Varanasi: de dood, enorme koeien en veel shit

Eindelijk na een een treinreis waar geen einde aan leek te komen, zijn we in Varanasi. Het is een heel gedoe om onze bagage onder de zetel vandaan te krijgen, terwijl er volk op de trein stapt. Het station is overvol van mensen, we moeten eerst een trap opgaan en een stukje lopen om uit het station te geraken. Wat een drukte hier, overal staan tuktuks en ook nu moet de laptop weer bovengehaald worden om te kijken waar we precies verblijven. En dat is op een plek waar geen tuktuks mogen komen. We stappen in een tuktuk en dan file. We zijn omsingeld door tuktuks, scooters, fietsen,.. er is geen plekje meer vrij in deze file. De tuktuk brengt ons zover hij kan, dat is tot de autovrije zone. Dan stappen we over in een riskja. Katie en ik delen er eentje. We passen er amper in. Het is een hele klus voor de riskjarijder om door de drukke winkelstraten met veel in het oranje geklede mensen en koeien te rijden. Hij fietst zo snel hij kan. Als ik uit de riskja stap, voel ik ineens iets hard tegen mijn ribben. Auw, wie gaat er zo hardhandig om met mijn ribbenkast. Lieve help, ik heb een aanvaring met een witte koe haar horens voel ik over mijn ribben schuren. Is me dat schrikken, ik sta te trillen op mijn benen. Weer een ervaring rijker, ik ben meer verschrokken van dat beest dan dat ik pijn heb. Een schram, dat is beter dan gespiest te zijn. Varanasi is de stad van de koeien, er is zelfs een soort van bejaardentehuis voor de oude koeien die geen dienst meer doen. Ook al zwerft de koe door de straten, toch heeft ze een eigenaar en die komt haar halen. De koeien worden dan gemolken en er is een soort van melkmarkt waar de melk verkocht wordt. Twee mannen begeleiden ons naar ons hotel door de smalle straatjes van iets meer dan één meter breed. Overal staan hier koeien. Eerst douchen, dan eten om vervolgens in te checken. Ik wil nog wel even de stad verkennen, en dus gaan Daniel ik ronddwalen door de smalle steegjes. We wandelen door de smalle steegjes, enorme koeien versperren de weg en de straatjes zijn bezaaid met hun vlaaien.. Ineens komen mensen voorbij die een draagberrie van bamboe dragen met daarop zwartverkoold hout. “Dit is de as van een gecremeerd persoon”, zegt een drager. “Wat is me dat hier allemaal?’ Ik wil de Ganges zien, en als we er bijna zijn, komt er een man uit het duister naar ons toe en vraagt of we een boottocht willen doen. Tuurlijk, dit is leuk. Achter hem aan lopend dalen we de trappen af. Om in zijn boot te geraken, moeten we over een andere gamele boot klauteren. Hij heeft een megagrote roeiboot waar je wel met 20 personen in kan. Daniel en ik zijn echter de enigen. Een meisjes dat kommetjes met bloemen verkoopt, die je op het water kan neerzetten, zit op de boot. We kopen elk een kommetje. Alleen is het de vraag of we vuur hebben. Een geluk dat Daniel zijn lucifers mee heeft, we steken de kaarsjes aan en laten elk ons bloemenbootje met kaars te water. Zo mooi om te zien, we hebben geen camera mee, want het plan was om effe te kijken hoe het er in Varanasi aan toe gaat. De boot vaart naar een plek waar er een ceremonie bezig is, er staan wel zeven mannen met van op een afstand lijken het kleine kerstbomen te zwaaien. De bewegingen die zij hier mee doen zijn zeer precies terwijl er belletjes klingelen en het tromgeroffel klinkt. Daniel herkent de teksten die gezegd worden, die werden ook gebruikt op het einde van een puja van Shri Mataji. Het is een soort afscheid ‘Afscheid van de dag’. De boot vaart een stukje verder. Hier heb je ook een ceremonie. Er staan vijf mannen met de lamp van Aladdin te zwaaien. Het vuur komt uit de kop van de lamp die de vorm van een slang