Geraak ik op tijd in Cancun?

5u20: ik sta op en pak verder in. Verdorie, waar heb ik mijn zonnebril gelaten. Weer iets minder om te dragen, hoewel mijn bagage blijft groeien. Marlen en ik lopen samen naar de ferry. Het is een zonnige dag. De rugzakken worden in de bagageruimte gezet en wij zetten ons boven op het dek van de ferry. Er is hier een klein stukje dak waaronder een paar banken staan. De zijkanten zijn dichtgeritst met grote witblauwe (plastiek?) zeilen. Hier zijn nog enkele plekken vrij en daar zetten wij ons. Even later, voegt mijn buddy Guillermo die ik gisteren de hele tijd tegen zijn hoofd stampte zich bij ons. De zee is kalm, we varen verder en dan begint het te regenen en vliegt het water langs de zijkanten naar binnen. Marlen onderneemt een poging om die zeilen aan elkaar te ritsen, het water gustst over haar armen. Dicht, en dan slaat het water tegen de zeilen en kaatst terug. De vloer van de boot lijkt op een kleine zee met een versneld eb en vloed. Voeten omhoog, kleine rugzakken bij op de schoot of op de bank en zo varen we verder. Spekglad is het in tussen en wij gaan niet alleen van links naar rechts, ook omhoog omlaag. Een donkere lucht en ik bedenk me al dat mijn rugzak geen regenjas heeft. Ik ben blij dat ik van het eiland afgeraakt ben, want met slecht weer vaart de ferry niet en de vraag is nog steeds 'Ga ik op tijd in Cancun geraken?'. Kelly landt dinsdagavond in Cancun, yoehoe en ik kijk er enorm naar uit. Hopelijk red ik het, want met die 'Semana Santa' ligt op vrijdag en zondag alles plat in Hondura en Belize. Of dat is wat er gezegd wordt, in elk geval vrijdag vaart er geen ferry. Maar dat hoef ik me niet in mijn kop te steken. Na deze turbulente vaart komen we aan La Ceiba, en daar is het droog. Maar nu ben ik nog in LMet zijn drieen nemen we een taxi. Guillermo heeft een vlucht en de taxi dropt hem aan het kantoor van de vliegmaatschappij en rijdt met ons naar het kantoor van de eersteklas busmaatschappij Viana, gelegen bij een tankstation met winkel. Netjes, wachten we onze beurt af en zien dan dat de bus pas om 10u30 vertrekt. Te laat naar ons gevoel, dus lopen we terug naar buiten en houden een taxi tegen. De andere eersteklas busmaatschappij is op 5 minuten rijden van deze en ligt achter een supermarkt. We nemen al onze spullen, de taxi rijdt taxi weg. Daar staan we dan aan de gesloten deur. Koffiepauze? Neen, 'Semana Santa' en deze maatschappij werkt vandaag niet. Potverdorie en de taxi draait net de straat op. We lopen dan maar het hele stuk naar de straat en nemen een andere taxi. Deze taxichauffeur is een ongeduldige rare kwibus. Hij smijt onze spullen in de koffer en wil hoewel die nog niet helemaal in de koffer steken, gooit hij deze al dicht. ALs een halve gare rijdt hij door de straten van La Ceiba en brengt ons toch heelhuids terug naar het kantoor van Viana. Voor de tweede keer staan we hier aan te schuiven. En daar is Murphy weer... de bus is vol. Deze dames bljven niet bij de pakken zitten en nemen dan voor de 4de keer in nog geen uur een taxi. Tweedeklas is ook goed voor ons. Gelukkig, de bus staat er nog en de chauffeur zegt dat we een kaartje moeten kopen. In een klein donker vuil kantoortje met twee deuren (een voor het binnengaan en een andere om naar buiten te gaan)kopen we het nodige kaartje. Hier werkt men niet met computers. Een boekje met karbonpapier tussen en je hebt ook een ticket. De bus is nog leeg en we zetten ons op de laatste bank van de chickenbus, zodat we onze rugzakken in de gaten kunnen houden. Vanachter is er namelijk een beetje ruimte om grote bagagestukken te zetten. Om 9u00 zijn we eindelijk onderweg naar San Pedro Sula en we praten honderduit. Het reizen met Marlen is echt superleuk. File,... een ongeluk... een takelwagen sleept een wrak aan de kant. Hier staan we even en als we het ongeluk gepasseerd zijn, blijft de file om de een of andere reden bestaan. Om 14u komen we aan in San Pedro en nemen voor de verandering nog maar eens een taxi om ons naar het juiste busstation te brengen. Boffen wij weer, er staat een minibus klaar om te vertrekken naar Puerto Cortes en die nemen wij. De bus zit propvol. Marlen zit zelfs op onze rugzakken. Op een knooppunt stappen we uit en wachten daar op de bus naar Puerto Barrio. Ping, Marlen heeft een goed idee. Waarom nemen we geen taxi naar daar. De zesde taxi van die dag pikt ons op en brengt ons na een stop aan de douane naar de grens met Guatemala... en het toeval wil dat aan de grens een andere taxi staat te wachten. Daar wisselen we van taxi's en na een lange rit, stoppen we aan de migratiedienst. Geen stempel, hoe vreemd. Onze taxichauffeur probeert ons een hotel aan te smeren in Puerto Barrio, omdat hij zijn weg hier niet kent. Het hotel van de reisgids dat is wel ok en dat ligt dicht bij de haven. Dan kunnen we gewoon naar de boot lopen. Ons hotel is volgeboekt en we lopen verder. De prijzen zijn hier meer dan verdubbeld omdat het Semana Santa is. Om de hoek vinden we een hotel waarvan het licht in de kamer niet werkt, maar