Barbiene

I'm a barbie girl, in a barbie world
life in plastic, it's fantastic....

Klaar voor een douche en dan is er geen water. Gelukkig heb ik mij nog niet ingezeept. Er is niet genoeg druk om het water naar de eerste etage te krijgen. Geen nood, beneden is er wel een douche die werkt of het zal een duik in de zee worden. Na mijn ontbijt loop ik door de ene straat die Hopkins telt en dat is een zanderige wandeling, want hier ligt geen termac. Je hebt hier kleurige huizen op palen. Sommige van de huizen hebben een beneden verdieping. In het cafe op de plek waar je Hopkins binnenkomt, zet ik mij neer en ik wacht en wacht en wacht... Eindelijk komt Felicia op de proppen en zegt dat ze geen tijd heeft, maar haar zus komt de job doen. Welke job? Ha,... Zus lief, komt echter niet opdagen. Ik word verzocht om 16u terug te komen. Prima, vandaag is toch mijn dag om niks te doen. Het internet is nog niet open, dus leg ik mij languit in een van de hangmatten en geniet van de zee en de palmbomen. Mijn rust wordt verstoord door een telefoon. Wie belt mij hier nu in the middle of nowhere? Ha, Felicia. Ik kan komen. Rosy leent mij een fiets en ik rijd terug naar het cafe, waar Vera de zus van Felicia mij opwacht. We zetten ons buiten achter de keukenmuur waar een barbeque staat en dan begint Vera mijn haar te kammen. Ik ben benieuwd, want ik ga voor blonde dreadlocks. Er is geen spiegel en laat ik Vera haar ding doen. Nieuwsgierig hoe zo'n blonde dreadlock eruit ziet, vraag ik of ik er een kan bekijken. Oeps, dat zijn geen dreadlocks... bij deze weet ik ook dat hair braiding iets anders betekent. ik had nochtans tegen Rosy gezegd dat ik dreadlocks wilde. Ik maak me hier niet druk in. Het is sowieso iets anders. Leuk. Ik ben benieuwd. Mijn tas met dagboek staat tegen een muurtje en ineens komt daar water uit. O,neen, de herenwc. Het is gewoon water van iemand die zijn handen aan het wassen is, volgens Vera. Het kan zijn dat ze mij sust, maar dan laat ik me graag sussen met dit idee. Ik moet er niet aan denken dat mijn dagboek gezegend is in Belize in de goede week. In tussen tijd is die barbeque verandert in een rookding. Wij verplaatsen ons naar de disco die hier naast ligt. Daar zit ik dan in een ruimte met allemaal zwarte muren waarop kleurige sterren geschilderd zijn. De muziek staat hier keihard, buiten speelt er andere muziek. Een echte hustsekluts van muziek. Uren later, eindelijk is de klus geklaard en ik ben heel benieuwd hoe ik eruit zie. Wauw, keisjiek, ik lijk Barbie wel met blonde lange haren en vele vlechtjes. Het is weliswaar blond naar Beliziaanse normen, maar toch. Op straat krijg ik veel positieve reacties op mijn nieuwe look. Mijne fiets staat er nog altijd en ik rijd terug naar Rosy's. Stephen, mijn amerikaanse buurman heeft gekookt en nodigt me ook uit. Ik bied mijn brood en kaas aan, goed, dat ik net iets gekocht heb. De vrouwen zitten op een rij in zo'n plastieken tuinstoel. Drie Big Mamma's smullen op hum gemak van de stew. Wat stralen die een rust uit zeg, die zitten nu eens echt op hun gemak. Ik denk weer aan oom Tom. Na het eten leert Stephen mij nog enkele akkoorden. Gisteren heb ik van hem mijn allereerste gitaarles gehad. Deze hele reis ben ik de gitaar gedurig aan tegengekomen. Dus het is wel leuk om hem (de gitaar) een beetje beter te leren kennen. Mijn vingers doen er pijn van.
De volgende ochtend neem ik om 7u00 te chickenbus naar Dangriga, want ik heb een missie en daar ik het reilen en zeilen van Belize niet ken, speel ik liever op safe. Normaal moet het mij wel lukken om op 3 dagen in Cancun te geraken. Maar ja, je weet maar nooit waar je strand en of je uberhaupt strand. In Dangriga kan ik direct overstappen op de bus naar Belize City. En dit is een joyride. Die chauffeur raast met de bus door de bochten. Niet nadenken, het is toch te laat. Een tussenstop in Belmopan, waar een Chinese moeder en dochter even naar het toilet gaan terwijl manlief op de bus blijft zitten. De bus rijdt verder en wacht aan de straat op hen. Dat weten die dames natuurlijk niet en zij stappen op de bus die nu op het plekje staat, waar onze bus eerst stond. Manlief windt zich op dat de dames te laat zijn in zijn beleving, hihi. In elk geval, iedereen zit weer op zijn plek en we gaan verder. Ik kan niet klagen over de aansluitingen in Belize, want in Belize City kan ik weer direct overstappen. On the road to Mexico, again. Ai, die rit kost meer dan ik gedacht had. Ik hoop dat ik nog geld genoeg heb om uit Belize te geraken en ik zeg dat ook tegen de chauffeur. Even later komt hij naar me toe en zegt dat als ik niet voldoende geld heb, hij de rest wel bijpast. We rijden verder en ik heb net geld genoeg om uit Belize te geraken. Mexico, het voelt hier al heel vertrouwd en bekend. De bus rijdt verder tot Chetumal en als daar mijn paspoort afgestempeld is, is de chauffeur zo vriendelijk om me naar het ADO busstation te brengen. Ik stap uit, loop naar het busstation en wordt aangesproken door een jonge gast. Hij vraagt of ik geen van wil delen. En zo heb ik weer direct een aansluiting want de volgende bus naar Tulum is over 2 uren en volgeboekt. De gast van Cuba en reist met zijn nederlandse schoonfamilie rond. Samen met zijn vriendin woont hij op Cozumel. Changement des plans, toch maar niet naar Tulum, als ik nu naar Playa ga, kan ik op mijn gemak een bewaarplaats zoeken voor mijn overtollige bagage. Dat is een goed plan. In Playa is het niet simpel om een stockplaats te vinden. In elk geval heb ik nu wel effe tijd om mijn verhaal bij te werken. Dat is de hoofdzaak wat ik hier gedaan heb, geschreven... en nog eens geschreven. En nu, nu pak ik mij bijeen en ga naar Cancun, want in een paar uurtjes is Kelly hier, yoehoe..........met als gevolg dat het weer stil gaat worden aan deze kant.