heeft. Déjà-vu! Compleet onverwacht en enorm magisch en mystiek is dit. We staan recht op het voorste of achterste stuk van de boot en krijgen er meteen een evenwichtsoefening bij om te kunnen genieten van de ceremonie. Onze boot draait terug en vaart de andere kant van de rivier op. Het lijkt dat wij fout varen, want de rest van de boten varen allemaal de ander richting uit. In de verte zie ik verschillende vuren. Weer een ceremonie? De boot stopt op de plek waar de lijken worden verbrandt op een houtstapel van speciaal hout met veel olie. Het duurt drie uren voordat het lichaam volledig weg is. Bij de man blijft het borstbeen over en bij de vrouwen het bekken. Dit wordt achteraf in de Ganges gegooid. Belgetinkel en tromgeroffel klinkt door de nacht. Een trap gaat ook hier het water in en op deze trap liggen verschillende draagberries met een dode te wachten op hun laatste bad in de Ganges. De familie draagt de draagberrie die afhankelijk van de persoon bekleedt is met rood en goude doeken en bloemen in de Ganges, en dompelt dan het lichaam onder water voor een laatste wasbeurt, terwijl ze zelf ook tot aan hun knieën in het water staan. Hier mag je niet nadenken, brrr. Dan laat men het lijk een half uur drogen om het vervolgens op de houtstapel te leggen en te bedekken met hout. De houtstapel wordt aangestoken met het eeuwige vuur dat al drieduizend jaren brand. Dit vuur wordt brandend gehouden door mensen van de laagste kaste. Omdat de rivier laag staat, zie je nu ook vuur branden op verschillende niveaus. De laagste kaste wordt het dichtste bij het water verbrandt. Bij hoog water worden alle lijken op hetzelfde niveau verbrandt. Dit is echt bizar. Met open mond kijk ik toe hoe het vuur brandt en hoe ze een lijk na het in de Ganges ondergedompeld te hebben, op een stapel hout leggen en bedekken met hout. In de donkerte van de nacht is dit echt mystiek. Er brandden wel 5 vuren. Ineens komt er een man bij ons in de boot en vertelt dat hij de hogepriester is die het centrum leidt. Iedere dag worden er 300 lijken verbrand met een speciaal soort hout met olie. Er liggen boten aangemeerd boordevol gevuld met dit hout. Hij vertelt hoe de hele afscheidsceremonie in zijn werk gaat. Op deze plaats mag niet gehuild worden, daarom zijn er alleen mannen toegelaten en zie je geen vrouwen. De families zijn blij, als er gehuild wordt, is het moeilijk voor de ziel om te vertrekken. Als de lijken op de brandstapel liggen, wordt het vuur opgekoterd met bamboestokken. Door op de schedel te kloppen of te duwen, breekt deze open, waardoor alle spirit die nog aanwezig was in het lichaam zeker kan vertrekken. De vijf elementen (vuur, aarde, lucht, water en metaal) zijn allemaal verwerkt in de afscheidsceremonie. We varen terug en gaan er nog ene drinken op het dakterras dat we gespot hebben tijdens onze tocht. Wanneer we zitten te kletsen met enkele Françaises begint het te stortregenen. Vluchtend van het dakterras, is er een hele file op de trap. Beneden zijn er zeilen gespannen, en dat maakt de binnenkoer hier heel gezellig. Het water valt met bakken uit de lucht. Als de regen minder is, lopen we terug en is het moeilijk om te oriënteren met als gevolg dat het nodig is om de weg te vragen. De enorme koeien staan er nog. De horens van deze beesten staan allemaal anders: veel soorten koeien hier. Wanneer een kalf geboren wordt, is dit reden voor een feest alsof er een baby geboren is. Terug in hotel is de keuken gesloten. En even later, valt het licht, de airco en de fan uit. Wat is dit? De Spanjaarden die nog altijd in het restaurant zitten, weten me te vertellen dat de stroom iedere dag uitvalt voor minstens vier uren, omdat het verbruik hier enorm is. Wat een dag!
