Het eerste bericht

Dit is het eerste bericht.
Nadat mijn rugzak dan eindelijk om 00.30 klaar with a little help from my friends, stap ik eindelijk mijn bed in. Een onrustige nacht is het. Spannend, ik kan het niet geloven, dat ik het eindelijk ga doen, wat ik 10 jaar geleden al in een biografisch onderzoek gezet heb. En waar ik al veel langer van droom, yoehoe. Tuut, tuut, tuuut,… de wekker, tijd om te gaan en nieuwe oorden te verkennen, maar eerst nog een ontbijt bij mijn zusje. Pa en ma zijn ook daar. Na ne laatste boterham met kaas, vertrek ik naar Mariëlle. Sonja is al daar. En even later zijn ze op weg naar Zaventem. Dingen die nog niet gebeurd zijn, zoals kaartjes schrijven doe ik nu nog rap.In Lummen stapt Lut in en daar gaan we richting Zaventem. In Aarschot is ´t file. In Zaventem word ik verwend. Mijne rugzak wordt gedragen. Alles wordt ingecheckt en dan ga ik naar de terminal. Afscheid nemen… snik, snik,…. En dan ben ik weg. Het vliegtuig stijgt op en eindelijk in de lucht kan ik het ‘kadootje om in het vliegtuig te openen´ open maken. Leuk. Mijn geduld wordt op de proef gesteld, want ik heb ook nog een kaartje ‘niet openen voor 3 november’ mee. Ik scheur het papier eraf en ontdek een denkspelpuzzelboekje, super. Want ik heb totaal geen zin in lezen of een film, eigenlijk voel ik meer voor slapen. Maffen , een spelleke en verschillende babbelkes met mijne toffe buurman. Na meer dan 8 uren vliegen, landen we in Washington. Hier is ´t 30 graden en een ellenlange file voor de controle. Ze zijn erop vooruitgegaan, er is een transferarea. Na een eeuwigheid van wachten worden mijn vingerafdrukken en mijn foto genomen. Gezocht ? Hier wordt de bewuste stempel in mijn paspoort gezet en ik ben te moe om te reageren. Zorgen voor morgen. Nu moet de baggage nog eens extra gecontroleerd worden. Wat een gedoe. En dan, shit maat, ik heb die papieren niet goed ingevuld, denk ik. Het personeel van United is heel vriendelijk en zegt dat zij het recht zetten, maar dat ik wel naar de ambassade moet gaan.
Even later hang ik weer in de lucht. Na meer dan 4 uren vliegen, verschijnt er een zee van oranje lichtjes onder mij. Wauw, zover je kan kijken allemaal lichtjes onder mij. Het lijkt wel een overvolle sterrenhemel op zijn kop, prachtig. Lichtjes tot aan de horizon, zover het oog reikt, wat een overweldigend zicht. En ook hier moeten weer papieren ingevuld worden. Deze verstrooide geest vult 34 dagen in ipv 90met als gevolg dat ik nu 34 dagen in Mexico kan blijven. Daar sta ik dan op de luchthaven van Mexico City met mijne rugzak van 16,5 kilo (ik heb ne halve kilo waspoeder bij, op de valreep). Een ticket kopen voor een taxi en dan zit ik daar onderweg. Leccion primera. Tijdens deze rit leer ik alweer enkele woorden spans. Idiomas= talen. Is ere en van. Na veel gezoek vind de chauffeur eindelijk mijn hotel. Er zitten nog Bergen, maar dat interesseert mij geen zier, ik wil enkel slapen. Ik ga samen met de gast van het hotel de slaapzaal op en met veel kabaal pak ik mijn rugzak uit. Wat is dat? Ik schrik mij rot, daar ligt iemand in dat bed, oeps, niet gezien. Lauren is opgelucht dat ik ongerust ben dat ik haar wakker maakte, zij dacht dat ik samen met die hoteluitbater marihuana ging roken op de kamer. Daar had zij geen behoefte aan. Even later maak ik kennis met Nik en Delic. Lauren is van Amerika, Nik van Engeland en Delic van Duitsland, toffe dames. Ik zit hier in de spaanse wordversie deze tekst te schrijven en de spaanse spellingscontrole staat op.