stalagmieten en stalagtieten

Eerst een mega-ontbijt en dan halen Patrick en Mariëlle hun verzameling folders boven en kijken we wat er zoal te doen is in de buurt. Vele folders gaan van hand tot hand en dan is het al weer tijd voor een mega-lunch. De kilo's vliegen eraan,en dat is niet moeilijk hier. Op het gemak, en de tijd vliegt. We nemen een taxi naar een grot in de jungle, want met de bus duurt dat nogal langer. Ineens draait de taxi af en is de weg niet meer een verharde termakweg, maar zo'n witte weg en rijden we door het dichte struikgewas (de weg is open, maar links en rechts is alles dichtbegroeid). Het is niet duidelijk, een splitsing zonder richtingaanwijzers,gelukkig zitten we in de taxi en zijn we opgelucht dat we de bus niet genomen hebben. De weg is eindeloos en om zo'n stuk te voet te doen en dan op zo'n onduidelijke splitsing aan te komen,... dat is ons gespaard gebleven. Dan zegt Patrick : 'Hoe is het mogelijk dat die Spanjaarden die Maya's hier hebben kunnen vinden. Geraak hier maar eens uit.' En ik ben blij dat we in de taxi zitten. Eindelijk, de ingang een kantoor omringd met netten om de wilde beesten buiten te houden en daar loopt de familie varken vrolijk rond: wroetend en knorrend in de jungle. Met een gele Bob De Bouwer helm lopen we rond, klaar voor de grot. Een beetje verderop zijn er verschillende kooien met verschillende soorten slangen, brrr. Om de 6 maanden worden de slangen vrijgelaten en vervangen door andere slangen. Je hebt van die slangen die in de takken van de bomen liggen en als je er een steen naar gooit, komen ze achter je aan, bijten je dan en slaan je af... Ik kijk al omhoog of er boven mijn hoofd geen slang op een tak ligt. Ook zit er een wilde kat of woestijnkat in een kooi: een lui beest. Tijdens de orkaan Wilma ontsnapten de drie woestijnkatten en deze kwam terug. Handig als je op tijd en stond je eten geserveerd krijgt, en er niet naar moet zoeken of moeite voor moet doen. Dan en je zou het niet verwachten in het dichte struikgewas, is er een grot... en wij gaan de grot in. Bukken, er is electriciteit hier, dus de grot is goed verlicht. De wortels van de bomen hebben zich een weg gebaand door de grot en het is indrukwekkend om te zien hoe zij aan water komen. Je vraagt je af hoe zij door die grond en stenen naar beneden zijn geraakt. Verboden om iets aan te raken en de gids toont waarom. HIj neemt een steentje en werpt het in een plas troebel water. Het water trekt open en je ziet de bodem met het steentje... even later trekt het troebel terug dicht en zie je de bodem niet meer. Dan toont hij demonstratief zijn vinger en gaat hiermee in de plas water: het troebel op het water trekt ook deze zich terug, maar blijft nu weg. Dit komt omdat de zuurtegraad van de mens verschillend is van het water en de stenen. Dus raak je een stalagmiet of stalagtiet aan, dan verstoor je het proces helemaal en gaat de vorming niet meer door. De plafonds zijn prachtig: onregelmatige vormen en uit de buisjes van de stalagtieten druppelt water op de stalagmieten. Grote dikke pilaren van meer dan honderdduizendjaar oud waar de stalagtieten en -mieten elkaar raken, en dan heb je kleine bultjes van een paar honderd jaar oud. Het is prachtig. Op sommige plekken is het bukken en daar heb je plezier van je helm, tenminste als hij niet van je hoofd valt. Ineens, alles balkdonker... waarom doen ze hier het licht niet aan? Om... indruk te maken, we staan op een soort houten brug, en dan begint het lichtspectakel... maar het is wat langzaam en maakt niet zoveel indruk. Als alle licht aan is, staan we in een grot met helder water waarin je de vissen ziet zwemmen en waarin de stagatieten weerspiegelt worden in het water. Prachtig. Het water is prachtig blauw. Een trap leidt naar boven en dan staan we weer buiten. Een beetje verder staat een hert op zijn gemak en nog wat verder nog een... die beesten zijn gewoon aan toeristen en blijven braaf staan als je dichterbij komt. Achter een omheining zitten spidermonkeys en deze springen en slingeren zich van tak naar tak. Dat is leuk om te zien, want de bomen waar ze op springen zijn kaal en dor. Enkelen zitten aan de omheining en als je wil kan je hun handjes strelen. Niet aan mij besteed, ik heb veel te veel schrik om vlooienbeten op te lopen. Ene keer is genoeg, want dat jeukt om gek van te worden en genezen doen die beten ook niet goed. Daar heb je ook die marmotachtige beestjes op hoge poten, op het eerste zicht lijken het varkentjes, die ook aan het hotel rondlopen.De uitgang, de taxi staat te wachten en dropt ons in Playa del Carmen. Winkeltjes kijken en dan terug naar het hotel... de keuken is dicht... maar om 23u00 is het weer a volonte. Er is een kwis bezig en iedere avond wordt de avond afgesloten met het hoteldansje.