S’Ochtends ga ik op zoek naar de manager, want de airco heeft het begeven. Katie en Dan zijn al weg en ik trek er ook op uit in mijn uppie. Dwalend door de smalle straatjes, er is hier veel te zien. Alleen is het zeer vervelend dat wanneer je ergens aan een shop blijft staan om te kijken je al meteen belaagd wordt om iets te kopen. Sommige kerels lopen stukken mee om me hun winkel binnen te krijgen. Dat is niet aangenaam. Ik besluit om de gouden tempel te bezoeken. En dan passeer ik slangenbezweerders met hun gouden fluit, brrr. Ze zitten op een soort verhoog en de slang zit min of meer op ooghoogte. Snel loop ik door. Aan een bloemenstand vraagt iemand me waar ik naar toe ga? ‘De gouden tempel’. ‘Een camera, gsm, pennen,… zijn niet toegelaten daar’. Ik laat me een mand met bloemen, rijst en weet ik veel wat er nog in ligt aansmeren. Steek mijn spullen in een locker, doe mijn schoenen uit en laat me gidsen door één van de kerels. Helemaal geïntimideerd loop ik als een schaap op blote voeten achter hem aan. Walgelijk, ik ontwijk de koeienvlaaien, de vloer is nat en ik denk beter niet na. Aan de ingang van de gouden tempel staan mannen in kakigroene uniforme en geweren. Je moet door een scanner en wordt gefouilleerd. En dan moet je je nog eens legitimeren. Daar ik enkel een kopie van mijn paspoort en visa bij heb, mag ik niet binnen. De rij mensen die staat aan te schuiven is enorm. Mijn gids neemt me mee naar een andere tempel waar er beelden staan van verschillende goden. Hier leg ik de bloemen, rijst en nog van alles neer. Shiva, op één been, de aapgod, en nog verschillende andere goden breng ik een bezoek. Voor sommige beelden zit een kerel in zijn oranje plunje en als je wil, geeft hij een rode spot op je voorhoofd. Het krioelt hier van de mensen en zo’n drukte geeft mij geen aangenaam gevoel. Op mijn blote voeten splets ik terug, bah. Ik vraag achter water om mijn voeten te wassen, want lopend door al die troep zijn ze niet gewoon vies en vuil. Iemand giet een kan water over iedere voet en daar moet ik het dan mee doen. Als ik mijn sandalen aandoe en mijn spullen terug heb, staat er wel 10 man rond mij om me geld af te luizen voor goed karma. Ik krijg het ervan op mijn heupen, sta op en vlucht weg van al dit intimiderend gedrag. Ik heb het gehad voor vandaag en loop naar de rivier waar het rustiger is. Daar word ik ook al meteen aangesproken door een jonge gast. Deze type straalt rust uit en vertelt me van alles. Hij loopt met me mee naar de Nepalese tempel waar houtsnijwerk te zien is met taferelen uit de kamasutra. Een oude man met een enorme baard zit voor de ingang, zijn grijze haren bijeengebonden in een knot op zijn hoofd. Hij maakt versiering voor de tempel. Wanneer ik rond de tempel loop, zie ik op de muur een aap zitten. Moederaap draagt een baby. Bij mijn vertrek loop ik terug via de trap. Op de omwalling sta ik bijna oog in oog met moederaap. Na moederaap komt een klein aapje en dat briest. Ik verschiet en maak een foto terwijl dat beest door de lucht springt om te attaqueren. Achter mij staan drie Indische meisjes die ook weglopen, de kerels die aan de tempel staan vinden het een super tafereel. Twee kinderen komen ons redden met een bamboestok jagen ze de apen weg, zodat we uit de tempel geraken. Wandelend op de trappen, langs de rivier, lopen we door een gebouw met een open uitzicht op de Ganges. Er ligt een kalf onder een blauw zeil. Het kalf is ziek en kan niet lopen, een wijze heeft zich over het beest ontfermd en verzorgt het. De wijze ligt te slapen en ziet eruit als een wilde. Ik word meteen belaagd door kerels om geld voor goed karma, omdat ik een foto van dat beest maak. De jonge kerel zorgt ervoor dat ik gerust gelaten word en geeft me de boodschap dat ik niet moet luisteren als er geld gevraagd