Agra

Midden in de nacht komen we aan in Agra. We volgen de andere toeristen en in plaats van aan de uitgang belanden we in de tweedeklas wachtkamer. Overal liggen mensen op de vloer te slapen. De taxi stopt aan het hotel dat gesloten is. Ook hier liggen mensen in de lobby op de vloer te slapen in een handdoek. We checken in en dan gaat ieder naar zijn kamer. Het licht van mijn kamer is kapot en ik kan verhuizen naar een andere kamer. Hier brandt de lamp wel. Een vreemd hotelletje is dat hier. De volgende ochtend kan ik weer verhuizen van kamer. Ik blijf immers nog een nachtje langer alvorens naar Delhi te vertrekken. Daniel en Katy gaan met de trein naar Jaipur. Vandaag is de laatste dag samen. Terwijl Daniel nog wat dingen aan het regelen is, zitten Katy en ik op het bed. Ik ben wat aan mijn foto’s aan het prutsen en dan ineens… komt er onder de deur een bruine muis gekropen, en die verdwijnt tussen de valiezen van Katy. Ik vlieg op en zie het beest nergens, hup, naar de receptie om mijn beklag te doen. Daar word ik goed uitgelachen en beweren ze dat er in het hotel geen muizen zijn. Iemand komt mee kijken, maar dat beest heeft zich goed verstopt en is niet te bespeuren. Beter een muis, dan een rat, zegt Katy. Even later, wanneer we in de lobby staan, ziet ze het beest uit de kamer komen en naar de volgende kamer gaan. Dan nemen we een tuktuk voor de dag om Agra te verkennen. Het is druk op de weg, een tuktuk volgeladen met schoolkinderen staat naast de onze, dit is een grappig zicht. De eerste stop is het Rode Fort. Aan de ingang geven zowel Katy als Daniel een show. De ene met haar hoelahoep en de andere met zijn jongleerballen. De bewaking probeert om ook te jongleren, hilarisch en er klinkt gelach. Spullen mogen niet binnen, maar moeten in een locker gestopt worden. Dit fort is enorm groot en rood. Het is gebouwd uit rode zandsteen. Binnen heb je enkele bomen en gazon. Het gazon zijn ze vandaag aan het maaien en het afgemaaide gras wordt in een grote zak gedaan. Vervolgens zet men die zak met vier mannen op het hoofd van één man die de zak dan dropt op de kar. We lopen door het fort en hier lopen enkele mangoesten rond. Fretachtige beesten. Aan het raam, tussen twee pilaren zit een bruine aap te luieren. Op de achtergrond zijn de witte slagroomtoefachtige torentjes van de Taj Mahal te zien. Het regent en het begint te gieten wanneer we bij de ruimte met enorme pilaren komen. Wij staan droog. Een jonge knaap geniet van de regen en neemt een douche onder één van de goten die het water niet verwerkt krijgen. Het lijkt wel een waterval. Na een tijdje stopt het met regenen en lopen we weer verder, door de kruidentuin naar buiten. Dan brengt de chauffeur van de tuktuk ons naar een toeristisch restaurant waar alleen westerlingen te zitten. Het smaakt. De volgende stop is de tempel van de liefde, de Taj Mahal, gebouwd voor de hoofdechtgenote van Shah Jahan die in het kraambed overleed. Omdat hij het verdriet niet verwerkt kreeg, zocht hij een architect om een bouwwerk te maken dat kon uitdrukken wat hij voelde. Opdat de architect hem zou begrijpen en zou voelen wat hij voelt, liet hij diens verloofde vermoorden (volgens den Trotter). Grote controle, vooraleer je binnen bent, jongleerballen en een hoelahoep mogen niet mee binnen, de knuffel moet ook buiten blijven. Als we binnen zijn, begint het weer te regenen. We lopen door een rij van deuropeningen zonder deur verder. Wauw, dat gebouw is echt prachtig, zelfs als het regent. Aan de vier zijden staat een minaret en die is zo gebouwd dat die bij een aardbeving naar buiten valt en niet op het gebouw. Het wit marmeren gebouw wordt weerspiegeld in het water dat ervoor loopt. De symmetrie is hier duidelijk aanwezig. Het doel was dat Shah Jahan begraven zou worden in een tempel die ertegen over zou komen te liggen, opdat alles perfect symmetrisch zou zijn. Zijn zoon heeft hier een stokje voor gestoken en het graf van vader naast het graf van zijn moeder geplaatst, waardoor de symmetrie gebroken is. Dit is echt te moeite. Het plan was om de zonsondergang mee te maken, maar het wordt het een stortvloed die we over ons krijgen. Doorweekt stappen we in de tuktuk om terug naar het hotel te gaan. De aftelling begint, het restaurant van het hotel is heel goed en Daniel en ik bestellen een sizzler. Nieuwsgierig, wat dat is. Dan komen de schotels aan met veel rook en gesis, vandaar sizzler. Een ovenschotel overgoten met kaas¸amai, mijn darmen… Lekker is het wel. En dan is het tijd om afscheid te nemen en wuif ik mijn vrienden uit die wegrijden in een tuktuk met een geel dak. Ik ga slapen en de volgende ochtend ben ik vroeg uit de veren, want volgens mijn papier vertrekt de bus op 6u50 en ben je best een half uur op voorhand daar. Dus daar sta ik dan te schilderen op het busstation en de bus die stopt er eindelijk om 7u30. Ik geraak dan toch weg. Onderweg is er een pauze en om op de stopplaats te geraken is het heel normaal om even spook te rijden. Op deze plek staat er een reuze olifant en loopt er ook een pauw rond. We vertrekken en na een tijd komen we aan op de eindhalte. Ik had een busstation verwacht, niet dus. De bus stopt op de enorme drievaksbaan. Iedereen stapt uit en wanneer ik uitstap, heb ik al meteen 20 kerels als vliegen rond mij die mij willen wegvoeren. Amai, de politie maant ons aan om aan de kant te gaan, ipv te blijven staan op de drukke baan. Daar staat ook een taxi. Ik heb al meteen door dat hier geen taxi van het hotel gaat staan, dus neem ik een tuktuk en snuif de sfeer van Delhi op. De toeters, de geuren, de drukte,… Het hotel is heel aangenaam en ik ben stikkepot. Ik ga de boel hier wat verkennen en dwaal door de bazaar rond. En dat doe ik de volgende dag weer dat ik eindelijk wat souvenirs heb om mee naar huis te nemen. De taxichauffeur die me naar de luchthaven brengt, kan niet rijden om de haverklap valt hij stil of vergeet hij te schakelen waardoor we alsnog stilvallen. Het komt goed en aan de luchthaven staan kerels met geweren om de luchthaven te bewaken, aan één van hen moet ik mijn ticket en paspoort laten zien. De man stelt zeer intimiderend gedrag en het lijkt er op dat het niet in orde is. Het is dan toch in orde en ik ben binnen op de luchthaven. Van verkooptaktiek gesproken, wanneer ik incheck, probeert men mij nog een businessseat aan te smeren, want het vliegtuig zit vol, ongelofelijk. De vlucht is zonder problemen en we landen zelfs één uur vroeger dan voor zien. Gelukkig, krijg ik mijn treinticket omgezet, zodat ik meteen kan vertrekken naar Antwerpen en ook daar heb ik meteen aansluiting. In Neerpelt aangekomen bel ik even om te zeggen dat ik met de bus naar huis kom, maar de verbinding is bar slecht. De bus is te vroeg en ik zit er al op als onze pa ineens voor de deur staat. Dat is luxe. Amai, ik geniet van de stilte, de rust en hoe proper alles hier is, zalig.