onderweg

Samen met Guy en Suzanne op zoek naar het busticketoffice ... en dat is gesloten. Blijkbaar hoort het bij de naastliggende hostel. Daar zitten we dan in een heel oranje keuken met een zatte vent. En die gaat de tickets regelen? Wie weet waar we terecht komen. Een hele uitleg om te zeggen dat er een bus is om 15u35 en niet later. En als alles geregeld is en we de tickets krijgen, blijkt het dat de bus om 19u15 vertrekt. Dan valies maken, nog wat shoppen, internetten,... Effe relaxen op het prachtige dakterras. Daar is het druk, Suzanne en Guy die aan het puzzelen zijn en Jacobo die Daniella leert kaatsen met drie ballekes. ¡Tu quieres? Si, en Daniella geeft mij 2 ballekes om te beginnen. Daar sta ik dan op het dakterras en ... oepsie, daar vliegt balleke nummero uno de verkeerde richting uit... en ligt even later op de straattrap. Balleke numero dos is ergens op het dakterras belandt en is makkelijker bereikbaar. Jacobo rent al naar onder om zijn balleke te redden. Jongens, jongens,... en even later is dat balleke gered. En we zullen doorgaan, poging 2 lukt al beter en ik sta nu strategischer opgesteld, zodat het balgevaar in de onderliggende straten beperkt is tot een minimum. Practiquar. Afscheid en geladen als een muilezel vertrekken we naar de bushalte. Ik ben de laatste die opstapt en meneer de buschauffeur vertrekt al meteen. Met als gevolg dat de persoon die voor mij zit, kennismaakt met mijne rugzak. Ik hou hem aan, want dat is nog meer gedoe om die eerst uit en dan aan te doen. Te vroeg, dus nog effe wachten op de bus naar Chihuahua. Busje komt zo en daar is de bus en voor de eerste keer is het eens behaaglijk warm op een mexicaanse bus ipv aircokoud. Er speelt een slechte film, die bijna gedaan is en dan volgen er nog 2 films. Dan ... ineens... een duw... ik schiet wakker...we zijn in Chihuahua. Hier is het een uur vroeger, dus dat betekent langer wachten op de bus naar Creel. Tijdens de 5 uren durende busrit naar Creel krijgen we 5 uren lang mariachi-muziek te horen op nuchter maag.Ole. Murw van de busrit, lopen we naar de hostel. Vervolgens bezoek ik het museum en lees hier over de oorspronkelijke bevolkind 'de tarahumara'. Ze zijn ervan overtuigd dat zij s'werelds eerste ras zijn en leven nog hetzelfde als 1000den jaren geleden. Ze wonen in groten en in houten huizen, maar leven buiten. Ze hebben 2 huizen, eentje bovenop de berg en eentje beneden. Waar ze wonen is afhankelijk van het weer. Soms is er een compititie tussen 2 of meer mannen met een bal (zo groot als een petanquebal). Deze bal houden ze boven op hun voet en leggen hem er terug op met een stok. Handen worden niet gebruikt en dan lopen de mannen een afstand van minimum 7 tot 40 kilometer. Voor het eerst en dat gaat s'nachts door. Vrouwen hebben ook hun eigen spellen. Na het museum loop ik rond in de ene straat die Creel telt. De huizen zijn hier echt kleurig. Verf direct uit de pot, overdund of beter niet gemeng. Knalgroen met rood of knalroze... een bontemengeling. Er is avondeten included. Het lijkt wel alsof ik op kamp ben. Daar zit ik dan tussen duitsers en fransen en langs mij een Peruviaan. En dan speel ik tolk Duits-Frans en viceversa, Pffff, en af en toe Engels. Een hutsekluts. In elk geval is het keigezellig, dan begint de muziek te spelen. 3 mannen met hun instrument: 2 gitaren en accordeon. Met luide stem zingt een van die mannen enthousiast zijn ballades.