wordt, want dat het meestal larie is wat de geldvragers verkondigen. Donaties voor het bejaardentehuis, of zieke dieren,… ze verzinnen de meest fantastische verhalen om in je portemonnee te geraken en als dat niet lukt, stellen ze zeer intimiderend gedrag. Op één gebouw staat geschilderd hoe hoog het water ooit gestaan heeft en dat maakt indruk. Alles is dan overspoeld. Nu is het een droge moesson en staat er weinig water in de rivier. We lopen door en zijn op de plek waar de lijken verbrandt worden. Wandelend door de stapels hout, trachtend de koeienvlaaien te vermijden, kijk ik mijn ogen uit. Er zit een kapper. De haren van de oudste zoon worden geschoren op één pluk na en die kapper zit hier het hoofd van iemand te scheren.De zoon is in het wit gekleed. Iemand staat hout te klieven voor de brandstapels. We lopen door en komen aan de plek waar Shiva zijn oorbel verloor. Het is een groot bad met witte trappen en gevuld met groenblauw water. Sommige nemen eerst hier een bad en duiken vervolgens in de Ganges voor een bad. Naast de plaats waar de lijken liggen te branden, wast de familie zich in het water. In de rivier ligt ook een zinkende tempel. Indrukwekkend is dit, de toren komt net uit het water en dan die mensen die zich in het water aan het wassen zijn. Vervolgens neemt de knaap me mee naar de vuren. Heet dat het hier is, de stapels branden en er worden nieuwe aangemaakt. Op een houtstapel ligt een lichaam en daarop ligt weer hout. Kijk, zegt mijn gids. Ik kijk en zie een voet uit het vuur bungelen, creepy. De as en wat er van het lichaam overblijft, wordt achteraf in de rivier gegooid. Dit is echt niet te doen, op deze plek worden de doden in de rivier gelaten en nog geen 10meter verder zitten er zich mensen te wassen. Na nog even gekeken te hebben naar de plek waar het eeuwige vuur brandt, vertrekken we. Ik ga nog even mee naar de shop en koop me een prachtig gekleurde groenblauwe zijden sjaal. Terug naar het dakterras van gisteren, heerlijk rustig hier, en dan verschijnen Dan en Katie. Dan zegt:’ Ik hang vol met de as van dode mensen en ik heb dode mensen ingeademd’. Zover had ik gelukkig nog niet nagedacht, want dat geldt natuurlijk ook voor mij. Bah, wat een gedaéchte! We lopen terug naar ons hotel om ons op te frissen en de dood van ons af te wassen, iedereen snakt naar regen hier, zo heet is het. In de koelte van het restaurant kunnen we eindelijk op het internet. Nog een wandeling door Varanasi met de koeien, gemompel hoor ik en daar komt een stoet aan met een draagberrie die bedekt is met rood- en goudkleurige doeken. Een begrafenisoptocht die naar het vuur leidt. Mensen komen van heinde en verre om verbrandt te worden en aan het wiel van karma te ontsnappen. We komen verschillende draagberries tegen vandaag. Nog een laatste wandeling langs de Ganges, kinderen spelen in het water en hebben veel plezier. Cricket is hier een leuke bezigheid, want op verschillende plekken is er een spel bezig. Een bezoek aan een moskee waar niet veel te zien is, maar wat wel weer een workout was omwille van de vele trappen. Dan is het weer een hele kunst om uit dit labyrinth van straatjes de weg naar het hotel terug te vinden. De makkelijkste manier is om terug naar de Ganges te gaan en deze te volgen en dan doen we. Katie wil de ceremonie aan het water niet zien en is meer in the mood voor live Music in het restaurant op de hoek. De eigenaar zet zich aan onze tafel en stelt het menu samen voor ons. Twee oude mannen maken muziek: eentje heeft twee trommels en de ander speelt op een luit. Het eten wordt geserveerd en het is weeral goddelijk. Vier schotels: kip in een overheerlijke saus, spinazie, een kikkererwtengerecht en nog een mengsel van tomaat, geserveerd met rijst, knoflook nanbrood en een parantha. This is heaven!