er is tenminste stromend water of dat denken wij. Eten, terwijl er een voetbalmatch op TV is, manneke, wat een kabaal,... ik verschiet mij telkens een ongeluk. Na het eten wandelen we wat rond in Puerto Barrio en vragen waar we een ticket kunnen kopen naar Livingston en naar Punto Gordo (Belize). Het kantoor weten we nu ook en dan gaan we slapen. Het is hier koud, man. De volgende ochtend om 9u nemen we eerst een kijkje bij het kantoortje. En het is open. Ik koop mijn ticket naar Punto Gordo. Hier staan een heel deel mannen en die zijn super vriendelijk. De tickets voor Livingston zijn te koop aan de haven zelf. Vervolgens is het doordoen want om 10u vertrekt mijn boot. Ieder maakt zijn rugzak, mailadressen worden uitgewisseld, en dan vertrekken we, want ik moet nog effe langs de migratiedienst. Die zelfde kerels staan ook op de migratiediens. De dame vraagt 'En la manana' en ik hoor enkel 'Manana'. Maar neen, niet morgen, maar nu. Oeps, 'En la manana' is 'in de morgen' en niet morgen. Ach ja, het komt in elk geval in orde. In de haven kan Marlen al direct een lancha nemen. Afscheid nemen en dan zoek ik mijn boot. Dat is ook een kleine lancha. Mijn rugzak wordt ingeladen en dan stap ik in het bootje. We zijn met zo'n 16 mensen: het bootje telt 4 banken. Hier hebben ze wel reddingsvesten voorzien en ieder trekt een oranje of knalgeel vest aan. Een grote zwarte plastiek wordt aan iedere rij gegeven. Deze zwarte plastiek dient als bescherming tegen het water van de zee. Dat belooft. Het duurt even voordat de boot vertrekt. Amai, volle gas, het lijkt wel of ik aan het paardrijden ben. Ik ben me zeer bewust van mijn zitbeentjes, waar ik de hele tijd terug op neer val. Ineens stopt de lancha abrupt, een golf water vliegt over de rand en mijn buurman is nat. Ik zit lekker onder de plastiek. Dat is ook goed als windscherm. Niet te geloven, de boot is in panne gevallen enonze kapitein krijgt hem niet aan de praat. De motor pruttelt een beetje en dat is het dan. Dobberend op de zee, wat een klucht. Na enige tijd komt er een grote boot ons redden, denkt iedereen. De meeste staan al recht om over te stappen. Neen, hier is assistentie om de boot weer aan de gang te krijgen. Maar ook deze technieker lukt het niet. En we blijven wachten, in de verte verschijnt een andere kleine lancha. En dan is het de bedoeling dat we daar in overstappen. Nou maat, ik kan je zeggen dat dat een spannend moment is. Kruipend van de ene boot met je hele hebben en houden in de andere kleine boot. Dan beland ik langs een van de kerels die ik ontmoet heb in de ticketoffice. Horatio uit Argentinie, werkt met zijn collega ingenieurs in Guatemala en met zijn allen gaan ze Placencia (Big Creek) verkennen. Leuke babbel. Dit bootje vertrekt en daar vliegen we over het water. Amai, dadelijk knapt het ding in twee. Extra reddingsvesten worden uitgedeeld om op te zitten. Met mijn twee handen houd ik mij vast aan de rugleuning voor mij en nog vlieg ik omhoog. Dit is leuk. Punto Gordo in zicht en even later sta ik in Belize. De bus naar Belize City is al weg en omdat het vandaag 'Goede Vrijdag' is, is de volgende bus pas om 12u. Ik loop door de douane en dan naar het buskantoor, wat gesloten is. Het politiekantoor ligt tegenover het buskantoor. Een agente begint te buurten en ik mag mijn bagage in het politiekantoor stockeren. Goed van mij. Op zoek naar eten, want door die onverwachte trip naar Belize vandaag ipv morgen heb ik dat nog niet gedaan. Rice and beans, hier wordt Engels gesproken. Na mijn lunch ga ik op zoek naar een ATM en voor de bank staat een chickenbus in panne met het bordje Dangriga. Nadat ik geld afgehaald heb, vraag ik aan de buschauffeur of ze ook in Hopkins stoppen. En dat doen ze. Kan ik mee? Ik moet mijn bagage wel nog oppikken. In tussen is de bus gemaakt en loop ik terug naar het politiekantoor. Ik pik mijn bagage op en wandel terug. De bus komt me al tegemoet en zet zich dan in de achteruit om me op te pikken. Vriendelijke lui, die Belizen. Goed om door te reizen,... want ineens heb ik de hele chickenbus voor mij alleen. Welke toerist kan dat zeggen, een chickenbus voor jezelf... Ik verhuis en zet me van voor op dat ding bij de chauffeur. Sandy, de buschauffeur vertelt honderduit. Nu rijdt hij met de bus, vroeger was het een truck waar hij de mensen mee vervoerde. Belize heeft verschillende talen, en met zijn werkmaat praat hij Creools. Een leuke rit en dan sta ik op de weg 4 mijlen van Hopkins. Ik ben niet alleen en ik vraag aan die gast of hij ook op de bus naar Hopkins wacht. Hij zegt dat als hij geen lift te pakken krijgt, hij de bus neemt. Een pickup stopt en ik ga ook mee. In Hopkins brengt de pickup me tot op de plek, waar ik wil zijn. Volgeboekt. Dan rijdt hij me naar een andere plek en hier is er wel nog plek. Op enkele meters van het strand, palmbomen en hangmatten om te relaxen. Wauw, het lijkt wel of ik in de negerhut van Oom Tom terecht ben gekomen. De vrouwen van hier zijn echte Big Mama's en willen niet op de foto. De sfeer is ontspannen. Zalig.