meer van Patzcuaro

Als ik opsta, maak ik kennis met Crocodile Dundee (Juan). Hij is de uitbater van de zoo in Puebla. Na een quesadilla-ontbijt rijden we naar Marco en Julia en hun kinderen. Samen gaan we naar het meer van Patzcuaro. En hier eten we alweer. Heerlijk en dan zegt Julia: 'Dit meer lijkt op Lake Tahoe, alleen kleiner'. Prachtig is het, er is een soort van houten brug gemaakt met eetkraampjes. We zitten daar en ik geniet van de bergen, de kleine visserskano's die over het water glijden,... het riet dat ruist,... prachtig. Vervolgens gaan we naar Santa Clara de Cobra, dit is een koperstadje en met allemaal winkeltjes die koper verkopen. We gaan naar het museum en vervolgens bezoeken we een smederij. Het vuur smeult en de blaasbalg blaast, zodat je een vuurwerk van kleine lichtjes krijgt. Stukken koper liggen in het vuur, dagenlang, om dan bewerk te worden. Carolina en ik mogen het koper bewerken, niet simpel. Kloppen met een hamer op het koper en dan zorgen dat de ketel rond blijft. Ik zou er een schone gedeukte van maken. Juan, Carolina en ik nemen de bus terug, want Ivan is weggeroepen om de een of andere reden. In Patzcurao gunnen we ons een koffie. Even later is Ivan ook terug en lopen we over de markt. Omwille van 'El dia de los muertes' staat deze markt vol met Catarina's (een vrouwenskelet), potten, juwelen,... allemaal handwerk uit de bergen of van de indigenous people. Prachtig, we eten geplette maïs op de markt met een pikant sauske en creme. Het lijkt op marsepein van uitzicht, maar dan met saus erover. Heel lekker. Ik doe hier niks anders als eten en drinken en ik weet helemaal niet meer wat het allemaal was wat ik gegeten en gedronken heb. Maar het is goed spul. Dan lopen we Jeremy tegen het lijf (een vriend van Ivan, was ook op het feestje gisteren met Marco). En dan is het gezelschap compleet. Internationaal, Phil van Engeland, Sandra van Holland, Yuri van Japan, Jeremy van Amerika, Juan van Argentina, Ivan en Carolina van Mexico en ikke. Te gek. We bezoeken iemands huis, helemaal klaar voor 'El dia de los muertes'. Enkele vrouwen zitten aan de haard, en overal hangen foto's van schedels, zo gephotoshopt dat je het gezicht en de schedel ziet. Kei knap. En dan... mmmm, daar staat een plateau vol truffels, manneke dat kan smaken en ik laat er eentje smelten in mijn mond terwijl ik naar al die bizarre foto's kijk. Dan gaan we op stap. Een café, het is precies alsof we in de kelder van de een of ander burcht zitten. Het lijkt op die Moritzbastei in Leipzig. Wanneer we terug naar huis gaan, zijn de straten veranderd in een bloemenveld, overal kraampjes met bloemen. Prachtig...