Na een korte nacht, klop ik om 16u45 op de deur van Dan en Katie. Katie slaapt als een blok, Dan is op en het doel is om de zonsopgang te zien vanuit een bootje op de Ganges. Deze nacht heeft het hard geregend. Ik ben enthousiast en kijk niet waar ik loop en splash, yakkes, mijn voet verdwijnt in een koeienvlaai. Goedemorgen! Amai, de koeien hebben deze nacht hun best gedaan, overal ligt er stront, walgelijk. Aangekomen aan de rivier is het bewolkt, toch wagen we het. De vliegen zitten op mijn tenen. Ik kijk er naar uit om mijn voeten te wassen. Maar nog liever die vliegen op mijn tenen, dan mijn voeten in het water te steken met al die dode mensen en dieren. Niet alle lichamen worden verbrandt, kinderen, zwangere vrouwen, … daarvan worden de lichamen zo in het water gegooid. Je hebt hier twee crematoriums: eentje voor mensen die een natuurlijke dood sterven en een andere voor mensen die omkomen bij een ongeluk of die zelfmoord plegen. En dan zien we de zon twee minuten als een oranje bol tussen de wolken verschijnen om dan weer achter de wolken te verdwijnen. Enkele personen zijn hun was aan het doen in de rivier, anderen zitten er helemaal in en wij varen tussen de witte drek die schuimt door. Begrafenisbloemen drijven voorbij en daar warempel een zwarte karkas, volgens de bootvaarder is het een koe. Daar lijkt mij die ribbenkas die met een zwarte stof bedekt is wat smal voor. Dan zie ik een man die zijn mond spoelt met het rivierwater en het zoals een fontein uispuugt. Mmijn maag maakt een driedubbele salto. We varen voorbij het crematorium. Er hangt geen reuk, gelukkig. Je zou verwachten dat het hier stinkt dat het niet te harden is, maar dat is niet zo en dat komt omdat het hout zoveel olie bevat. We besluiten om te ontbijten op het dakterras. Daar aangekomen zitten er enkele apen en voor de rest is er geen levende ziel te bespeuren. Iedereen slaapt nog, dus lopen we terug naar het hotel. We zijn buitengesloten en het duurt een tijd voordat iemand ons binnenlaat. Twee mannen zijn het straatje aan het schoonmaken wat nodig is met al die drek . Een van hen veegt de koeienvlaaien op om deze aan de kant te droppen. Een ander keert de straat schoon. Goed dat het deze nacht goed geregend heeft.
Na geluncht te hebben in het restaurant van gisteren worden we bij een medicijn verwacht. Hij maakt oliën, kruiden,… We volgen zijn leerling naar zijn huis dat in één van de smalle straatjes gelegen is. Wanneer we door de deur binnenstappen, komen we in het huis en een beetje verder is er een soort van binnenkoer met enkele koeien. In de kamers die achteraan liggen, zie ik ook enkele koeien staan. Er is één kamertje, zijn werkplek en dat staat vol met kleine glazen flesjes. Op de grond staan er verschillende flessen en potten. Een hele uitleg geeft de meester. Tegen de vitrinekast hangt een sticker van Joker en Djoser. Kruiden en oliën worden ingeslagen en dan is het tijd om te vertrekken. In de drukke straat brengt de leerling ons naar een geldautomaat en die werkt niet, net als de vele volgende automaten. Dit is hels. Eindelijk is er eentje die Katie’s kaart accepteert, zodat we wat geld hebben. We haasten ons terug naar het hotel om onze spullen te halen, want het is hoog tijd om te vertrekken naar het treinstation. In het treinstation staat er één trein op het bord die om 18u vertrekt, dat zal de onze wel zijn. We lopen naar perron 4A en wachten. De trein stopt en we moeten een heel stuk lopen naar het voorste compartiment om er dan achter te komen dat we op het verkeerde perron staan. Rennend naar perron 8 en hopend dat we het redden, spurten we de trap op en weer af. Wat een gedoe! Ook hier moeten we helemaal vooraan zijn, dus rennen… Net op tijd, we krijgen felicitaties als we de trein binnenkomen. Deze keer hebben we airco en is het luxueuzer. Enkele Koreanen delen hun McDonalds eten met ons en hebben zelfs een koffiezet bij met koffie die ze ons ook aanbieden. De twee Françaises van het dakterras zitten ook in ons compartiment en zijn ziek. Als de nacht valt, begint mijn maag ook op te spelen, verdorie. Prijs! Kei ellendig, zit ik op de trein. Het ticket zegt dat we om 2u s’nachts aankomen maar het is 7u voorbij wanneer we in Khajuraho arriveren. Een tuktuk pikt ons op en ik kruip meteen mijn bed in. Loeiheet, de airco doet het niet, er is geen elektriciteit want er is een boom op de kabels gevallen. Om gek te worden, als je je zo ellendig voelt. Blijkbaar ben ik niet de enige die iets opgelopen heeft, ook Daniel is ziek.