: Deze ochtend is er iemand gedood door een olifant. Niet alleen in India zijn de olifanten kwaad op de mensen, ook in Thailand wist iemand me dat te vertellen. Misschien is het toch de moeite om morgen naar de rivieren te gaan, de hotelbaas zoekt het uit. Onze trein ligt immers al vast. Helaas, na het opzoekwerk door de hotelbaas, blijkt dat er wegenwerken zijn en duurt de rit zeker zes uren en is een overnachting nodig. Het zal voor een andere keer zijn. Nu eerst ‘douchen’, de knop zit vast, waardoor het enkel mogelijk is om ofwel onder de kraan te gaan zitten of de grote emmer te laten vollopen om dan met een plastieke maatbeker jezelf af te spoelen. Nog effe schrijven, dan slapen om vervolgens op te staan, te ontbijten en samen met Katie op zoek te gaan naar een ATM. Helaas, de automaat doet het niet. Intussen is Daniel de trein aan het boeken in een kleine barak langs de weg, terwijl wij op zoek zijn naar een paar andere schoenen voor Katie. De server ligt voorlopig uit, de travelagent vertelt over zijn vele accidenten terwijl op de achtergrond de muziek van The Beatles klinkt ‘Help, Penny Lane,…’.De travelagent nodigt ons uit en dat betekent dat we eerst langs zijn ouders gaan om daar de auto op te pikken. Het is een rustige buurt met prachtig gekleurde victoriaanse huizen. Daar heb je Moeder zwijn en haar vele biggen die vrolijk door het straatje wroeten. Met ma maken we een praatje, voordat we vertrekken we naar het restaurant. Manneke, goddelijk, zo een lekker eten, njammie. Wat een verschillende smaken en zo heerlijk. Chapati, Parantha, kip met saus om je vingers bij af te likken, een mengsel met bloemkool, ananasyoghurt om te blussen,… De reisagent heeft ons goed geadviseerd, zeker op culinair vlak. Omdat hij in de namiddag niet werkt, rijdt hij met ons rond. Hij stopt in een S-bocht met een uitkijkpunt over een dal. Er hangen gekleurde vlaggen met blessings te wapperen. Aan de volgende stopplaats wordt er bronwater dat van boven de berg komt verzameld, zodat je erin kan baden. We klauteren over stenen en baden pootje. De geur van zwavel hangt hier en dat creëert meteen de verwachting dat het water warm gaat zijn. Niet dus, brrr, berekoud .. Het begint te regenen, dus vertrekken we. De reisagent rijdt terug naar zijn moeder waar we uitgenodigd worden voor een kopje chai. Dan is het tijd om terug te gaan, onderweg komen we onze vriend tegen op zijn scooter. Hij heeft helemaal geen oog voor ons, ook al zwaaien en roepen we enthousiast. Hij staart voor zich uit zittend op zijn scooter. Dat zal waarschijnlijk een overblijfsel van zijn accidenten, waarbij zijn linker- en rechterhersenhelft zo beschadigd waren dat hij soms alleen vormen ziet of kleuren en dingen niet kan plaatsen.
Douchen, inpakken en on the road again. De dwerg springt op een voor hem torenhoge fiets om een tuktuk te gaan halen die ons naar het station brengt. Opééngepakt in de tuktuk, we passen er net in. In het station zijn er veel mensen aanwezig, een drukte. Er staat iets in de vorm van een ouderwetse weegschaal met veel lichtjes. Geen idee, wat dat is. Once in a lifetime experienve, een sleeper in de tweede klas zonder airco en met dikke horizontale tralies voor de ramen. Het is loeiheet op de trein en ook hier hangen tegen het plafond ventilators. De vloer vertoont duidelijke sporen van opgedroogde urine, bah. Het is een komen en gaan van verkopers van chai, eten, bedelaars en wat is dat? Om schrik van te krijgen, een soort dragqueen met een zwarte legging en enkele briefjes geld steken als een soort waaier tussen haar vingers. Hij of zij, dat is niet duidelijk, staat daar in een zeer agressieve dwingende janetachtige houding. Mijn buur geeft haar enkele roepies. Hij zegt dat dit fenomeen ook een soort van bedelaar is. Het belooft een interessante reis te worden. Moeder en dochter zitten tegenover me en reizen samen, ze delen hun eten met ons. Een pannenkoek met iets tussen en een soort van eierkoek die very spicy is. Ze lachen. Alle afval wordt gewoon door het raam naar buiten gesmeten. Door de dikke horizontale tralies, lijkt het dat de rit eindigt in de gevangenis volgens Katie. Om de tijd te doden, krijgen we een les in ‘silent language’ van haar. Het hele alfabet en een paar zegswijzen. De bedden worden gemaakt, er zijn zes sleepers, drie aan iedere zijde. Ik lig op de middelste. Deze sleeper hangt met twee kettingen vast en is overtrokken met grijsblauw nepleer, wat lekker zweet. Om de geur aangenaam te maken, lopen twee mannen met een elk een bus Febreze te spuiten, ééntje neemt het bovenste compartiment voor zijn rekening en de andere spuit onder de banken. Tijdens de nacht komt er een oliegeur binnen waaien, die me bijna de adem beneemt. Mijn sjaal helpt niet zoveel tegen deze vieze geur. Het is een komen en gaan van geuren, geluiden en mensen op de trein. Er komt volk bij op de trein en de plek waar je je voeten zet, verandert in bagageruimte. Gelukkig, waait er een frisse wind door de openstaande ramen naar binnen. De omgeving is groen met bomen en rijstvelden, waarin ook hier weer mensen aan het werk zijn. Kerels met emmers gevuld met kikkererwten, gewone groene erwten of ander eten lopen door de trein, net als diegenen die thee verkopen. De aarde theekommetjes waaruit chai gedronken wordt, worden nagebruik uit het raam gesmeten. Ik was in de veronderstelling dat die gerecycleerd gingen worden. Alle afval wordt door het raam naar buiten gesmeten. Het land van de pauwen, als je buitenkijkt, zie je in de velden enorm veel pauwen lopen, prachtig. En dan komt ook aan deze rit eindelijk een einde.